Afgaande
op het instrumentarium dat voor Thurston Moore was uitgestald op
het podium van de Gentse Vooruit, had men in een ietwat naïeve bui
kunnen denken dat de inmiddels 53-jarige zanger en gitarist
ondertussen genoeg had gekregen van al dat kabaal dat hij in het
verleden met Sonic Youth op de wereld had los gelaten. Zijn
legendarische noiserockband had hij thuis gelaten in
Amerika (een keuze die waarschijnlijk gerelateerd is aan zijn
recente scheiding van echtgenote en SY-bassiste Kim Gordon):
ondersteund door een klankentapijt van zacht plingelende gitaren,
hemelse harp en sierlijke strijkers, kwam Moore illustreren waarom
zijn recentste plaat ‘Demolished Thoughts’ haar plaats in de dezer
dagen wild uit de grond schietende eindejaarslijstjes meer dan
volledig waard is.
Nadat Head of Wanrastiquet het voorprogramma had afgesloten met
zijn net iets te experimentele dronefolk, toonde Moore dat hij in
tegenstelling tot zijn voorganger geen far out effecten
nodig had om een mysterieuze sfeer te scheppen, enkel een
zorgvuldig gebracht ‘Mina Loy’ als ideale opener. Na afloop hiervan
kreeg hij een fles van het Herzeelse bier Arend toegestopt door een
fan; blijkbaar zeer naar zijn zin, want deze werd meteen met de
hele band soldaat gemaakt, waarna het toepasselijke nummer
‘Friend’ aan de anonieme bierdonor werd opgedragen.
Vervolgens barstte het optreden echt uit haar voegen toen de
relatief rustige studioversie van ‘Circulation’ onder een nogal
epileptogene lichtshow werd opgedreven tot een waanzinnig
hoogtepunt van distortion, dat enkel overtroffen werd door
de tris en helaas ook effectief afsluiter ‘Ono Soul’. De
openingsregel “Bow down to the Queen of Noise” loog er niet om:
Moore haalde de vuilste feedback en meest overstuurde klanken
mogelijk uit zijn akoestische (!) gitaar terwijl hij ze boven de
hoofden van het publiek liet zweven en eindigde kronkelend op het
podium. Met de grootste nonchalance een heerlijke set kan
neerzetten én bovendien een geboren entertainer zijn, het is niet
iedereen gegeven.
Waar het cliché wil dat muzikanten steevast hun noviteiten willen
promoten en de ‘classics‘ ergens naar het einde toe als
crowdpleasers houden, bracht Moore eigenlijk vooral
nummers uit zijn debuut als soloartiest. Er werd die avond vrij
weinig uit ‘Demolished Thoughts’ of voorganger ‘Trees at the
Academy’ gespeeld, maar vooral oud werk uit het meer punkpop
georiënteerde ‘Psychic Hearts’ (1995) gebracht, zoals ‘Queen Bee
and her Pal’ (met dat walgelijk aanstekelijke introriffje), de
Patti Smith-cover ‘Math Scratch, Feathers’ en de titeltrack. Zoals
gezegd, voor ons part mocht er gerust nog wat meer uit zijn laatste
in de setlist verwerkt mogen zitten (het prachtige ‘Benediction’
bijvoorbeeld), maar verder viel er bitter weinig aan te merken op
dit optreden.
Intieme, mystieke folk en loeiharde noiserock wisselden elkaar aan
een hoog tempo af in de balzaal van de Vooruit, maar geen seconde
was er sprake van kakofonie of stijlclash: Thurston Moore en zijn
uitstekende begeleidingsband brachten de zaal (of toch op z’n
minst ondertekende) meermaals in een gelukzalige staat van
dromerigheid, maar lieten er tussendoor ook geen twijfel over
bestaan dat de Sonic Youth-frontman nog altijd de Godfather van de
Noise is. De muziekwereld mag dan nog altijd met een bang hart
afwachten wat de split van het koningspaar van de underground tot
gevolg zal hebben, momenteel blijkt Thurston Moore het bijzonder
goed te doen, althans on stage.
