Terwijl A$AP Rocky en Odd Future vochten om de meeste aandacht, maakte Shabazz Palaces vorig jaar de beste hiphopplaat. Black Up klonk kil als een donkere winternacht en was ongrijpbaar als de nevel. De groep bleef echter hangen onder de radar van de grote media, zodat hij zich vanavond tevreden moet stellen met een matig gevulde De Kreun.
“We verwachten niet heel veel volk”, zo maakt het meisje achter de balie het understatement van de avond. Wij tellen amper twintig man in de zaal als rapper Stasia Irons (Stas) en zangeres Catherine Harris-White (Cat) van THEESatisfaction al dansend het podium opkomen. THEESatisfaction is stilaan uitgegroeid tot het vaste voorprogramma van Shabazz Palaces. Wat niet mag verwonderen, gezien beide groepen uit Seattle komen en ze op hetzelfde moment doorbraken. Bovendien mochten ze beiden debuteren op hetzelfde label (Sub Pop) en waren ze op elkaars platen te horen. Wel jammer dat de groepen vanavond niet in elkaars sets opduiken, wat in het verleden al eens anders is geweest.
Wel mooi om te zien is hoe ook op het podium de zang van Cat en de raps van Stas zo harmonieus samengaan. De nummertjes komen dan wel in sneltempo uit de MacBook gerold — helaas is er geen geld voor een stel koperblazers die “Sweat” nog net die extra vonk zouden geven — toch krijgt het ritmische “Bitch” de handjes op elkaar en wordt er op “Deeper” snedig gerapt. De zinsnede “My melanin is relevant/ it’s something to be had” blijft natuurlijk geweldig. Tijdens het stomende “Queens” ontstaat een klein feestje en met het niet mis te verstane “These Bitches Is Bad” neemt het duo dan ook vergenoegd afscheid van het publiek.
Wanneer Shabazz Palaces aantreedt, staat er al iets meer volk in de zaal. Al kan je er nog steeds geen treinwagon mee vullen. Maar net als THEESatisfaction laten ook rapper Ishmael Butler en percussionist Tendai Maraire de geringe opkomst niet aan hun hart komen. Beiden met een gigantische zonnebril op de neus, zetten ze een stevig “Youlogy” in. En geloof het of niet, maar ook hier duiken er ingestudeerde danspasjes op. Omdat Butler vaak een loop maakt van zijn eigen raps, heb je soms het idee dat er een hele posse op het podium staat.
Het jazzy “Are You…Can You…Were You? (Felt)” vormt een eerste hoogtepunt in de set. Butler maakte midden jaren negentig deel uit van Digable Planets, waarvan de losse improvisatie dit nieuwe project duidelijk beïnvloed heeft. Wanneer de rapper het over The Golden Age heeft, flitst zelfs Gang Starr even door het hoofd. Verderop wisselt Shabazz Palaces moeilijkere nummers uit zijn debuut — waardoor vaak de geest van Sun Ra waait — af met oudere nummers van op vroegere ep’s. Zo laat het tweetal op het oudje “Bop Hard” horen dat ze ook gewoon rechttoe rechtane hiphop kunnen maken.
Halfweg vormt een rommelig kwartier met onder meer een slordige versie van “Swerve … The Reeping of All That is Worthwhile (Noir Not Withstanding)”. De raps van Stas hadden wat structuur kunnen brengen. Een gemiste kans. Het dreigende “An Echo From The Hosts That Profess Infinitum” stelt wel opnieuw orde op zaken en een fantastisch “Recollections Of The Wraith” tijdens de bissen, inclusief laatste dansje, trekt ons finaal over de streep.
Jammer voor beide groepen dat het aantal bezoekers niet altijd evenredig is met de sterkte van de performance. Ligt het aan de locatie? Mocht dat zo zijn, dan mag Schueremans de weinige hiphopspots in zijn tent voor 2013 nu al uitdelen aan THEESatisfaction en Shabazz Palaces. Beiden zijn alvast oneindig veel interessanter dan ondingen als Mac Miller en Kreayshawn die er dit jaar stonden. En Herman, je zal minder diep in je buidel moeten tasten. De perfecte win-winsituatie, quoi?
