Botanique, Brussel, 9 februari
Wij hebben nooit veel opgehad met Brussel. Het is
ons inziens een vuile stad die stinkt naar uitlaatgassen,
communautaire crises en Michel Verschueren. Edoch, midden in het
hart van Europa ligt de Botanique, absoluut de mooiste
concertlocatie te lande. Het doet denken aan het Sanssouci van
Frederik de Grote, maar dan zonder de enorme lading kitsch. De
rotonde, het zaaltje dat vandaag was uitverkoren, neigt naar een
miniversie van de basiliek van Koekelberg, midden in je living –
benieuwd wat Rowan Williams hier van zou maken. Het was in dit
decor dat The Von Bondies vandaag mochten concerteren. De band was
na een korte blitzaanval de muziekpagina’s van menig blad
binnengedrongen – weze het door cd Pawn Shoppe Heart,
single ‘C’mon C’mon’ of het door Jack White half kapotgeslagen
gezicht van zanger Jason Stollsteimer – maar verliet die al even
snel weer. Na drie jaar windstilte stond de band vandaag opnieuw in
België. Het werd een fijn weerzien.
Opener deze avond was The Hickey Underworld. De
band komt uit Antwerpen – wij niet, dat schept een band – en was
dé sensatie van Humo’s Rockrally 2006, toen ze uit het niets onder
meer The Blackbox Revelation achter zich liet. Met hoekige, scherpe
gitaarhalen, af en toe dat beetje bombast dat Joy Division tot een
van de meest invloedrijke bands van de jaren ’70 maakte en een
gezonde dosis attitude creëren de youngsters een geheel eigen stijl
die de Rotonde al erg vroeg aardig vulde. Tegen de hoofdmoot kon er
geen man meer bij.
The Von Bondies startten met erg veel nummers uit
succesverhaal Pawn
Shoppe Heart. Het is een manier om je publiek mee te krijgen,
al moet gezegd dat niet alle nummers – ‘The Fever’ als grootste
ontgoocheling – even hoge toppen scheerden. Toen ook even uit
debuutalbum ‘Lack Of Communication’ werd geplukt was het dieptepunt
gelukkig bereikt – noem het de apejnaren. ‘Crawl Trough The
Darkness’ was een snedig hoogtepunt, en het trio ‘Not That Social’
– ‘Been Swank’ – ‘C’mon C’mon’ zou naast The Libertines niet
misstaan hebben.
Een van de eigenschappen die The Von Bondies uniek maakt is het
feit dat elk bandlid nummers zingt. Zo werd ‘Not That Social’ stem
gegeven door de dames – bassiste Leann Banks en keyboardmadam
Alicia Gbur mogen ons altijd een drankje offreren – en mocht ook
drummer Don Blum de keel eens schrapen, al bleef het gewenste
resultaat mede door de povere belichting in deze wel uit. Na
nauwelijks veertig minuten verliet de band de bühne al, en toch,
zelfs de duwende pubers vlak voor ons, Morrisseygewijs licht
spottend ontweken door Stollsteimer, konden de pret niet
bederven.
De toegift openden Stollsteimer en Banks minimalistisch, met een
huilend bluesgitaartje dat wel erg van The White Stripes was
afgekeken, maar besloten werd desalniettemin op erg hoog niveau.
Een zeer snedig gespeeld ‘No Regrets’ werd gevolgd door het zowel
letterlijk als figuurlijk autobiografische ‘Broken Man’, waarna
zowat de helft van het publiek het podium opliep. Een uur, langer
speelden The Von Bondies niet, maar als we opmerkingen als
‘Belgium is a beautiful city’ goedlachs wegknikken, kan je
niet anders dan besluiten dat dit een erg goed optreden was.
‘Love, Hate and Then There’s You’ komt nog wel even niet uit, maar
we onthouden dat de nieuwe nummers – zorgvuldig door de set gemengd
– melodieuzer en, om een gewichtig woord op te werpen, muzikaler
klinken dan het oudere werk, en dat The Von Bondies nog niks van
hun pluimen verloren zijn. Onder een positief gesternte, en ruikend
naar zware shag en Drum trokken wij de Brusselse nacht in. Het had
veel slechter gekund.
