Alsof er geen gat van vijf jaar is geweest, zo stoomt The Scene door. Met Code ligt album drie sinds de reünie, het elfde in totaal, in de winkel. Meteen de aanleiding voor een fijn concert in de AB Club vrijdagavond.
Vier jaar na de triomfantelijke terugkeer in de AB — een concert dat nog steeds in onze top tien aller tijden staat — is het momentum voorbij, en ging het naar de veel kleinere, net niet uitverkochte Club, voor een publiek van diehard fans. The Scene laat het niet aan zijn hart komen, en speelt bij momenten nog steeds met de goesting van jonge honden die nog alles te bewijzen hebben.
Na het wat gezapige, op schouwburgen mikkende Liefde op doorreis, grijpt de groep op Code terug naar het stevigere, hoekige geluid van weleer. En dus mag er gerockt worden. Geen strijkkwartetten. Geen solostukken met piano. Wel een groep: vijf mensen die samen een machtige machine vormen.
Al is dat aanvankelijk een wat roestig vehikel. “Mijn God, wat zijn ze oud geworden”, denk je als de knoestige mannen en een dame op jaren het podium opstappen, en zo klinkt de nieuwe single “Overal” ook; het moet nog wat warm draaien. Je hoort wel meteen dat de groep deze keer voor een kaler rockgeluid heeft gekozen, meer op ritme dan riffs gericht. Om de spieren dan toch maar wat los te gooien volgt meteen “Blauw”. “For old times’ sake en omdat het een tof nummer is om te spelen”, voegt Thé Lau er nog aan toe.
Op zo’n moment voel je dat dit zaaltje voor een The Scene op zijn best te klein is. Het nummer botst tegen de muren, op zoek naar de festivalwei waar het op zijn best is. Maar dit is 2012, niet 1994, en dus is er “Code”; een rustiger nummer dat Lau toelaat even op adem te komen. Want dat is nodig, heeft hij het publiek net toevertrouwd: jarenlang roken heeft zijn tol geëist, zelfs al is de ondeugd al een jaar geleden.
En dan komt de groep langzaam op stoom. Het eveneens nieuwe “Water en vuur” is old school The Scene: de bas mag leiden in de strofen, in het refrein haken de gitaren in en dendert de song door als een op hol geslagen stoomtrein, onstuitbaar. Neen, het is niets nieuws, maar het blijft ook bijna twintig jaar nadat het trucje op Open geperfectioneerd werd onweerstaanbaar. “Dit is echt”, zoals het een nummer of twee later klinkt.
Gasten komen af en aan. Lange Frans voor “Zing voor me”, diens kleffe rapballad met Lau, maar gelukkig ook voor een “Stip” van op Code dat wel de moeite is: het furieuze refrein blaast de rapstrofes zonder genade het water uit, scheurt en stampt als de beste Scene-nummers. De groep klinkt vandaag nergens vuriger dan wanneer ze hier mogen losbarsten. Stef Kamil Carlens mag even later het podium op, maar het ingetogen “Mooi” is een kooltje dat bij de minste windstoot uitwaait; het wil maar niet gloeien als op plaat. Charmant wordt het wel wanneer de Zita Swoon-frontman — met tekstboekje in de hand — de leadzang krijgt in “Rauw Hees Teder”, maar halverwege de laatste strofe verdwaald loopt. Lau moet hem redden, met een glimlach om de lippen; geen erg, deze beginselverklaring van The Scene blijft één van de beste songs die ze ooit schreven.
Net als op de nieuwe plaat is de bonus vanavond “Waar mensen wonen”; het sterkste nummer dat Lau in zijn soloperiode schreef en dat nu door The Scene is opgenomen. Het is een schitterende, empathische vertelling over het lot van de vluchteling, waar een bijtende zin als “Men ontvangt daar nooit bezoek of ’t is een team van de VN/Haast onmiddellijk gevolgd door een ploeg van CNN” gecounterd wordt door een typerend romantisch “Maar in de schemer sidderen de warme handen/In de schemer de verliefde jonge blik”. Lau in glorieuze doen.
Dit was een albumvoorstelling; geen festivalset. Voorts geen hits meer, of het moet een rommelig “Iedereen is van de wereld” zijn met Carlens en Lange Frans, opnieuw present. Het is een bijgedachte. De essentie was dat The Scene een goeie nieuwe plaat heeft, er nog steeds zin in heeft, en de helft, neen, drie kwart, van rockend Vlaanderen en Nederland naar huis speelt. Laten we het gewoon zo formuleren: met de zestig in zicht is The Scene dan wel niet meer de wereldband die hij ooit was, de onverslijtbaarste band van de Benelux is hij wel.
