“Formidabel!” “Geniaal gek!” “Waanzinnig!” We kwamen al na het eerste nummer superlatieven tekort om de voorstelling van The Rott Childs nieuwste kindje in de Charlatan te beschrijven.
Als u een opwarmer zoekt voor een lawaaiconcert in het Gentse moet u tegenwoordig bij Deer zijn. Met de split-lp Floods lieten ze onlangs, samen met de Nieuwpoortse shoegaze/postpunk-band Movoco, nog een bommetje op de wereld los. De drie heren zien er misschien uit als indiekids, ze brengen een flinke portie teringherrie. Liefst zo luid en ranzig mogelijk, wat wel ten koste van de originaliteit gaat. Maar op de een of andere manier klinkt Deer toch catchy, want sommige snijdende gitaarlijnen blijven wel degelijk hangen. Beluister maar eens “Feed” en “Rats”. Als u durft.
Mede door het puike geluid in de zaal onthouden we het meeste van het slotnummer, dat wordt opgebouwd tot een dreigend geheel en vervolgens uit elkaar spat als granaatscherven in het aangezicht. Maar Deer moet duidelijk nog een eigen geluid vinden. Niettemin: een jonge band om sowieso in de gaten te houden.
In tegenstelling tot Deer klinkt The Rott Childs wel fris en vernieuwend. Wat wil je, met al die ervaren rotten op een podium? Gitaristen Jethro Volders en Chuck Dexters komen van het intussen uitgedoofde El Guapo Stuntteam, opgericht in — alstublieft! — 1995. Wim Coppers is die geschift goede drummer van Rise And Fall (de beste Belgische hardcoreband), een beetje de Belgische Ben Koller — u weet wel, die zotgoeie vellenmepper van Converge. En Florent Pevee speelt ook basgitaar bij Kabul Golf Club, de meest revolutionaire noiseband die ons apenlandje de laatste jaren gekend heeft.
Schrijnend dat De Morgen en Humo Alleluia: A Brit Milah In Go Melodic Minor, de opvolger van het twee jaar oude Riches Will Come Thy Way A Musical, compleet negeerden, want deze jongens zijn uw zuur verdiende centjes meer dan waard. Omdat dat wij van enola geen seutjes zijn, gingen we volledig uit ons dak op nummers als “Pretty Diamond”, “Suitcase Full Of Stupid” en “Pass Out The Charm”, een van de hoogtepunten van de kort maar — euh — nogal krachtige set.
Als u nu bang bent, klik dan deze recensie weg, want de inventieve noise/punk/jazzrock The Rott Childs klinkt live nóg spannender, zodat we het bijna in ons broek doen. Terwijl Coppers je sterretjes laat zien met zijn duizelingwekkend drumwerk, trekken de drie anderen je als het ware een juten zak over het hoofd en wordt je meegesleurd van het ene avontuurlijke nummer in het andere. Tussendoor is er nog eens plaats voor humoristische bindteksten. Denk dus niet dat de rotkinders een bende droge notenneukers zijn.
Alsof jazzbreaks, blastbeats of catchy hooks die als Trojaans paard gebruikt worden nog niet genoeg zijn, komen daar op het einde van “Gold Crumbs” nog eens opgenomen joodse gezangen bij. U had het wellicht al begrepen, maar wij zijn fan van The Rott Childs en eisen bij deze dat ze volgend jaar tenminste op Dour staan. En de Gentse Feesten mogen afsluiten. En alle Coldplay-fans van deze aardkloot brainwashen.
