Botanique, Brussel, 7 april 2009
Terwijl
sommige bands op enkele dagen tijd door magazines als NME
gebombardeerd worden tot hype van het moment of geregeld zelfs tot
de absolute redding van de Britse rockscène, zijn er toch steeds
een aantal groepen die – al dan niet terecht – uit de boot vallen.
The Rifles behoorden bij de release van hun debuutalbum ‘No Love
Lost’ in 2006 spijtig genoeg tot die tweede categorie. Die plaat
stond vol met energieke indiedeuntjes in de trant van de veel
succesvollere bands van dat moment, en toch mochten zelfs enkele
wereldnummers als ‘Peace & Quiet’ en ‘She’s Got Standards’ niet
baten. De recensies waren zeker niet uitermate negatief, maar de
algemene toon bevestigde toch dat men weinig toekomst voorzag voor
de Londense band. Het viertal (tegenwoordig zelfs vijftal, want de
groep wordt op het podium aangevuld met het keyboardspel van Dean
Mumford) liet zich echter niet uit het lood slaan door de matige
interesse en kwam dit jaar op de proppen met een opvolger, ‘The
Great Escape’. Deze werd verrassend goed onthaald door het gros van
de pers en bewijst dat de aanhouder soms wel degelijk wint. En dat
deden The Rifles nog eens vlotjes over in de Botanique.
In de Rotonde werd stevig afgetrapt met ‘Science is Violence’ (ook
de opener van het nieuwe album) – samen met het daarop volgende
‘She’s Got Standards’ een start die wel kon tellen. Bovendien stond
dit openende duo symbool voor de hele avond, waarop de fans bij
zowel de nieuwe songs als de oude favorieten hun appreciatie lieten
blijken.
Qua oude nummers werd er vooral teruggegrepen naar de meest catchy
songs van op ‘No Love Lost’. Hieronder vielen uiteraard enkele
singles (het hierboven vermelde ‘She’s Got Standards’, topsingle
‘Peace & Quiet’ en het onweerstaanbare ‘Repeated Offender’),
maar ook de al even oorvriendelijke nummers ‘Hometown Blues’,
‘Spend A Lifetime’ en ‘Robin Hood’ werden nog steeds lustig
meegezongen.
Ook onder de nieuwe songs bleek zich weer heel wat materiaal te
bevinden dat zich perfect leent voor optredens. Met ‘Sometimes’,
‘Great Escape’, ‘History’, ‘Out In The Past’ en vooral ‘Romeo and
Julie’ hebben The Rifles opnieuw een handvol hits in wording te
pakken, iets waar de meeste – wél zwaar gehypete – indiebands toch
zeker drie albums voor nodig hebben.
Opvallender is echter dat The Rifles – die omwille van de sterke
gelijkenissen met The Jam en The Clash nochtans vaak een gebrek aan
originaliteit verweten worden – tegen ieders verwachtingen in ook
nummers zijn beginnen schrijven die op het eerste gehoor minder
binnen hun markt lijken te passen. Neem nu bijvoorbeeld het rustig
voortkabbelende ‘Toe Rag’: pakken subtieler dan wat we gewoon zijn
van The Rifles, maar toch weer verdomd onweerstaanbaar en het
levende bewijs voor de sceptici dat de Londense bende toch zoiets
heeft als een eigen smoel.
Tijdens de bisnummers volgde echter het beste voorbeeld van de
nieuwe horizonten die de band gaan verkennen is. Na een tweede keer
‘Romeo and Julie’ (het veelvuldige ge-‘wohohohohow’ dat na het
eerste deel van de set door de zaal weergalmde, was een duidelijke
vraag om meer van dat) en een rustiger meezingmoment met het
akoestische ‘Narrow Minded Social Club’, volgde immers ‘The
General’. Prima nummer op plaat, dat wel, maar ronduit geniaal op
het podium. The Rifles waren ten tijde van het eerste album al een
groep van uiterst professionele muzikanten, maar het is pas in
songs als deze dat die kwaliteiten echt komen bovendrijven. ‘The
General’ klinkt strijdvaardig, overweldigend en beheerst
bombastisch, wat meteen alle ingrediënten blijken te zijn voor een
bom van een livenummer. Als afsluiter volgde nog een fijne versie
van ‘Local Boy’, maar wij waren reeds lang overtuigd.
The Rifles mogen dan nog niet de status hebben van pakweg een Franz
Ferdinand of Arctic Monkeys, maar wie er bij was in de Botanique,
zal hen zeker op gelijke hoogte durven te plaatsen. De sympathieke
mannen hebben alles in zich om iedereen te bekoren: een set die
professioneel maar tegelijk ook duidelijk met plezier gebracht
wordt, een reeks steengoede nummers en de bereidheid om soms ook
eens de grenzen van hun vertrouwde sound te overschrijden. Te goed
om gehyped te worden!
