Wie zich niet voor Gotan Project naar de A. had gerept of zich
(weer eens) bij de neus had laten nemen door Pete Doherty en
Babyshambles, kon afgelopen weekend in de Brusselse
Botanique naar één van de vele acts die anderhalve maand geleden
hun beste beentje voorzetten op Pukkelpop. Eén van die bands waren
de overenthousiaste Pipettes. Een dag vóór hyperkineet Tom Woodhead
en ¡Forward, Russia! de Rotonde zouden platwalsen,
probeerden zij aan klantenbinding te doen in de Orangerie.
20:00 stond er op de tickets voor dit concert, en voor één keer
mocht dit niet opgevat worden als het tijdstip waarop de deuren
werden geopend of het voorprogramma zou aanvangen. The Pipettes
moesten immers later op de avond nog een acte de présence doen op
de uitreiking van de TMF Awards, en lieten er dan ook geen gras
over groeien. Jammer voor wie tussen kwart over acht en half negen
nog binnenwaaide, hij of zij miste een flink stuk van het
concert.
Het optreden van The Pipettes kan in enkele woorden omschreven
worden als ‘leuk’ en ‘aardig’. Want laten we eerlijk zijn: de drie
deernes uit Brighton halen hun inspiratie uit een tijdvak waarin
conceptalbums, grillige songstructuren, kruisbestuivingen tussen
genres en andere vormen van ‘moeilijke amusementsmuziek’ nog veraf
waren en waarin liedjes plezant in de eerste plaats plezant moesten
zijn, met andere woorden voor het hier en nu. Ze klinken dan ook
als een geüpdate versie van de talloze meidentrio’s die uit de
korven van Phil Spector zwermden, overgoten met een hedendaags
Spice Girls-sausje en een vleugje Tracey Ullman.
Live (en ook in de studio) worden Becki, Gwenno en Rosay bijgestaan
door The Cassette, de vierkoppige begeleidingsband die zaterdag een
gooi deed naar het wereldrecord
stuurs-kijken-annex-stokstijf-musiceren. Nu ja, eigenlijk mag dat
geen struikelblok zijn, want ten slotte waren we voor The Pipettes
gegaan. De meisjes deden het lang niet slecht, maar om nu te zeggen
dat dit hét concert van het jaar was, is het songmateriaal over de
hele lijn niet sterk genoeg. Anders gesteld: wanneer de formule
werkt zijn The Pipettes geniaal in hun eenvoud, tijdens de zwakkere
songs mogen de dames echter zo geestdriftig rondjes draaien en met
hun armen wapperen als ze willen, ze zijn op dergelijke momenten
nauwelijks meer dan een gimmick.
Aangezien de live uitvoeringen van de songs redelijk trouw bleven
aan de versies op ‘We Are the Pipettes’, vielen de hoogtepunten van
het optreden ook samen met die van het album. Tijdens de eerste
helft werd zowaar een soort drieslagstelsel gehanteerd: één
uitstekend, één gewoon leuk en één zwakker nummer speelden
haasje-over. Zo zorgden ‘Why Did You Stay?’, ‘Your Kisses Are
Wasted on Me’, ‘Because It’s Not Love (But It’s Still a Feeling)’
en ‘One Night Stand’ ervoor dat het trio overeind bleef. De
dansjes, het gegiechel en de ondeugende meisjespraat tussen de
songs hielden de sfeer er in, maar konden bij momenten toch niet
verbergen dat sommige songs gewoonweg niet sterk genoeg zijn en dat
de verhaaltjes die er aan vooraf gingen vaak leuker waren dan de
song zelf.
Maar het publiek bleef het hele optreden laaiend enthousiast en
warm reageren op The Pipettes. En ergens zijn we daar toch wel blij
om, want er zouden gerust meer van die zotte mussen mogen rondlopen
en met zo’n feel good band beginnen. Na een half uurtje hadden wij
evenwel het gevoel dat we het allemaal wel gezien hadden. Maar dat
was buiten de waard gerekend. Becki, Gwenno en Rosay hadden de
bekendste en de beste songs opgespaard voor het laatste deel van
het concert. Met ‘Dirty Mind’, ‘Pull Shapes’, ‘We Are the Pipettes’
en bisnummers ‘ABC’ en ‘I Like a Boy In a Uniform’ werden de
laatste twijfelaars alsnog over de streep getrokken, zodat de
balans na dik drie kwartier dan ook overhelde naar de goede
kant.
