Oma’s die lustig hun seksleven vertellen tegen al
even gretige leeftijdsgenoten, kunnen zomaar zorgen voor een nieuwe
hype in radioland. De tandem Vanhamel en Deweze haakten zich aan de
carvan van Benidorm Bastards en produceerden met Broken
Glass Heroes zelfs een full album. En zo mochten ze in de
AB Club de jongere generatie The Morning Benders inleiden.
Naar eigen zeggen zagen de heren het als een project om eens binnen
de lijnen van de muziek te mogen kleuren. Maar in Brussel leek het
alsof ze angst hadden om nog maar in de buurt te komen van die
lijnen. De lieflijke retrosound die ze hanteren miste de nodige
ballen en scherpe randjes. Vanhamel (inclusief MC Hammer coupe)
probeerde angstvallig om zijn demonen in bedwang te houden, maar
zijn gitaarspel leek toch alle richtingen uit te willen behalve die
van de vooropgezette. Als contrast stond Pascal Deweze als een
bescheten schooljongen in de marges van het podium te bassen en
strak voor zich uit te staren, zich enkel van de wijs laten
brengend door een freewheelende Vanhamel.
‘Baby don’t worry’, ‘Let’s not fall apart’ en een jolig Johnny
Cash-light nummer waren aangenaam, maar een totaal van elf nummers
was gewoon te veel van het goede.
The Morning Benders mochten de klus even later in
hetzelfde tempo maar met meer pit en joi de jouer komen
klaren, met muziek die doorwinterder en jaren ouder klinkt dan de
snuiters van The Morning Benders in hun family pack ruiten hemdjes
zelf zijn.
Een zwijmelende en tergende intro bracht ‘Stitches’ met zich mee en
liep uit in een aanhoudende drumsolo voor ‘Promises’. De toon voor
het hele concert was gezet want The Morning Benders hebben het
moeilijk met het geluid van stilte. De gapende leegtes tussen de
nummers wordt constant gevuld met uitgesponnen intro’s of casual
talk van hun frontman Chris Chu. Daar waar hij tussen de nummers de
vrolijke fluiter uithangt, weegt hij de woorden in zijn songs af en
brengt ze zo voorzichtig uit als zouden ze breken wanneer hij ze te
snel over de lippen zou laten gaan.
Halverwege de set mochten de rondjes op de melancholie-draaimolen
als ‘Pleasure Sighs’ en ‘Mason Jar’ plaats maken voor dansjes op de
oldie ‘Waiting for a war’ uit hun eerste ‘Talking through tin
cans’, die ergens in de marge van de muziekannalen is blijven
plakken. Net op tijd, want een deel van het publiek leek meer
geïnteresseerd in het converseren over het dagelijkse leven dan op
te gaan in het zweven met Chu en co.
Toch liet iedereen zich aan de staart van het concert verleiden tot
een damdamdam-zangstonde tijdens ‘Excuses’ en zo kreeg het concert
nog een hoog wapshoewawie-gehalte. En groots in hun jonge zijn,
lieten de heren het fenomeen bisnummers voor wat ze zijn (ze weten
zelf ook wel dat ze ‘Excuses’ niet kunnen overtreffen), verkochten
hun cd nog snel en stapten het podium af om zich zelf te mengen in
de conversaties van het babbelzieke AB-publiek.
Slideshows:
