Ik beschouw mezelf doorgaans niet als iemand die zich snel laat
overdonderen door de omvang van een filmproductie, of door de
special effects. Een film kan er visueel nog zo spectaculair
uitzien, de effecten kunnen nog zo vakkundig uit een computer
getoverd zijn, als er geen engagerend verhaal of interessante
personages in terug te vinden zijn, ben je er immers sowieso aan
voor de moeite. Je kunt er dan wel veel centen tegenaan gooien,
maar geld is toch maar geld als er geen hart en ziel achter zit.
Maar goed, dat alles neemt niet weg dat als je een prent probeert
te verkopen als een epische spektakelfilm, je de beloftes van je
marketing ook maar beter kunt waarmaken. De trailer van ‘The Last
Legion’ belooft een zinderende avonturenfilm, een soort ‘Excalibur’
voor de 21ste eeuw. De affiche ervan is dan weer dermate
op ‘Lord of the
Rings’-leest geschoeid dat je zin krijgt om eens goed te kijken
of er nergens een hobbit op de achtergrond Waldo-gewijs zijn
opwachting maakt. Maar dan ga je kijken, en wat er zich effectief
op dat scherm afspeelt, is een nogal flauw, duidelijk met een
ontoereikend budget gedraaid mini-epos. Een spektakelfilm van de
Aldi.
We schrijven 460 na Christus. Het Romeinse Rijk staat op
instorten, en wordt enkel in stand gehouden dankzij een wankel
vredesverdrag met de Gothen. Wanneer de pakweg twaalfjarige
troonsopvolger Romulus (Thomas Sangster, eerder al te zien in
‘Nanny McPhee’)
door zijn vader officieel wordt uitgeroepen tot Caesar, zien de
Gothen hun kans schoon. Ze veroveren Rome, en Romulus moet op de
vlucht slaan, een keizer zonder keizerrijk. Hij wordt beschermd
door zijn oude leraar Ambrosinus (Ben Kingsley) en de trouwe
generaal Aurelius (Colin Firth). Op de vlucht voor de Gothen, en
nadat ze onderweg een mythisch zwaard van Julius Caesar hebben
opgepikt, trekken ze naar Brittannië, waar een laatste Romeins
legioen stand houdt achter de muur van Hadrianus.
Met die plot hebben de makers van ‘The Last Legion’ een
mengelmoesje gefabriceerd van historische feiten en onderdelen van
oude legendes, waar zowel historici als liefhebbers van
Middeleeuwse verhalen ongetwijfeld van zullen gruwen. De val van
het Romeinse Rijk wordt losjes verbonden met een aanloop naar de
Arthurlegende, al die verhaalelementen worden in een blender
gestopt, vervolgens in de microgolf gestoken en tenslotte vakkundig
gepureerd tot er een eigenaardige stamppot aan invloeden ontstaat,
die zich maar weinig laat smaken. ‘The Last Legion’ bevat echo’s
van ‘Gladiator’,
‘Excalibur’, ‘Lord of
the Rings’ en elke zwaard- en degenfilm die op zondagnamiddag
wel eens op tv voorbijtrekt, maar gooit daarmee zoveel
verschillende dingen bij elkaar dat de film nooit een eigen
identiteit, een eigen bakkes weet te ontwikkelen.
Die verwarring bij regisseur Doug Lefler over waar zijn film nu
precies over zou moeten gaan, komt nog het best tot uiting in de
manier waarop de prent netjes uit elkaar valt in twee delen. In
deel één wordt Rome veroverd door de Gothen en moet de jonge Caeser
met zijn gevolg op de vlucht slaan. In deel twee komt het
gezelschap aan in Brittannië en hakken ze daar even een
plaatselijke tiran in de pan (ze zijn er nu toch). De Gothen worden
daarbij volledig vergeten – die zitten in Rome, en die zitten daar
blijkbaar goed. ‘The Last Legion’ is de enige film die ik me kan
herinneren, waarin halverwege plots van slechterik werd gewisseld,
en het resultaat is ronduit bevreemdend. Natuurlijk zit je hier
gedeeltelijk met de geschiedenis – het Romeinse Rijk is inderdaad
gevallen na aanvallen van de Gothen – maar hey, het is niet dat de
film zich voor de rest zoveel van de historische feiten aantrekt.
Dan hadden ze ons ook de lol kunnen doen om tenminste een
bevredigende afloop van het filmverhaal te voorzien.
Buiten de problemen met het scenario, is er ook het probleem van
het budget: ‘The Last Legion’ werd gedraaid voor zo’n 67 miljoen
dollar, wat niet weinig is, maar toch vrij bescheiden voor een
epische avonturenfilm (ter vergelijking: ‘Gladiator’ kostte 103
miljoen). Er moest dus bespaard worden, en dat zie je. De CGI is
van een niveau dat tien jaar geleden geweldig zou zijn geweest,
vijf jaar geleden nog oké geweest zou zijn, maar nu enkel nog op
een gefronste wenkbrauw (ééntje dan nog maar) onthaald wordt.
Bekijk vooral het laatste shot en probeer een giechel te
onderdrukken. De sets en kostuums lijken dan weer afleggertjes uit
eerdere, meer prestigieuze producties: een generische collectie
kleren en decors die vaagweg de sfeer van de vroege Middeleeuwen
dienen op te roepen. Alles aan ‘The Last Legion’ schreeuwt uit dat
de makers hun best hebben moeten doen met de beperkte middelen die
ze voorhanden hadden. Alle respect daarvoor, ik zie graag low
budget films, maar als je er niet genoeg geld voor hebt om het
goed te doen, moet je dit genre ook helemaal niet aanpakken.
En wie besluit om zich niet te storen aan het verhaal dat met
haken en ogen aan elkaar hangt of de door budgetbeperkingen
kige uitvoering ervan, kan zich nog altijd ergeren aan de
acteurs. Ben Kingsley is waarschijnlijk één van de meest
gerespecteerde mensen in de business, maar hij is ook één
van de grootste hoeren die erin rondlopen. Na optredens in
‘Thunderbirds’ en
‘A Sound of Thunder’ staat hij alweer zijn geld te verdienen in een
film die zijn talent niet waardig is. De man staat twee uur lang
onverstoorbaar zichzelf te wezen en denkt ondertussen aan zijn
paycheck. Colin Firth is eveneens een goed acteur, zo lang
hij maar in romantische komedies dan wel drama’s mag spelen.
Iedereen heeft nu eenmaal z’n beperkingen: emoties overbrengen of
zijn komische timing etaleren, dat is allemaal geen probleem, maar
een koene held he is not. Laat dat soort rollen
alstublieft aan Russell Crowe over, of, als die te druk bezig is
met op hotelbedienden te kloppen, aan Clive Owen. Firth heeft de
présence noch het bodywork om zo’n rol tot een goed einde
te brengen. Om die twee heerschappen heen drentelt dan nog
Bollywood-schone Aishwarya Rai, die vooral bewijst dat ze heel
mooie ogen heeft, en natuurlijk de jonge Thomas Sangster, die hier
onnatuurlijk volwassen dialogen te debiteren krijgt voor zijn
leeftijd en bijgevolg een griezelige mini-volwassene lijkt.
Alles aan ‘The Last Legion’ draait vierkant: een bij elkaar
gejat verhaal dat nergens echte samenhang dreigt te vertonen, een
look die zwaar te lijden heeft onder geldgebrek en acteurs
die eigenlijk veel liever in een andere film hadden gezeten. Zo erg
als ‘Eragon’ is
het nog niet, maar het gaat wel stilletjes die richting in. Laat
ons zeggen dat u deze gerust mag overslaan.
