Met And So It Is Morning Dew van The Bear That Wasn’t krijgen liefhebbers van fluisterliedjes er vanaf maandag een aanrader van eigen bodem bij. Donderdagavond stelde de jonge Limburger zijn plaat voor in STUK.
Bijna halfweg. Zover staat het met Nils Verresen, alias The Bear That Wasn’t, zijn één jaar durend logeerpartijtje dat van start ging op 2 oktober vorig jaar. Een jaar lang trekt hij zonder één frank op zak van deur tot deur. Om verhalen te sprokkelen, zeg maar. Of om eens iets geks te doen. Voor de release van zijn debuutplaat And So It Is Morning Dew streek hij mét strijkkwartet een avond neer in STUK.
Dat hij zijn artiestennaam aan een kinderboek van Frank Tashlin ontleende, wordt meteen duidelijk wanneer broer Rolf Verresen met zijn Winterslag de toon zet voor wat een sprookjesachtige avond zal worden. Dat is And So It Is Morning Dew immers; twaalf als sprookje verklede schone liedjes, voorgelezen door acht muzikanten. De kinderstemmetjes van de jonge Verresens die door de strijkersintro gemixt worden, spreken wat dat betreft boekdelen.
Het begint nochtans wat aarzelend wanneer die intro meteen doodvalt op applaus, en Verresen in “The Little Witch And The Brave Boy Are Going To Venus” nog iets te weinig stemvast blijkt. Ook de klankbalans is niet helemaal je dat met een weggemoffelde drum en de zang die er niet helemaal in slaagt het voortouw te nemen. Langzamerhand trekt die mist toch wat op.
Soms klopt de interactie met strijkers als een bus. Zo werkt “Your Huckleberry Friend” aanzwellend naar een mooie finale toe, en is ook het erg aan de jonge (en nog niet gefrustreerde) Tom McRae herinnerende “Winterwandering” een hoogtepuntje. En dan is er natuurlijk “Headphones”, dat plots uitbarst in een refrein dat het zo tot op Radio 2 zou kunnen schoppen, mocht dat de ambitie zijn. Quod non; wie de plaatversie kent, weet dat dat niet de bewandelde weg is.
Soms pakt de mayonaise minder. In een wat taaier middenstuk blijkt dat één namiddag samen repeteren misschien wat te weinig was. “The Exciting Adventures Of A Bad Bet, A Bad Alliteration And Mister Consequence” loopt zo helaas een beetje manker dan nodig.
De conclusie? De plaat is voorlopig beter dan het optreden, maar dat hoeft geen bezwaar te zijn. Ook Isbells stond er niet bij het eerste optreden, maar zagen we optreden na optreden groeien. Zondag krijgt The Bear That Wasn’t in de Gentse Vooruit al een herkansing, komende maand is het Dominofestival aan de beurt en tussen dat fietsen door zullen er nog wel wat concertjes worden gepland. Wedden dat Nils Verresen er binnen een paar maanden volledig staat en met “Headphones” een bescheiden festivalhitje heeft?
