Rockrally, editie 1998.
Zoek Gabriel Rios! Zoek Koen Buysse! Zoek Goose!
Vind Das Pop en Fence!
Herbeleef en laat een traan om Walter en Chrome Yellow…
En zing tot slot uit volle borst “Honey! Honey! Honey!”
De meeste deelnemers van deze prachtige rockrally gooien nog steeds
hoge ogen, enkele parels zijn dan weer reeds ter ziele gegaan. Er
is echter één enkel nummer van die hele lichting dat velen onder
ons 8 jaar na datum nog steeds kunnen meejoelen en nu net dié
gasten daarvoor verantwoordelijk, hebben door één of meerdere
spelingen van het lot nooit echt kunnen tonen wat ze in huis
hebben!
Rumplestitchkin dus…
Zaterdag in Togenblik slaagden de heren er perfect in de
herinnering aan het lichtjes fantastische ‘Honey’s Dull’ op te
roepen. Blij te horen dat ze nog steeds hun vrolijke orgeltje
koesteren, zoals in het oudje ‘Oh Lord’ en het van een vette synth
voorziene ‘So-Called’.
Blij te horen dat ze nog steeds met de deur in huis kunnen vallen
dankzij prettig gestoorde songs zoals ‘Ragtime’ of ‘Voodoo
Smile’.
Blij te horen dat ze nog steeds met leuke gitaarriffs op de proppen
komen zoals in ‘Bright’ en de knappe rocksong ‘Wake Up Call’.
Blij te horen dat zanger Thomas Devos een stuk toonvaster klinkt
dan in the early days, o.a. opgemerkt in het afwisselende
‘Digging Holes’ en gewezen single ‘Hush Hush’.
Teleurgesteld te horen dat er ook enkele niet-blijvers in de set
zaten onder de vorm van ‘Solo’ en ‘Stairs’.
Teleurgesteld te constateren dat er in’t algemeen wat power
ontbrak. 4 mannen, maar toch mankeerden er ballen op het podium.
Rumplestitchkin slaagde er niet in het kot af te breken… Ofwel lag
de oorzaak eerder bij de nummers, die niet altijd voldoende magie
en kracht uitstraalden om een diepe, blijvende indruk achter te
laten.
Rumplestitchkin putte voor de set uit hun beide cd’s, ‘Small-Time
Hero’ en de huidige ‘Somersault’, beide toch wel de moeite om es
uit te checken.
En daarna… een ander verhaal… Stash dus. Euh…
Waar te beginnen? Bij de ongelooflijk arrogante podiumhouding van
zanger Gunther Verspecht?
Bij het totale gebrek aan een gemeend – niet fake – contact met het
Beverse – niet Mechelse – publiek en de fans die zich daaronder
bevonden?
Bij het verbaal geïllustreerde gebrek aan respect voor de verloren
groepsleden die er misschien nu niet meer bijhoren, maar alleszins
op het podium wel hun steentje hebben bijgedragen aan waar Stash nu
staat… (ummmmmm, wáár staat Stash nu precies?)
De goed gevulde zaal, de welwillendheid van het publiek, het met
Zamu awards bekroonde ‘Sadness’ en de live niet onverdienstelijke
versies van ‘Shelter From Evil Ones’, ‘Carving The Pain’ en ‘My
Darkness Comes’, het goede geluid dat werd neergezet, de
enthousiaste bassist,… Het optreden van Stash had wel degelijk kans
op slagen!
Lag het dan aan de overige nummers, die te weinig eigen karakter
bleken te hebben?
Of lag het aan de zagerige zang die regelmatig een reactie uitlokte
in de stijl van “Huh? Hebben we dat al niet gehoord?”
Lag het aan de schandalige verkrachting van het prachtige ‘Jolene’?
Echte artiesten bezitten de kunst om een bestaand nummer een
meerwaarde te geven. Deze versie echter…
Of lag het aan de afwezigheid van Sarah Bettens, die erin geslaagd
is om Stash weer op de radio te krijgen?
Ik weet niet wat, maar er scheelde iets.
Er scheelde zelfs iets serieus.
Er scheelde iets serieus en het deed vele mensen teleurgesteld
afdruipen.
Er scheelde iets zo serieus dat Stash live liefst niet voor
herhaling vatbaar is.
