De Botanique legt doorheen haar programmatie, en zeker tijdens jaarlijks festival Les Nuits, een opmerkelijk eclecticisme aan de dag. Culminatiepunt daarvan is nu al voor de derde keer Sonic Cathedral, waarbij voor een avond de gothische kathedraal van Brussel wordt ingepalmd door een muzikaal concept dat van muren slopen tussen genres een erezaak maakt.
Het is immers ongetwijfeld zo dat voor veel muziekfanaten nog steeds een muf geurtje hangt rond zogenaamde klassieke muziek, ondanks nobele pogingen van een hele schare jonge componisten om die muziek uit het verdomhoekje te halen via hedendaagse interpretaties, cross-overprojecten en zelfs nu en dan overduidelijke lijkenpikkerij. Sonic Cathedral is een project dat via een eclectisch avondvullend programma de werelden van klassiek en hedendaags, maar ook van verschillende culturen, bij elkaar wil brengen in een uitzonderlijke context (“de kathedraal als meridiaan van de wereld” in de nogal hoogdravende openingsspeech van de lokale priester). Een strijkorkest, een gregoriaans koor, twee IJslanders met elektronica, een orgel, een hoorn en twee opmerkelijke vocalisten werkten samen om dat overstijgen van muren te bewerkstellingen. Missie geslaagd? Wel ja, sort of.
Niets af te dingen op de omkadering en op het concept natuurlijk. Zo’n middeleeuwse kathedraal blijft behoorlijk indrukwekkend als concertomgeving en geeft ook qua akoestiek een ervaring die totaal niet te vergelijken is met een gewone concertzaal. Maar de muziek? Die verliep een beetje in pieken en dalen en de lijm tussen de stukken wilde soms ook wat minder goed plakken. Wat die lijm betreft had de avond misschien nog beter de naam “Droning Cathedral” meegekregen, want het trucje dat verschillende keren werd aangewend om de bonte verzameling muziekstukken aan elkaar te breien, was om een diep rommelende drone te creëren. Dat was behoorlijk indrukwekkend de eerste keer, maar hoe meer het werd toegepast, hoe minder het bijdroeg aan de totaalklank, ondanks enkele textuurverschillen. Het feit dat het hele gebeuren ook nog eens moest eindigen met zo’n drone was dan ook een kleine anticlimax.
Tussendoor waren er wel enkele erg sterke momenten, vooral dan in de tweede helft van de avond. Dirigent Jean-Paul Dessy bracht zo zijn eigen stuk “Vertiges” dat prachtig met verstilling en fluittonen werkte als tegengewicht voor de diep rommelende drones die elders opdoken. Wanneer in het laatste kwartier de Waalse jazzdame Mélanie de Biasio komt meezingen, worden ook hoge toppen gescheerd. Vooral dan in de subtiel groovende versie van “No Deal”, de titeltrack van haar uitstekende debuutplaat, maar even goed in de verstilling van “The Flow”. Ook de andere vocalist van de avond, Tulegur Gangzi, wist erg de aandacht naar zich toe te trekken met zijn Mongoolse boventoonzang, al was zijn rol in het geheel uiteindelijk eerder beperkt.
Enkele mindere momenten zorgden er echter voor dat de staande ovatie die het publiek aan het concert gaf ons behoorlijk onterecht leek. Xavier Deprez’ orgelwerk brak de klankwereld dan wel op boeiende wijze open, zijn interpretatie van Bachs overbekende “Toccata in Re Mineur” kwam rommelig en ongenuanceerd over. Ook het “Concerto voor Klavecimbel” van Henryk Górecki, hier in een versie voor orgel en strijkers, blijkt een zwakker werk te zijn van de Poolse componist. Het andante van Rachmaninovs tweede strijkkwartet verdronk aanvankelijk dan weer in een modderige geluidsmix en is duidelijk een werk dat beter werkt in de oorspronkelijke kwartetvorm dan in deze bewerking voor strijkorkest.
Ondanks die misstappen valt echter niet te ontkennen dat Sonic Cathedral hier weer een boeiende kijk leverde op klassieke muziek en de grenzen ervan. Hoewel het doorsnee Botaniquepubliek er blijkbaar niet echt mee bereikt wordt (vooral ouder publiek toch in de vrij goed gevulde kathedraal), vormt het toch een pluim op de hoed van de concertzaal dat ze een dergelijk project blijven ondersteunen. Al is het misschien geen slecht idee om er volgende keer wat andere creatieve denkers bij te halen.
