Engelenstemmen, zachtjes drijvend op een heerlijk etherische wall of sound? Suikerspinnen melodieën die boterzacht in uw oren glijden en daar meteen zo’n slordige maand blijven logeren? Een concert, een band, een oeuvre als heerlijke balsem voor de ziel? Geen twijfel mogelijk: Slowdive was in het land.
Tien jaar geleden leek het nog een verre droom, vandaag staan niet alleen My Bloody Valentine en Ride er terug, ook Slowdive, die derde legendarische shoegazeband, is terug van weggeweest. Afgelopen zomer werd voor het eerst in meer dan twintig jaar een nieuwe plaat gepresenteerd, en met dit concert in de Botanique zit de groep helemaal opnieuw in business-as-usualmode. Voor een goed begrip: dat is een goeie staat voor deze band, die nooit teleurstelt.
Zo ook zaterdagavond. De band opende beresterk met “Slomo”, de sublieme opener op hun in mei dit jaar verschenen comebackplaat Slowdive. Die ijle gitaarklanken! Die bloedmooie, zijdezachte, zo hoog als een klassiek geschoolde sopraan klinkende stem van Rachel Goswell op het einde van de song! En het muzikaal moois zou als manna uit de hemel blijven vallen. Al zeer vroeg in de set welde het ronduit machtige “Catch the Breeze”, absoluut goud uit de prille jaren negentig, als een leeuw op uit de boxen. In de strofes klonk Slowdive anno 2017 verrassend staccato, maar net toen wij onze twijfels kregen over de geluidsman van dienst, draaide de man in de refreinen alle fijne knopjes naar rechts en verdwenen onze bezwaren als sneeuw voor de zon.
“Crazy for you” uit Pygmalion was vervolgens een heerlijke vloedgolf van als vanouds in een dozijn effectpedaaltjes gedrenkte gitaren en hups, daar speelde het kwintet rond Goswell en een jarige (!) Neil Halstead al vurig ten dans met eerste, ietwat meer uptempo single “Star Roving”, opnieuw uit hun dit jaar verschenen plaat. Simpelweg schattig: Goswell die tijdens deze song haar handen als een verlegen communicantje van twaalf achter de rug hield. Ook zo mooi als een maanomgeven meisje: de knappe canon tussen Halstead en Goswell in de samenzang. De volgende song, “Slowdive” uit Blue Day, was, is en blijft vintage Slowdive: denk aan een vage jachthoorn tijdens een mistige herfstwandeling waar toch de zon, voorzichtig en verlegen, begint door te priemen. Wereldklasse gewoon.
In “Souvlaki Space Station” tierden de delay-effectpedaaltjes zo welig als klimop aan een huis waarvan de bewoners iets te veel naar Lee Scratch Perry geluisterd hebben. Neen, dub meets shoegaze is geen goed marketingidee voor een nagelnieuwe band, neem het van ons aan op een briefje. Gelukkig spoelden Halstead en de zijnen die ietwat lauwe smaak succesvol weg met “Avalyn”, “Don’t Know Why” en vooral “Blue Skied And Clear”, een song die spontaan beelden oproept van een middeleeuwse bard die een loepzuivere serenade brengt aan zijn eeuwige muze, een stijlvolle dame die moeiteloos de hoge la haalt. Romantiek met de voorhamer der grote gevoelens, inderdaad.
“Alison” uit meesterwerk Souvlaki werd misschien net dat tikje te routineus afgehaspeld maar zie, daar stond dan weer een met meer overtuiging gespeeld “Sugar for the Pill” tegenover. De band zette tenslotte met “Golden Hair”, hun laatste song uit de reguliere set en een cover van Pink Floyds verloren zoon Syd Barrett, de puntjes finaal op de i. Die stormende gitaren! Die heerlijk knetterende drums! Die vulkaan van melodieus lawaai! En neen, dat laatste betreft heus geen wandelende contradictie, dat bewees de band voor de zoveelste keer in de bisnummers met bijvoorbeeld “No longer making Time”.
Tegen dan hadden wij al lang onze conclusie klaar: Slowdive klinkt anno 2017 exact hetzelfde als begin jaren negentig, toen het fijnmazige shoegaze-genre wat werd weggeduwd door grote slokop grunge. So what? Je verwacht toch ook niet van een vijfsterrenwijn dat ie halfweg plots anders gaat smaken? Het concert van de band masseerde oren en ziel weldadig tot in de kleinste regionen. Er zijn al concerten voor minder uitverkocht.
