Was dit vervolg nu nodig of niet? Uiteindelijk sloot Yslaire met Moeten wij dan samen sterven? de Samber-saga op afdoende wijze af: Bernard dood, Julie in het gevang… Wat kon er nu nog gebeuren? En daarbij: was het niveau van de reeks al niet wat afgegleden sinds dat gelauwerde eerste deel op scenario van Balac/Yann? Gelukkig weet Yslaire de schade in het vijfde deel te beperken.
Tot grote woede van de verzamelaars heeft uitgeverij Glénat een smerig trucje van de platenindustrie afgekeken: net voor het vijfde deel uitkwam, werden de eerste vier delen heruitgegeven in een andere lay-out en met — zo wordt gefluisterd — herzieningen. Wie zijn collectie heel wil houden mag dus dubbel kopen. Wij weigeren alvast.
Niettemin heeft de hernieuwde coverlay-out zijn invloed op de strip. Nu het wit weg is van het voorplat, hangt een claustrofobische sfeer over de pagina’s. En dat heeft veel te maken met het verhaal: Julie zit in Brest in de gevangens, haar zoontje groeit op in het verduisterde huis van zijn tante Sarah, die hem geadopteerd heeft. Yslaire kent beide protagonisten elk ongeveer één helft van het album toe.
Negen jaar na het einde van het vorige album vinden we Julie Saintange terug in de vrouwengevangenis van Brest, waar ze het voorstel krijgt een nieuw leven te beginnen in de kolonies. Daar gaat ze op in, maar niet voor ze de nodige maanden in eenzame opsluiting heeft doorgebracht, schimmen van Bernard heeft gezien en weet waar haar zoontje is terechtgekomen.
Bij zijn tante Sarah, die niet goed weet of ze het jongentje moet liefhebben dan wel haten, en de dienster Rosine, die nog altijd niet heeft kunnen verkroppen dat Bernard niet verliefd werd op haar. In de deprimerende omgeving van het verduisterde landgoed groeit het zoontje van Bernard en Julie op, overbeschermd door zijn tante en onderricht in de roemrijke geschiedenis van de Sambers.
Yslaire slaagt er niet in van het gehakketak tussen Julie en neef Guizot iets te maken dat verder gaat dan een portrettering van Julie als oh zo koppige, alles-overlevende heldin die niet over haar kant laat gaan. Dat ze voor de trek naar Amerika zal kiezen ligt voor de hand, en al wat daar aan voorafgaat is eigenlijk nodeloos gerokken. Dat Yslaire er de deur in op een kier zet voor een mogelijk tweelingzusje van Bernard-Marie is een ergerlijke scenariotruc waar hij hopelijk niet op zal terugkomen.
In het tweede hoofdstuk redt Yslaire gelukkig een stuk van de meubelen die hij in het eerste laat beschimmelen. Zonder veel actie brengt hij een fragment uit het leven op het landgoed van de Sambers waar sinds de dood van Hugo Samber een beklemmende sfeer hangt. Voor een negenjarige jongen, verstikt tussen twee vrouwen die elk hun reden hebben om hem te haten, is het allesbehalve een prettige plaats. Zijn tante twijfelt constant tussen zalven en slaan, zoals ze in hem haar jongere broer herkent, maar tegelijk ook zijn moeder in hem aanwezig weet. Het resulteert hier in een groteske straf die erg expliciet de cirkel rond maakt met het eerste deel.
Wat opvalt na herlezing van de vorige delen is hoe Yslaires grafiek is geëvolueerd: de inkleuring is rijker dan in de vorige delen en de lijnvoering is fijner geworden. Hij balanceert bij momenten gevaarlijk op het randje van banaal Talentrealisme. Wanneer hij Sarah echter kort het verhaal van Julie laat opdissen, grijpt hij naar een grafiek die duidelijk beïnvloed is door Le Vingtième Ciel, zijn andere reeks.
De evolutie naar een alsmaar realistischere inkleuring doet afbreuk aan wat één van de succeselementen van de reeks was geworden. Steeds minder wordt het spel met het rood, zwart en grijs gespeeld, en wanneer Yslaire op de slotpagina teruggrijpt naar het slotbeeld van Revolutie, revolutie,… gaat het effect ervan grotendeels verloren door de warme inkleuring.
Samber is dus allesbehalve een verloren reeks voorlopig. Toch boet het aan sfeer in en wordt het een "gewoner" album, in vergelijking met het meesterwerk dat het eerste album was. Dat prachtige Minder is meer… is later een erg goed drieluik geworden, en nu — bij aflevering vijf — lijkt Samber gewoon een erg degelijke serie te zijn geworden. Hopelijk weet Yslaire te stoppen voor hij het erg sterke begin XIII-gewijs helemaal verkwanselt.
