Met The Hunger waagt beeldend kunstenaar Peter Rogiers zich aan het stripverhaal. Met een expressieve en experimentele beeldtaal lukt hem om The Hunger toch te laten bekoren. Toch is dit geenszins spek voor ieders bek.
Peter Rogiers is één van de meest actieve Vlaamse kunstenaars van de laatste 15 jaar. Hij toonde eerder al een voorliefde voor het stripverhaal door het verwerken van stripelementen in zijn beeldend werk. Zijn oorspronkelijke idee was ook om na zijn studies als striptekenaar aan de slag te gaan. Toch brak hij als kunstenaar door in de loop van de jaren ’90. Zijn beeldhouwwerk bleef al die tijd gekenmerkt door grote invloeden van Amerikaanse cult comics. Via de uitgeverij MER Paper Kunsthalle, een bekende uitgeverij van kunstenaarsboeken, brengt hij nu een strip op de markt als het eerste deel van The Hunger.
Jill is de echtgenote van een wetenschapper. Op een dag begint ze een affaire met John, een vriend van haar man. Tijdens een autorit raakt John vervolgens betrokken in een ongeval. Dan verandert hij in The Snowman en ontdekt hij zijn bijzondere gaven. Ook Jill evolueert tot een andere figuur The Squid en haar verhouding van The Snowman groeit verder uit tot een clash van explosieve beelden.
Grafisch oogt het werk van Rogiers bijzonder spectaculair, maar narratief is het niet uitzonderlijk sterk. Zo is het moeilijk de verhaallijn te blijven volgen door de wilde composities van bewegingen en gezichten, afgewisseld met het invoegen van fotomateriaal in het album. Toch is The Hunger meer dan enkel een artistiek hoogdravende opsomming van kunstzinnige beelden die voor een strip versleten worden. Rogiers vertelt wel degelijk een verhaal, eentje waarin hij overigens een aantal clichés uit de superheldencomics verwerkt in zijn liefdesverhaal.
Wanneer een beeldend kunstenaar zich waagt aan een meer toegankelijk medium als de strip, worden de wenkbrauwen al snel gefronst. Ook wij ontsnapten daar bij enola.be niet aan. Toch heeft Peter Rogiers ons van zijn goede bedoelingen kunnen overtuigen. Zijn strip is meer dan een parodie op de clichés en het is niet zo maar een statement of een concept dat de kunstenaar aan het publiek wil tonen. Rogiers wil echt een vertelling brengen, en net dat is bewonderenswaardig voor een kunstenaar tot nu toe enkel via op zich staande beelden werkte.
Anderzijds zal The Hunger zeker geen breed publiek kunnen aanspreken, zeker niet onder de trouwe striplezers. Daarvoor wijkt zijn creatie te ver af van het gemiddelde aanbod aan stripverhalen. Toch is The Hunger zeker interessant en de moeite van het lezen waard. Blijkbaar wordt er nog een tweede deel van deze strip verwacht, aangezien Snowman vs. Squid aan het einde duidelijk met een cliffhanger werkt. The Hunger laat ons dus nog even op onze honger, welja.
