Terwijl de Ieren in de Guinness vlogen, opteerde hardcoreminnend België op Saint Patrick’s Day voor een avondje beuken. En groot gelijk hadden ze.
Voor het uitverkochte releaseconcert van Rise And Fall, Belgiës grootste hardcoreband, waren ook heel wat Britten afgezakt naar Kortriek. Het van Brighton afkomstige Dead Swans was een van de bands die speciaal opgetrommeld was om de fans op te jutten voor de première van Faith. In 2008 werd de Engelse band van Bridge 9 Records nog genomineerd door Kerrang! als beste Britse nieuwkomer in het genre.
Wij vinden de rauwe razernij van chaotische drums, straaljagergitaren en onverstaanbaar geschreeuw niet bijster bijzonder. De nummers, die soms aan Trash Talk, This Is Hell en The Carrier doen denken, worden bijzonder gejaagd afgehaspeld, maar de eerste uitzinnige pogoërs worden wel gesignaleerd.
Daarnaast was het de beurt aan twee jonge bands uit de Lage Landen. Sex Drive uit Nederland heeft nog moeite om de energie van zijn vurige hardcore punk over te brengen. Hessian is de eerste band die echt imponeert. De Gentenaren zijn berucht om hun sterke livereputatie, maar de muilperen zijn de nieuwe nummers met donkere gitaarlijnen die de stempel van de Church of Ra dragen. Gitzwarte hardcore lijkt voortaan ook iets voor Hessian. Waar blijft die eerste full-length?
Ook cultband Iron Age is van de partij, en dat voor een eenmalige reünie. De Texanen, met wie Rise And Fall ooit getoerd heeft, spelen een doomy variant van Kill ‘Em All. Hun boosaardige riffs zijn zo strak als een spannend leren motorpak en toveren zowaar een glimlach op het gezicht. De aanstekelijke thrash metal doet ons spontaan denken aan een horde horseshoesnor en jeansvest dragende metalheads, tuffend op een Harley-Davidson. Dat de solo’s volledig de mist in gaan, bederft de pret niet. En dat wil veel zeggen.
Wat de langverwachte climax van een hardcoreavond moet zijn, verzinkt aanvankelijk in een rommelig geluid. Rise And Fall moet tot onze ergernis opboksen tegen een slordige geluidsman. Het spijtige resultaat is een tweetal onverstaanbare nummers. Maar van zodra de vocalen van Bjorn Dossche beter in de verzengende mix zitten, zijn we vertrokken voor een korte maar uiterst krachtige show.
Enkele oudere songs, waaronder het titelnummer van Into Oblivion, zijn de splinterbommen van de avond. Wim Coppers zet zijn d-beat-aandrijving in gang en alles verloopt volgens plan. Voor het podium ontstaat een kolkende pit en tussen de zanger, riffmeister Cedric Goetgebuer en Vincent Maes, die zijn bas transformeert tot een enorme hakbijl, sprinten tientallen kids het broeierige, uitgelaten publiek in.
De oorvijgen van de nieuwe plaat (zoals “Hidden Hands” en “The Gallows Await”) wekken vooralsnog geen fanatiek sfeertje op, en ook het meer experimentele, ingetogen “Breathe” wordt nog niet luidkeels meegebruld. Daarvoor is het immers nog te vroeg. Faith moet duidelijk nog een beetje doordringen. Ieperfest is bij deze gewaarschuwd.
Maar daarom klinken de nieuwe nummers niet even verschroeiend als “In Circles” van Our Circle Is Vicious — qua intensiteit het hoogtepunt van de set — en de bloedstollende finale “Faith / Fate”. De repetitieve, donkere riff in de epische afsluiter klinkt live even hypnotiserend als op plaat. Neem daarbij een zanger die je ziel verscheurt als een bloeddorstig roofdier, en je krijgt de perfecte outro van een heftig en bezield concert. Rise And Fall is klaar om volgende maand Europa te veroveren.
