Is Péru een “valse trage” of legt hij de vinger op de wonde van de tijd? Na Zombies waagt hij zich met deze Nosferatu aan de vampierenhype. Eentje van dertien in een dozijn, of voegt het verhaal nog iets toe aan de overvloed aan vampierenstrips?
Toegegeven, de cover is weer een beeldje. Met dank aan de lakeffecten die we intussen van uitgeverij Daedalus gewoon zijn. Maar you can’t read the book by looking at the cover. Al na de eerste pagina wordt duidelijk dat dit niet zomaar de zoveelste productie is die probeert mee te surfen op de hype. We kennen intussen Nosferatu al als de übervampier, al was het maar door de verfilming van Murnau, maar wat scenarist Péru met het personage doet, is een staaltje van doordacht scenariowerk.
Het verhaal speelt zich af op twee verschillende tijdstippen. Dat is nodig om de puzzelstukken van het verhaal in elkaar te passen. We volgen in de eerste plaats het verhaal van Nosferatu, een machtige vampier die als raadgever fungeert aan het hof van Caligula in het Rome van 40 na Christus. In die hoedanigheid zien we hem als de bedenker van alle wreedheden die de losgeslagen keizer uitvoerde. Een ervan, en ook waargebeurd, is dat hij de vrouwen van zijn ontrouwe centurions publiek liet verkrachten. Dat lot staat ook de vrouw van centurion Lucius Vladica, zijn trouwste legerofficier, te wachten. Maar Nosferatu raakt verblind door haar schoonheid en wil haar tot de zijne maken. Hiervoor moet hij Vladica transformeren tot vampier om zo diens vrouw voor zichzelf te kunnen houden.
De tweede laag van het verhaal speelt zich af in Bombay, waar twee kinderen het graf van de sterk verzwakte Nosferatu ontdekken. Hij overhaalt een van de kinderen om moordenaars voor hem te zoeken om hun bloed te kunnen drinken, want dat kan hem zijn krachten teruggeven. Intussen zien we Vladica, intussen Vladek, mee aan het hoofd staan van een vampierenorganisatie die Nosferatu koste wat het kost wil stoppen. Intussen maken we in Amsterdam ook kennis met een duo vampierenjagers, waarvan het mannelijke deel bezig is aan een wraakactie voor de dood van zijn vrouw en kind. Ook zij komen te weten dat Nosferatu opnieuw aan een opmars begonnen is.
Wat volgt is een geheel van achtervolgingen, spionage, intriges en kennismakingen met personages die op een of andere manier verminkt blijken. Door de flashbacks wordt er al een tipje van de sluier opgetild. We komen te weten welke relatie Vladek en Nosferatu hebben en welke rol de liefde daarin speelt. Daarnaast komen we mondjesmaat te weten waaraan de personages hun mentale en lichamelijke gebreken te danken hebben. Vast staat dat Nosferatu de hand heeft in heel wat duistere gebeurtenissen van onze Westerse geschiedenis.
De tekenstijl van Martino is meesterlijk. Daarbij komt dat het gesofistikeerde maar toch subtiele kleurgebruik de lijn van het verhaal duidelijk houdt. Elk tijdstip en elke locatie heeft zijn couleur locale. Dat Olivier Péru een verhaal kan opbouwen en spannend kan houden, bewijst hij hier. Ondanks het vooraf gecreëerde karakter van Nosferatu, kan hij hem een geloofwaardig verleden en heden meegeven. Het doet deugd dat hij niet vervalt in het verstrippen van het filmverhaal, maar in de plaats een logische aanvulling biedt. Deel 2 hoeft zeker niet het laatste deel te zijn als de kwaliteit op dit niveau blijft.
