Wispelturige artiesten en een gebrek aan standvastige kwaliteit
zijn de voornaamste oorzaken waarom neo-soul doorgaans met een
negatieve connotatie wordt uitgesproken. Lauryn Hill is stilaan een
verloren gegane glorie, de recente muziek van Macy Gray is slechts
een schim van haar debuutalbum en het is nog steeds wachten op
nieuw materiaal van D’Angelo – dat volgens de geruchten eind dit
jaar verschijnt. Gelukkig is Nneka een van de weinige lichtpuntjes
waar liefhebbers van eigentijdse soulpower kunnen naar uitkijken.
‘Victim of Truth’ uit 2005 en ‘No Longer At Ease’ zijn allebei
groovy albums waarbij de zuiderse invloeden met moeite op twee
handen te tellen zijn. In februari is ‘Concrete Jungle’ verschenen,
een compilatie van haar beste nummers, met de intentie om nu ook de
Amerikaanse muziekwereld te exploiteren. Ondertussen trekt ze even
nog door Europa, deze avond in de AB Box en tijdens de zomer op
Couleur Café.
Het voorprogramma is ghostpoet, naar eigen zeggen
“a lad with a lisp with some stories to tell…“. Die
beschrijving vertelt min of meer wat de Britse artiest op het
podium van de AB heeft getoond. Stevige elektronische beats,
doorspekt met samples waarop hij met een verhalende zangstem zijn
retorisch betoog probeert te voeren. Bij aanvang klinkt het
allemaal nog bijzonder fris en opgewonden, maar na enkele nummers
ebt dat gevoel geleidelijk weg. De muziek van ghostpoet heeft veel
weg van urban achtergrondmuziek, dankzij de vele elementen uit
trip- en hiphop, maar kan door zijn repetitieve karakter niet
volledig overtuigen. Tijdens ‘Run Run Run’ bewerkt hij de sound met
zijn charismatische stem, maar door zijn weinig verfijnde uitspraak
gaat een groot deel van de boodschap teloor. Daarnaast heeft hij
tevens de neiging om al te vaak enkele woorden te herhalen dat het
geheel op den duur nogal monotoon begint te klinken. ‘Lines’
schuift iets meer in de richting van downtempo en pop en wederom
wordt duidelijk dat ghostpoet niet over grootse zangtalenten
beschikt. Met zijn melodische arrangementen is niet veel beter
gesteld, want bijna alle nummers gaan onder eenzelfde terugkerende
structuur gebukt. ‘Finished I Ain’t’ is een aardig nummer uptempo
nummer maar op geen enkel moment vernieuwend. In tegenstelling tot
wat zijn naam zegt, is ghostpoet geen groot artistiek licht. De
hoofdact heeft bijgevolg makkelijk de teleurstellende herinneringen
van het voorprogramma kunnen uitwissen.
De opgewekte en groovy muziek van Nneka richt zich
vooral tot jonge mensen waardoor de gemiddelde leeftijd van het
publiek ver onder de dertig jaar ligt. Dat jeugdig enthousiasme
heeft weliswaar een positief gevolg, want de intrede van de
Duits-Nigeriaanse zangeres op het podium wordt op heel wat gejuich
onthaald. Nneka is begaafd met een bijzonder warme en korrelige
stem en haar gezichtsexpressies getuigen van wilskracht en passie.
De kleine maar fijne dame, gekleed in een t-shirt met het opschrift
“Africa is the future”, is misschien minder excentriek dan Erykah
Badu of Lauryn Hill maar probeert vooral een sterke inhoudelijke
boodschap via haar teksten mee te geven. Bij persoonlijke of
politiek-getinte nummers neemt ze telkens de tijd om een woordje
uitleg te geven over de betekenis van het lied. Funk en reggae
worden afgewisseld met protestliederen waarbij die verhalende
intermezzo’s altijd een interessante rustpauze zijn doorheen de
setlist. ‘The Uncomfortable Truth’ is een stevig nummer over
onvoorwaardelijke liefde dat bijzonder fijn swingt op de kadans van
haar fraaie vocalritmics. Bovenal wordt er nog wat aardig
gitaarwerk tussen verweven zonder afbreuk te doen aan de
integriteit van de muziek. Nneka gloeit tijdens het zingen en haar
eclectische mix van Afrikaanse volksmuziek, reggae en eigentijdse
soul laat het publiek makkelijk meevoeren. Tussenin komt nog even
een Nigeriaanse collega een korte flard teksten rappen, al is de
jonge snaak minder stemvast dan de vrouwelijke souldiva. ‘Africans’
is een zoveelste innemend protestlied dat gelooft in zijn eigen
kracht en mensen een groot gevoel van bewustzijn meegeeft. Tijdens
‘V.I.P’ (‘Vagabonds in Power’) participeert het publiek actief mee
in de muziek, na een charmante oproep van Nneka. Aan
persoonlijkheid heeft de speelse maar intrigerende zangeres geen
gebrek. Na een kort stukje pianomuziek en wat lijkt op een ballade
wordt er opgebouwd naar de bekroning van het avond, het pompende
‘Heartbeat’ dat door zijn ritme en enthousiasme makkelijk het hart
sneller laat slaan. Een onontkoombaar kippenvelmoment voor jong en
oud!
De bisronde (met onder andere ‘Focus’) is vooral een toemaatje voor
het publiek, want na het vurige ‘Heartbeat’ twijfelt niemand nog
aan de kwaliteiten van deze mondiale souldiva. Een aangenaam en
onderhoudend optreden, dat reikhalzend doet uitkijken naar nieuw
materiaal.
