Vorig jaar vond Enslaved er niets beter op dan zijn langverwachte najaarstournee te annuleren om op de hort te gaan met het om onbegrijpelijke redenen nog steeds razend populaire Dimmu Borgir. Zaterdagavond kregen we de progressieve (viking)metallers met Negur? Bunget — een andere ronkende naam uit de experimentele black metalscene — eindelijk te zien.
In 2006 sloeg OM de doorsnee metalfan met verstomming. Het was dan ook geen normale plaat. Negur? Bunget smolt kille black metal, atmosferische ambient en traditionele folk op een meesterlijke wijze samen tot unieke, epische black metal. Sinds 2009 speelt de Roemeense band met een nieuwe line-up, op drummer-percussionist Negru na. Op Virstele Pamintului liet de band een nog weelderige en organische sound horen. De “sfeer” zit meteen goed wanneer zanger en multi-folkinstrumentalist Ageru met een reusachtige hoorn de Transsylvaanse (of voor ons westerlingen: Roemeense) band introduceert.
Tijdens de sfeervolle opener zitten alle (folk)instrumenten evenwel niet even goed in de mix, de brede synthesizertapijten daarentegen wel. Met evenveel begeestering worden twee nummers uit OM en op folk geschoeide songs uit hun recentste langspeler gespeeld. Vooral “Inarborat” is zo’n typisch kippenvelnummer. De hoorn, panfluit, een soort houten gong en de immer luid schallende atmosferische keys bouwen op naar een stormachtige climax waarin messcherpe riffs, grimmige vocalen en gonzende drums de bovenhand krijgen. Plots wanen we ons in de donkere, mistige, Roemeense bossen, waarmee naar verluidt de bandnaam te maken heeft. Geloof het of niet, maar overal heeft de band een stukje Transsylvaanse natuur bij, ondermeer in de handgesneden houten albumdoosjes van Virstele Pamintului. Of wat dacht u van versierde takken op het podium? Het moeten niet altijd gekruisigde vrouwen, varkenskoppen of brandende satanskruizen zijn.
Van de Transsylvaanse bossen naar de Noorse fjorden. Bij Enslaved is er totaal geen behoefde aan theatraliteit, wel aan een stevig potje progressieve black metal. In plaats van zich te vergapen aan kerkbrandstichtingen, griezelige moorden en satanisch occultisme lieten zanger Grutle Kjellson en bandcomponist Ivar Bjornson al vrij vroeg in de jaren negentig hun experimentele kant horen. Sindsdien wordt Enslaved bewonderd door open-minded metalheads en fans van progressieve metal, en uitgespuwd door de genrepuristen, hoewel ook harde en brute black metal als een rode draad doorheen hun carrière bleef lopen.
Dat de epische meesterwerken Isa en Ruun door band noch fans vergeten zijn, bewijzen de uitvoeringen van muilperen “Fusion Of Sense And Earth”, “Return To Yggdrasil”, “Isa” en “Ruun”. De twee gitaristen creëren een overrompelende geluidsmuur. Zeker de helft van de goed volgelopen club headbangt zich een nekfractuur. Kjellson lacht (ja, dat kan bij Enslaved) de menigte toe en hanteert zijn basgitaar als een zwaard, zoals een vleesgeworden Odin tegen Fenrir vecht.
Ook de nummers uit het moddervette Axioma Ethica Odini staan live als een huis. Na een korte, duistere keyboardintro (“Axioma”) wordt de (black)metalmachine in gang gezet. Tijdens “Ethica Odini” en “Raidho” donderen de drums van half mens/half drummachine Cato Bekkenvold over het uitzinnige publiek, maar overklassen net iets te veel het vingervlugge, donkere gitaarwerk. Net als op het album wordt het vocale contrast tussen de ijzige grunts van Kjellson en keyboardist Herbrand Larsen in de verf gezet, wat de immer kolossale sound van Enslaved al meer menselijk maakt.
De Trix schreeuwt om old school black metal en krijgt die ook. “Allfadr Odhinn” en “Slaget I Skogen Bortenfor”, uit de legendarische debuut-EP Hordanes Land, leiden een vooral overdonderende set alsnog naar behoorlijk epische hoogtepunten. “Enslaved ist krieg”, denken we even, maar dan zonder het aroma van rottend bloed of een stel gecorpspainte aanstellers. Ja, er bestaan nog metalbands die genregrenzen moeiteloos overschrijden. Ook Enslaved is nog lang niet verslagen. Op naar de volgende triomftocht!
