Bring Me The
Workhorse was één van dé revelaties van 2006 en voorzag menige
avond van een feeërieke gloed. Maandag was het aan Shara Worden,
bezielster van My Brightest Diamond, om te
bewijzen dat ze het ook als main act kan waarmaken. Ter
verwelkoming werd de bühne eerst nog even verkend door het trio
(voor de gelegenheid even een kwartet)
Devastations. In eerste instantie viel hierbij
weinig meer op dan de markante heupbewegingen van zanger Conrad
Standish, hoewel het interessepeil enkele nummers later toch de
hoogte inging. Tussen de aardige popdeuntjes door waren het vooral
de iets zwaarwichtiger songs die konden boeien, voornamelijk
dankzij de intrigerende gitaarpartijen die vaak een meer
postrockgericht segment aankondigden. ‘O Rosa’ en ‘Previous Crimes’
vormden zo de twee titels om te onthouden. De rest van de set klonk
verzorgd en vermakelijk, hoewel het met de poging om Nick Cave te
benaderen in ‘Coal’ toch duidelijk werd dat de Australiërs beter
nog wat verdertimmeren aan hun eigen geluid dan zich in de schaduw
van dergelijke iconen te plaatsen. Bij de knuffelrock van
‘Terrified’ sloeg Devastations de bal toch even volledig mis en
leverde gitarist Tom Carlyon meteen het bewijs dat hij zijn
instrument beter niet inruilt voor de microfoon.
Na een korte pauze voor afbraak en wederopbouw betrad Shara Worden
het podium, gehuld in een smaragdgroene jurk en azuurblauwe nylons,
nam rustig de gitaar ter hand en doorbrak de stilte met de Nina
Simone-cover ‘Feeling Good’. Dat deze eerste kennismaking vrij
statisch verliep, had geen kat in het oog omwille van de eerste
verwondering van de avond: het indrukwekkende stemgeluid dat deze
kleine dame produceert. Haar klassieke scholing heeft duidelijk
vruchten afgeworpen: moeiteloos manoeuvreerde Worden doorheen de
verschillende regionen van de toonladder met een kracht die haar
gebiedt bij elke uithaal een meter afstand van de micro te nemen.
Deze technische perfectie ging bovendien hand in hand met een
diepgewortelde passie die de toehoorder meevoert op een emotionele
rollercoaster. Meteen na deze introductie profileerde ze zich
bovendien als een breedsprakerige artieste met een oprecht respect
voor haar publiek en een muzikale obsessie die ze gretig zoekt te
delen. Even later kreeg ze het gezelschap van een energieke drummer
en jolige gitarist die de arrangementen nog voller lieten klinken
dan op de plaat en om het live-gevoel te ondersteunen ook extra
dynamiek toevoegden. Hiermee verdween dan ook ons laatste mogelijke
punt van kritiek als sneeuw onder de zon, want Worden doorbrak
meteen de nog wat statische aftrap door de rest van de avond het
hele podium te benutten voor aanstekelijke doch nooit overdreven
lichamelijke expressie.
Verveling was dan ook op geen enkel moment aan de orde. Een goed
uur lang daalden we mee af in het veelzijdige universum van My
Brightest Diamond. Bring Me The
Workhorse vormde natuurlijk de rode draad en werd dan ook
integraal ten berde gebracht, maar daar stopte het niet. Naast de
speelse covertrack zorgden vooral de covers voor een reeks
verrassingen: naast de eerder vernoemde Simone leverde Led Zeppelin
de inspiratiebron voor een indrukwekkende tour de force,
liet Kurt Weills ‘Youkali’ nagenoeg perfect Frans opborrelen en
mocht zelfs een stukje Ravel het lijstje aanvullen. De adaptatie
van de albumtracks zorgde, op de iets te harde percussie in het
intieme ‘Gone Away’ na, steevast voor een extra sprankeling. Het
eerste hoogtepunt kwam met de aaneenschakeling van ‘Dragonfly’ en
een heerlijk snedig ‘Something Of An End’. Wat verder volgde, was
zonder discussie een aaneenschakeling van meer topmomenten. De meer
uitgesproken orkestratie van ‘Magic Rabbit’ stevende op een
verrukkelijk harde apotheose af, ‘We Were Sparkling’ zorgde voor
het meest sprookjesachtige moment van de avond en ‘Disappear’ klonk
extra bezwerend. Ook als muzikante kwam Worden alleen maar lof toe
en de chemie met de uitstekende begeleiders zorgde daarbij voor de
final touch. ‘Workhorse’ kreeg zo een excellent muzikaal
denouement en als officiële afsluiter werden voor ‘Freak Out’ alle
remmen losgelaten. Bij de bisronde vroeg een toeschouwer nog naar
het ontbrekende ‘The Good And The Bad Guy’ en hiervoor kunnen we de
brave man alleen maar dankbaar zijn, want de beklijvende
akoestische versie ging recht naar het hart.
In een op bescheiden wijze gevulde AB Club waren een hondertal
muziekadepten getuige van een buitengewone ervaring. De kleine
Shara Worden is in staat tot grootse zaken: een stem uit de
duizend, een prima muzikante en een entertainer van de bovenste
plank die zowel bruisende rock antics als ongeveinsde
emotie kan overbrengen. Op plaat waren we er al weg van, maar live
is de ervaring des te rijker. Na afloop wist ze ons te vertellen
dat ze momenteel met een nieuw album bezig is en nadien weer de
tourbus uit de garage zal halen, mogelijk nog net op tijd voor de
festivals. Mis de kans dan ook niet wanneer deze dame nog eens op
een podium in onze contreien staat, want wat u zal meemaken is
ronduit indrukwekkend te noemen!
