Slechts weinig genrebenamingen klinken zo verschrikkelijk Eurocentrisch als "wereldmuziek". Onder die noemer worden namelijk zowat alle niet-Westerse artiesten samen gegroepeerd terwijl er afgezien van hun niet-Westerse afkomst zo goed als geen overeenkomst bestaat in hun muziek.
Ook Mulatu Astatke wordt onvermijdelijk zo bestempeld, omwille van zijn Ethiopische afkomst en zijn gebruik van vreemde Afrikaanse instrumenten en toonaarden. Toch heeft Astatke al lang bewezen dat hij veel meer te bieden heeft en dat hij vooral een zeer geslaagde mengeling van Westerse en niet-Westerse muziekstijlen tot zijn eigen stijl heeft gemaakt. "Ethio-jazz" is een etiket dat daar dan vaak op geplakt wordt, maar ook dat is te beperkt om het hele spectrum van zijn muziek te bevatten, zeker nu hij zijn horizonten verbreed heeft met zijn toepasselijk getitelde nieuwe plaat Mulatu Steps Ahead.
Vanaf opener "Radcliffe" is al meteen duidelijk dat Mulatu minder op de groove is gaan focussen, maar nu meer een nadruk op melodie en sfeer legt. Het geheel ademt daardoor meer dan zijn vroeger werk en de solo’s krijgen veel meer ruimte en aandacht. Zelfs de solo’s van Mulatu, die vroeger wel eens verdronken in het totaalgeluid — de man is namelijk ongelooflijk bescheiden en geeft liever ruimte aan zijn bandleden dan dat hij zelf de spotlight opeist — zijn op deze plaat duidelijk hoorbaar. De absolute soloster van het album is echter niet Mulatu, maar de veelzijdige Britse trompettist Byron Wallen die meermaals de show steelt met uitstekende lyrische solo’s.
Helemaal vol nieuw werk staat Mulatu Steps Ahead niet. Blijkbaar kon de man het niet laten om toch nog drie oudere composities te herwerken. Zo worden "I Faram Gama I Faram", "Boogaloo" en "Mulatu’s Mood" succesvol in een nieuw jasje gestoken. "Boogaloo" en "Mulatu’s Mood" zijn dan ook de enige tracks op het album waar we weer een echte stuwende percussiegroove horen opduiken. "Mulatu’s Mood" wordt wel helemaal anders ingekleed en haalt veel inspiratie bij het geluid van de West-Afrikaanse koraharp. Niet alleen herwerkt hij oude eigen nummers, ook thema’s van andere componisten worden hier en daar geciteerd. Zo horen we in "The Way To Nice" een nauwelijks verholen knipoog naar het James Bond thema.
Spijtig is wel dat een van de interessantste tracks niet op de fysieke release staat. Bij de digitale versie zit namelijk nog de bonustrack "Derashe" die een totaal nieuwe kant van Mulatu laat horen. We horen dissonantie, vreemde grooves en een diep en dreigend basthema. Voor deze track baseerde Mulatu zich op de traditionele muziek van de Zuid-Ethiopische Derashe-stam die doorheen de eeuwen een zeer atypische tonaliteit ontwikkelden. Het is zowat de meest bevreemdende compositie die Mulatu al maakte, maar het werkt ongelooflijk goed.
Het is een typisch Westerse ziekte om alles in hokjes te willen duwen en een naamkaartje te geven. Met Mulatu Steps Ahead heeft Mulatu Astatke het zulke hokjesdenkers moeilijker dan ooit gemaakt door zijn stijl te verbreden naar een gebied dat slechts met zeer vage en algemene termen kan omschreven worden. Waar het uiteindelijk om draait, is dat deze release er eentje van uitstekende kwaliteit is, waarin liefhebbers van seventies jazz, traditionele Afrikaanse muziek en gewoon allround zonnige klanken hun gading zullen vinden.
