Het begin van een nieuwe conceptreeks én een volgend album over de Eerste Wereldoorlog. De komst van Man van het Jaar voorspelde in die zin weinig goeds. Met twee delen achter de kiezen is het bilan wisselvallig.
De onbekende figuren uit de geschiedenis opnieuw onder de aandacht brengen via min of meer historische verhalen. Tot zover het interessante uitgangspunt voor de nieuwe reeks Man van het Jaar. Voor elk deel wordt een compleet andere auteurscombinatie gevraagd om naar keuze een figuur tot leven te brengen. Met de twee nu al verschenen delen wordt meteen duidelijk wat de sterktes en de zwaktes zijn van een concept als dat van Man van het Jaar.
In het eerste deel brengen Jean-Pierre Pécau en Fred Duval het verhaal achter de onbekende soldaat die onder de Arc de Triomphe in Parijs begraven ligt. Met hun verhaal brengen ze een eresaluut aan al die buitenlandse soldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog voor de Franse natie gevochten hebben. Zo ook Boebacar N’Doré. Via een oproep door zijn landheer Joseph komt hij terecht in het strijdgewoel. Hij werpt zich op als een moedige kerel met een onverzettelijk plichtsbesef. Boebacar en Joseph worden doorheen de oorlog echte vrienden. Joesph wil na de oorlog zijn gesneuvelde kompaan op de gepaste wijze eren.
De tekeningen van Mr Fab maken grote indruk. Hij creëert een donkere sfeer. Met zin voor detail en warme inkleuringen brengt hij het stevige verhaal tot een hoger niveau. Mr Fab lijkt zich vooral te specialiseren in losse albums binnen conceptreeksen (zie ook UUR U). Dit album doet toch uitkijken naar een eigen reeks of one-shot van deze getalenteerde tekenaar. Ook het verhaal is echter aangenaam. Het duo scenaristen springen creatief om met het verhaal achter de onbekende soldaat. Ze doen meer dan het hervertellen van de geschiedenis, waardoor hun personages echt tot leven komen.
Recent verscheen nu ook al het tweede deel, dat zich afspeelt in 1431 en gaat over de man die Jeanne d’Arc verraadde. Alles wat het eerste deel tot een succes maakte, gaat in dit album mis. Eric Corbeyran vond maar weinig inspiratie in de figuur van Jeanne d’Arc. Het mysterie wie nu eigenlijk de maagd van Orleans verraadde en zo haar doodvonnis tekende, weet nergens te boeien. Het scenario hangt met haken en ogen aan elkaar alsof een half getalenteerde debutant zich ook eens een namiddag lang geamuseerd heeft. Ook de tekenaar van dit album is niet meteen een hoogvlieger. Horne levert degelijk maar inwisselbaar werk in. Zijn eerdere werk kwam bijna altijd tot stand met Corbeyran aan de pen. Jammer genoeg levert die goede samenwerking geen memorabel stripalbum op.
Het debuut van deze nieuwe reeks levert gemengde gevoelens op. De lof die het eerste deel verdient, wordt teniet gedaan door de grijsheid van het verhaal over Jeanne d’Arc. Gelukkig is elk album los van de andere te lezen. Geniet dus alleszins al volop van 1917 – De Onbekende Soldaat.
