Weer een nieuw avontuur van Nestor Burma. Waar de reeks onder de hoede van Tardi geen snelheidsrecords brak, drukt huidig tekenaar Moynot het gaspedaal in. Het resultaat is niet altijd even bevredigend: Blauw Bloed draait te veel rond de plot en is daardoor louter voer voor echte detectiveliefhebbers.
Amper een jaar is het geleden dat Nestor Burma op pad trok tegen QED en kijk, hier gaat onze favoriete detective alweer opnieuw op avontuur, uitgestuurd door zijn ondertussen vertrouwde geestelijke vader Moynot. Van zo’n tempo kon de ouwe Tardi louter dromen. Maar laten we niet te snel conclusies trekken over kwantiteit en kwaliteit: die goeie meneer Tardi houdt er immers ook een hoge productiviteit op na, alleen blijft hij nooit al te lang bij dezelfde personages hangen. Nestor Burma laten uitgroeien tot een echte reeks, nochtans niet ongebruikelijk in misdaadromans, had er bij hem niet ingezeten.
Het door Tardi begin jaren tachtig geadopteerde geesteskind Burma lijkt ondertussen in goede handen bij Moynot. De reeks evolueert, wat niet evident is in het policierwereldje, een genre dat met zijn vergezochte plots en karikaturale personages even hard afstoot als aantrekt. Want ja, zo’n policiers, daar hou je van of niet. De essentie is immers altijd hetzelfde: iemand komt gewelddadig om het leven, een superspeurneus blijkt net iets slimmer dan al de rest en klist de dader.
In zo’n geval dreigt het verhaal een opeenvolging te worden van “en toen’s”. Sfeerschepping is zodoende zeer belangrijk, nog meer dan de plot: wanneer een karrenvracht aan personages opgevoerd wordt en het uitgebreid verklaren van de feiten een aanvang neemt, kan je maar beter boeiend uit de hoek komen of het smartphonebrein laat het afweten.
Zie wat dat betreft bijvoorbeeld de recente bioscoopbewerking van Murder On The Orient Express, die je in Istanbul mee in de trein laat stappen en onderweg zowat letterlijk een aperitief voorschotelt in de mythische trein. Tot die dekselse Poirot zijn wijsneuzigheid tentoon begint te spreiden. En zie ook 120, Rue De La Gare, zonder twijfel een van de beste strips ooit gemaakt. Je voelt de benauwdheid van een mistig en bezet Parijs. Tot de allerlaatste pagina’s, wanneer Burma het hele mysterie begint uit te leggen en je zowaar hoopt dat een van zijn toehoorders hem het zwijgen oplegt. Wat overigens bijna gebeurt.
Iets gelijkaardigs gebeurt in Blauw Bloed. Ditmaal echter vanaf het begin. We verlaten met Burma de trein, trekken naar zijn hotel (onderweg belanden we even in een schietpartij) en dan begint het hele gedoe met personages en plot. Tragisch genoeg situeert dit verhaal zich in Nice en Cannes, waar een filmfestival van start gaat en waar de beau monde klaar wacht op de sarcastische doortocht van de eigenzinnige Parijzenaar, maar wat gebeurt er? Burma verliest zich eenmaal in de pastis en jakkert voor de rest in een veel te hoog tempo door het verhaal waarbij het er helemaal niet toe doet waar hij is.
Naarmate het verhaal vordert, bekruipt zelfs het gevoel dat het afgedreund wordt, de laatste pagina komt eraan en er moet nog zoveel verteld worden. Weg charme, weg dromen van het Zuid-Frankrijk van net na de Tweede Wereldoorlog. Blijft over: een zoektocht naar een dader. Op dat vlak lijkt dit boek een beetje op de nieuwste Corto Maltese, waar de inhoud eveneens ten koste gaat van het tempo. Als we geboeid willen blijven door de avonturen van een detective zoals Burma, dan kan die echter maar beter op meeslepende wijze doorheen het leven stappen en zich wat minder puur met z’n avontuur bezig houden.
