Mercury Rev heeft eindelijk nog eens een nieuwe plaat uit, en dat mag gevierd worden. Spijtig genoeg voelde de Orangerie toch te beklemmend aan voor een groep van dit kaliber, en moesten de muzikanten vaak een gevecht leveren met de zaal.
Want hoewel The Light In You zeker een goede plaat is en Mercury Rev een band die meerdere klassiekers op zijn naam heeft staan, weet de groep met zijn eigenwijsheid blijkbaar toch moeilijk aansluiting te vinden bij een nieuw publiek, of hun oude fans te mobiliseren. Is dat de tol die de groep betaalt voor het hiaat van zeven jaar dat gaapt tussen voorganger Snowflake Midnight en zijn opvolger? De groep moest het dus opnieuw stellen met de Orangerie, die bovendien niet uitverkocht was, wat zonde is voor een grootheid als Mercury Rev. Die zaal bleek dan ook te klein voor een groep wiens songs met gemak de Grand Canyon van een soundtrack kunnen voorzien. Bovendien had de groep daardoor ook zijn projecties thuis moeten laten.
Zo werd er af en toe al eens te enthousiaste gedrumd voor de zaal, waardoor deze de rest wel eens durfde te overstemmen. De songs stonden er nochtans. Badend in een paars waas betraden de muzikanten het podium, met Donahue als vreemde sjamaan aan het hoofd (die man drinkt toch straffere kruidenthee dan wij ’s avonds voor het slapengaan), om het mooie “Queen Of Swans” in te zetten. De dynamiek zat goed en het nummer toonde zich, net als op de plaat, de ideale binnenkomer. Meteen daarna greep de groep terug naar mijlpaal Deserter’s Songs met “The Funny Bird”, waarbij onder andere een donderende gitaarsolo alles opslorpt. In totaal zal de groep maar liefst zes nummers uit de plaat plukken, terwijl The Light In You zeer stiefmoederlijk behandeld werd. Het concert werd daardoor meer een terugkijk, en had je eigenlijk op elk moment in de carrière van de groep kunnen meemaken. Spijtig, want de songs uit hun recentste, sterke worp verdienen het van een podium te krijgen.
Naast “Queen Of Swans” haalde enkel “Autumn In The Air” (dat hier soms wat te veel op kracht werd gespeeld, maar uiteindelijk nog steeds imponeerde) en “Central Park East” de setlist. De groep speelde zo te veel op veilig. Daartegenover staan natuurlijk de vele oude parels die de setlist wel haalden. “You’re My Queen” donderde, en toen Donahue aan de lichtbak begonnen te prutsen, werd het helemaal een feest. Een meesterlijk “Tides Of The Moon” oversteeg zichzelf en golfde over het publiek, waarbij de groep iedereen meetrok in zijn unieke universum. De Revs haalde zelfs “Frittering”, van hun debuut Yerself Is Steam, vanonder het stof, en hoewel de chaotische context van vroeger hier ontbrak, was het toch een blij weerzien en bood het nummer ook een unieke kans om de gitaren helemaal over de rooie te laten gaan. “Diamonds”, uit The Secret Migration kreeg dan weer een heel sierlijke behandeling.
En dan waren er natuurlijk nog de prijsbeesten uit Deserter’s Songs: een zeer mooi “Tonite It Shows”, dat door gitarist Grasshopper van een pakkende mondharmonica werd voorzien, en uiteraard een meeslepend “Holes” (wat blijft die theremin toch prachtig). Het geweldige “Opus 40” mocht dan weer de reguliere set afsluiten, waarbij een zeer menselijke eerste helft werd gevolgd door knallende chaos aan het einde. En wat de bissen zouden zijn, had iedereen bij het binnenkomen natuurlijk al in de smiezen kunnen hebben: eerst zweepte de groep de zaal op met een krachtige uitvoering van “Goddess On A Hiway”, waarna “The Dark Is Rising” je meetrok in zowel zijn tedere kleinheid als zichzelf overstijgende bombast.
Maar zeker bij dat laatste nummer werd het publiek en de groep nog eens met de neus op de feiten gedrukt: deze zaal was veel te klein voor dit soort van IMAX-muziek, en de Revs botsten al te vaak tegen de muren van de krappe Orangerie. Spijtig, want de groep stond er, Donahue was goed bij stem, de sound was perfect, en ook de songs (ondanks een zeer conservatieve keuze) waren uiteraard geweldig. Hopelijk kunnen ze volgende keer wel weer een zaal hun geluid waardig vullen, maar ergens vrezen we er een beetje voor.
