De Antwerpse uitgeverij Bries heeft er een handje van weg om jonge talenten op te snorren en hun eerste volwaardige platform te geven. Recent werk als Jim Curious’ Reis naar de diepten van de oceaan, Brecht Vandenbrouckes White Cube, Wide Vercnockes Wildvlees en Pollet & Pollets O Scenario oogsten overal lof en bijval en maken van de uitgeverij een huis van vertrouwen, waarin het op eigenzinnige werken aankomt die ergens tussen strips, graphic novels en Vlaams surrealisme hangen.
Geen wonder dus dat de jonge illustratrice Martha Verschaffel voor Bries kiest (en vice versa) voor haar officiële debuut Lily>. Verschaffel publiceerde eerder zowel al in kleinere undergroundzines als in eigen beheer en wist daar de aandacht te trekken door bijna kinderlijke potloodtekeningen te combineren met ontregelende verhalen die qua sfeer beïnvloed waren door onder meer David Lynch en Louis Malle (niet geheel toevallig heet het hoofdpersonage uit Malles Black Moon (1975) Lily). In haar kortverhalen opteerde Verschaffel steevast voor een droomachtige realiteit die de gruwel zo goed als nooit toont, maar buiten beeld impliceert. Die combinatie van onschuld en (verborgen) dreiging die haar kortverhalen kenmerkt, wordt doorgetrokken in Lily.
In een afgelegen huis wonen twee vrouwen samen met een jong meisje, Lily genaamd. Om een onbekende reden houden beide vrouwen het meisje verborgen voor een mysterieuze man. In een poging hem te verhinderen toenadering tot haar te zoeken, stouwen ze het huis vol kamerplanten en houden ze haar zelf binnenkamers verscholen. Wanneer een vos echter het huis binnendringt en het meisje roept, neemt het verhaal een vreemde wending en krijgt de lezer een duidelijker beeld van de onderlinge relaties. Niet dat Verschaffel opeens droom voor realiteit verruilt, maar voor de aandachtige lezer zijn er wel broodkruimels te rapen die alvast een aanzet tot een beter begrip en vermoeden mogelijk maakt.
Hoe intrigerend het verhaal ook in elkaar zit (een tweede of zelfs derde lezing is niet overbodig), het zijn zoals steeds de tekeningen zelf die het werk van Verschaffel naar een hoger niveau tillen. Haar kinderlijk aandoende stijl verraadt een trefzeker talent dat in de schijnbaar eenvoudige lijnen een ongelooflijke zeggingskracht heeft. Meer dan eens loont het de moeite om een enkel beeld of pagina eruit te pikken en de tekeningen voor zich te laten spreken. Beïnvloed door het expressionisme en de stille film dragen “tekstpancartes” en verstilde tekeningen een zeggingskracht in zich die de ene keer de angst, spanning en snelheid oproept en in andere beelden net een zwijgende, versteende dreiging uitademen.
Minder is vaak meer bij Verschaffel waardoor een blik op een lege kamer, enkele treden of zelfs een verzameling kamerplanten een wereld op zich oproepen, die vaak zwanger is van dreiging en immanent gevaar. In Lily spreken de tekeningen nog meer voor zich dan de bijbehorende tekst, die beperkt blijft tot een minimum en de essentie van het verhaal vat. Verhalen die overigens geen duidelijk begin of einde hebben, maar onbehaaglijke tranches de vie vatten zoals ook in Lily. Verschaffel maakt de lezer van bij het begin duidelijk dat het verhaal niet hier gestart is, terwijl het einde net zozeer een mogelijke herhaling van de gebeurtenissen laat bevroeden. Het is echter aan de lezer zelf om zijn of haar conclusies te trekken: Verschaffel laat alles open.
De verzorgde uitgave van het boek, inclusief het dikkere papier, de gifgroene koude coverkleur en de naakte rug, maken duidelijk dat Bries en Verschaffel het boek als een totaalpakket zien die de lezer meesleurt in de wereld van de auteur. Lily is geen eenvoudig of duidelijk te categoriseren verhaal, maar laat ruimte voor interpretatie en dromen. Voor Verschaffel is dit een mooi debuut en visitekaartje, terwijl Bries zijn statuut als uitgeverij van boeiend illustratief werk nogmaals bevestigt.
