De concurrentie tussen Pixar en Dreamworks is al lang een
verloren strijd. Met pareltjes als ‘The Incredibles’,
‘Ratatouille’ en
‘Wall-E’ wist
eerstgenoemde de laatste tijd meermaals onze harten te veroveren,
terwijl Dreamworks al die tijd bleef dobberen bij ondermaatse
tussendoortjes en sequels allerhande, zoals daar zijn ‘Shark Tale’ en ‘Shrek the Third’. Heel
spijtig, want ooit wist de animatiestudio alleraardigst te beginnen
met werkjes als ‘Antz’ en ‘Shrek’. Daarna ging het echter alleen
maar bergaf, terwijl grote concurrent Pixar de succesverhalen aan
elkaar bleef rijgen. Het probleem lijkt steeds opnieuw te zijn dat
Dreamworks kiest voor het makkelijke geld, in plaats van tijd te
steken in het scheppen van geloofwaardige werelden waarin kind en
volwassene zichzelf kunnen verliezen. En helaas, ook deze
‘Madagascar: Escape 2 Africa’ voelt weer aan als een haastig in
elkaar gestoken tussendoortje om snel even wat geld in het laatje
te brengen. Heel vreemd voor een productie waar een slordige 150
miljoen dollar is ingekropen.
Maar, eerlijk is eerlijk, af en toe moesten we toch even
heimelijk grinniken, niet zozeer om de strapatsen van de kleurloze
hoofdfiguren, maar wel om de geinige nevenpersonages. Al draait het
ook nu weer voonamelijk om Alex ‘geeuw‘ de leeuw, Marty de
zebra, Glora het nijlpaard en Melman de giraf, die u nog kent uit
het (ook verre van schitterende) origineel. Het hoofdverhaal is in
feite zo’n tenenkrullende emocrap dat we ook dáár af en
toe eens goed mee konden gniffelen. De film begint met een klein
leeuwtje (oooohh!), Alekey, dat een les jagen krijgt van
zijn papa (aaaaahh!), Zuba genaamd. Dan komt er opeens een
rivaal van papa leeuw opdagen, Makunga, trotse bezitter van het
stemtimbre van Alec Baldwin (die sinds zijn uitzinnige bijrol in
‘My Best Friend’s Girl’ een standbeeld verdient). Die daagt Zuba
uit voor een duel om het leiderschap van de troep. Wanneer papa
zijn rug even draait, wordt Alekey echter weggelokt en
gevangengenomen door enkele jagers (oh neeeeee!). Zuba
doet wat hij kan, maar na een woeste achtervolging wordt Alekey met
doos en al de zee in geslingerd. Na een tijdje komt hij aandrijven
in het verre New York en opgenomen door de grote zoo, waar hij –
had u ‘m écht niet zien aankomen? – Alex wordt herdoopt.
In het heden zitten de beesten klaar om te vertrekken waar het
origineel stopte. Met de hulp van King Julien (een steeds
hilarische Sacha Baron Cohen), hebben ze een vliegtuig opgelapt dat
ze met de (nog altijd iets meer hilarische) pinguïns als piloten
terug naar New York willen vliegen. Uiteraard loopt een en ander
mis en landen ze uiteindelijk in de weidse steppes van Afrika,
alwaar Alex – ’t is niet waar! – zijn roots herontdekt, Marty te
kampen krijgt met een behoorlijk ridicule persoonlijkheidscrisis,
Melman last heeft van al even ridicule doodsangsten en Gloria de
aandacht krijgt van meerdere manspersonen – waaronder een nijlpaard
met de stem van rapper will.i.am. Nu is de hoeveelheid rappers in
een film normaal gezien omgekeerd evenredig met de kwaliteit, maar
kom, Moto Moto is eigenlijk nog wel een beetje grappig.
En dat is zowat de centrale term in heel ‘Madagascar 2’, “een
beetje grappig”. De verhaallijn vertakt zich in zoveel fantastisch
voorspelbare richtingen dat je als kijker alleen maar geamuseerd
zit toe te kijken hoe de clichés zich opstapelen, om af en toe nog
wel even een grijns boven te halen. Hier en daar zit er wel een
vreselijk irritant personage – zoals “Nana”, het oude vrouwtje –
dodelijk ongrappig te wezen, maar toch geven de makers ook soms
blijk van een gezond staaltje ironie, zoals in de running gag met
Mort (ooooohh, die is keicuuuuute!), die op een bepaald
moment achtervolgd wordt door een haai. Op een vulkaan. De
grappigste momentjes komen dan ook steevast van King Julien, de
pinguïns en hier en daar een nevenpersonage.
Maar tegenover die leuke momentjes, die oprecht grappig zijn,
staan de talloze commerciële onnozeliteiten en emotionele
scheissereien rond de hoofdpersonages die werkelijk
niémand ook maar één zak zouden mogen interesseren. Als je gediend
bent van een speciaal soort gevoel voor humor – zoals
ondergetekende – kan je nog wel eens lachen met de voorspelbaarheid
van het script en de emotionele problemen van de personages, maar
er zijn grenzen. Marty ging altijd prat op zijn originele
persoonlijkheid en uiterlijk, maar komt er opeens achter dat hij
niet zo uniek is als hij dacht wanneer hij honderden
collega-zebra’s tegenkomt die allemaal met de stem van Chris Rock
spreken (aaaaaaaaaaaarrrgh!). Zuba is dan weer
teleurgesteld wanneer hij ziet dat zijn zoon niet kan jagen, maar
dánsen. Melman denkt dat hij gaat sterven (jep, weeral) en worstelt
met zijn geheime liefde voor Gloria, terwijl die laatste geen blijf
weet met haar romantische gevoelens. En Alex, tenslotte, ligt in de
knoop met zichzelf door de ontdekking van zijn herkomst en zijn
falen in de ogen van papa leeuw. Hilarisch en tragisch tegelijk hoe
de makers hier emo en humor trachten te combineren. Het resultaat
is behoorlijk ridicuul.
Dat de ‘I Like To Move It, Move It’-grap gerecycleerd zou
worden, viel te verwachten, maar dat de visuele stijl geen
grondigere opknapbeurt heeft gekregen met een budget van 150
miljoen big ones, is gewoon onbegrijpelijk. Pixar was
altijd veel beter in het scheppen van dynamische werelden die echt
lijken te leven, maar hier schieten zowel de
karakteranimatie als de achtergronden hopeloos tekort als je weet
dat bijvoorbeeld ‘Ratatouille’ met
hetzelfde budget is gemaakt. De vergelijking zou de makers van deze
‘Madagascar 2’ groen moeten doen uitslaan van jaloezie.
Ach, ‘Madagascar 3’ staat ongetwijfeld al in de steigers en zal
het ongetwijfeld weer goed doen aan de kassa. Tja… Ergens is dat
wel begrijpelijk. De kleinsten zullen zich wel goed kunnen amuseren
met de visuele gags en de voorspelbare
verhaallijn-waar-alles-goed-komt. En nee, een echte miskleun als
‘Shark Tale’ is
dit niet geworden… Maar het is met zijn gladde clichés wel een
übercommercieel, snelsnel in elkaar geflanst emospektakel zonder
weerga. Er zitten al meer geslaagde grappen in dan in het origineel
en de film is aangenaam om naar te kijken zolang hij duurt, maar
nadien ben je hem zo weer vergeten. Af en toe kan je wel eens goed
lachen – of dat nu met een bedoelde grap is of niet – maar
zeker op gebied van animatie is dit beestje véél te mager om mee te
spelen op topniveau.
