Jean-Pierre Pécau verdraait weer eens onze geschiedenis. Zijn ondertussen gekende recept levert in Machtsspel vooralsnog een weinig boeiend resultaat op. Léo Pilipovic is de verdienstelijke tekenaar van dienst.
In 1941 eindigt de Tweede Wereldoorlog met een overwinning van de geallieerde landen. Toch ligt Duitsland in 1945 nog in conflict met Rusland. Dan verdwijnt de zeppelin Charles De Gaulle. Wie schuilt achter deze daad van sabotage? Nestor Serge, journalist en voormalig piloot bij het Franse leger, gaat op onderzoek uit. De redenen van zijn tocht zijn echter niet puur journalistiek, zoals het in elk goed avonturenverhaal natuurlijk hoort te zijn.
Jean-Pierre Pécau is de laatste jaren uitgegroeid tot één van de populairste Franse scenaristen. Nu begint ook bij ons zijn integrale oeuvre beschikbaar te worden. Halfweg de jaren negentig oogsten zijn verhalen eindelijk bijval bij de dames en heren uitgevers. Zentak is het eerste resultaat, met tekenaar Def. Nadien krijgt Pécau meer bekendheid door de serie Nash, met tekenaar Damour. Zijn grote doorbraak kent hij echter in 2005, wanneer zijn bekendste reeks De Verborgen Geschiedenis van start gaat. Hierin past Pécau voor het eerst zijn procédé toe waarbij hij vanuit een what if-vraag de geschiedenis deels herschrijft en zo uitkomt bij onverwachte invalshoeken voor nieuwe verhalen. Ook in Empire gaat hij hierop verder, en nu ook in Machtsspel.
De tekenaars die Pécau voor het uitwerken van zijn verhalen kiest, werken één voor één in redelijk uniforme stijl. Léo Pilipovic behoort ook tot de realistische school, zonder veel franjes. Hij tekende eerder al delen vier en vijf van De Verborgen Geschiedenis. Net als Igor Kordey (hoofdtekenaar van diezelfde reeks) combineert hij dat realisme met een wat korrelige inktstijl, die zijn pagina’s wat minder gelikt maakt dan bij veel van zijn collega’s. Jammer genoeg kan hij in Ultima Thulé nog geen eigen stempel op de reeks drukken, ondanks zijn ambachtelijke verdiensten.
In dit eerste deel vergat de scenarist jammer genoeg enige spanning in zijn verhaal te stoppen. De plot kabbelt langzaam voort en verrast niet. De personages blijven van bordkarton en krijgen nergens een meerwaarde. De degelijkheid van tekenaar Pilipovic houdt dit eerste deel van Machtsspel gelukkig nog overeind.We willen het tweede deel van dit drieluik zeker nog een kans geven, maar vooralsnog blijft Machtsspel beperkt tot een uitdagende zoekpuzzel voor (over)enthousiaste historici.
