Lorde kan een Lotto Arena op haar conto schrijven, maar misschien was dat wat geflatteerd. Met een lege bovenring en een middenplein waar ruimte overbleef, was de zaal verre van uitverkocht. Moet Ella Yelich-O’Connor vrezen dat het al gedaan is? Neen, maar of ze ooit uitgroeit tot de superster die ze voor haar die hard fans is, zal vooral afhangen van de keuzes die ze straks maakt.
Het is een aandoenlijk moment, dat zowel geregisseerd als oprecht overkomt, hoe Lorde aan het begin van “Buzzcut Season” het riedeltje op een xylofoontje speelt. Het moet uitstralen hoe authentiek ze is, want uiteindelijk is deze twintigjarige tot nader orde de enige popster die haar nummers zelf schrijft. Dat ze verder beweegt in een plastieken pop-universum zie je zo echter wel: haar naamloze band staat ver naar achter geschoven in het donker, twee danseressen moeten het lege voorplan af en toe vullen met weinig ter zake doende choreografieën.
En toch lijkt ze zich te amuseren. Haar enthousiaste meisjesgedans aan het einde van “Hard Feelings” is charmanter dan wat die twee professionals achter haar produceren, de bindteksten zijn eindeloos en glad, maar ergens vermoed je dat die “Oh my goodness, Antwerp is unreal” — blijkbaar een dagje vakantie gehad gisteren — nog oprecht is. De vijfde keer “Zo blij dat we terug in België staan” is echter de vijfde keer te veel. Om “How’s your steak?” hadden we niet gevraagd.
Het is een ongemakkelijke spreidstand die Lorde tot nu toe volhoudt. Aan het gekrijs af te meten, valt het gehalte tienermeisjes in het publiek commercieel gezien flink mee, de zware stemmen die van tijd tot tijd “I love you!” bassen, duiden op een ander deel toehoorders dat eveneens iets, euh, ziet in de jonge Nieuw-Zeelandse. Voor de eersten zijn er een tweetal kostuumwissels — van lange zwarte rok en hoed over wit trouwpak naar glitterblauwe jumpsuit — voor de anderen: la même chose, vermoeden we. Verder is de show vrij sober gehouden, al staat er in het eerste deel een neon-astronaut bizar op de achtergrond te blinken. Wat is dit? Een hommage aan 1965 van Afghan Whigs?
Het probleem is in elk geval niet dat Lorde een slechte zangeres is. Ze heeft een aangename stem, heerlijk warm en rokerig als ze praat, en de Kate Bushachtige versie van “In The Air Tonight” is uiterst sterk. Net dan valt je echter op dat haar eigen songs om te beginnen niet half zo sterk zijn als dat nummer van Phil Collins, en haar kwaliteiten ook niet uitspelen. Zo’n plat boenkend “Magnets”, dat ze met Disclosure maakte, kan iedereen met een paar goeie stembanden opnemen. Liever dan een trage als “Liability”, al wordt die met een eindeloze bindtekst ingeleid. Sorry, Ella, enkel Bruce Springsteen mag dat. Kan dat. En als het pianolijntje al tien minuten onder je geëmmer doorloopt moet je echt niet meer aankondigen dat het “Liability” wordt. Hadden we al even vast.
Het is aangenaam, goed gebracht, zelfs met een zeker enthousiasme, maar of het nu “Sober”, “Tennis Court”, of “A World Alone” is; het is van een eenvormigheid die doet wegdromen. “Maybe the internet raised us”, zingt Lorde in dat laatste nummer, en het klinkt als de stem van een generatie. Het is een zwaar nummer over de oppervlakkigheid van het leven, maar het kabbelt even onopvallend voorbij als wat vooraf ging. En daar zit het probleem. Lorde is een interessante stem, maar ze heeft voorlopig variaties op één nummer om die te tonen. Dat verveelt niet eens, je vergeet bijna te luisteren.
Het is pas laat in de set, met de tweede kostuumwissel achter de rug, dat dit concert echt zijn sterkte vindt. “Supercut” is een stampende voorbode, de naakte beat van “Royals” — heb je de helft van de band voor niets betaald — is indrukwekkend. Het blijft haar sterkste song, een scherpzinnige afrekening met de blingblingcultuur van de mainstream hiphop. En dan mag het feest aan de gang. “Perfect Places” is een euforisch moment, in “Team” schiet ze de frontstage in, en de housepiano van setsluiter “Green Light” krijgt voor de volledigheid confetti mee. Dan toch nog wat beweging. Een beetje laat, maar goed genoeg voor ons.
Bissen doet Lorde alleen. Even wat machines manipuleren, beatje programmeren, en daar is “Loveless”. Het is een laatste keer tonen dat ze zelf aan de knoppen zit, en dat is belangrijk. Lorde is nog altijd maar twintig jaar, maar heeft de touwtjes van haar carrière stevig zelf in handen. Combineer dat met haar bij momenten best scherpzinnige teksten, en je beseft: dit is nog maar het begin. Die Lotto Arena zal snel te klein worden.
