Begin november stond de Britse triphopsensatie London Grammar nog in de Witloof Bar van de Botanique, zondag in een tot de nok gevulde en bloedhete Orangerie. Binnenkort staat het trio op grote festivals zoals Rock Werchter, en misschien wel, zonder het echt te beseffen, ooit in een hopeloos uitverkochte AB?
Het gaat erg snel voor de jonge alumni van Notthingham University, die al lang voor de release van hun debuut If You Wait een internethype waren. Misschien zelfs te snel. Zangeres Hannah Reid voelde zich niet 100 percent en daardoor werd de set noodgedwongen ingekort. London Grammar liet het publiek eerst 20 minuten wachten, maar stopte wel vijf minuten vroeger. De tol van het uitputtende tourleven?
Het trio is in ieder geval wat rust gegund. London Grammar deed dit jaar al Australië en Groot-Brittannië, waarbij de band zalen met capaciteit van 1.000 tot 2.000 toeschouwers stil kreeg. Hun Europese tour zit er bijna op, maar straks speelt het trio een reeks optredens langs de andere kant van de Atlantische oceaan. Daarna volgt nog eens een lange trek langs de zomerfestivals.
Of London Grammar nu in de KEXP Studio of de Botanique staat: het trio pakt je in op dezelfde subtiele manier. Het enige verschil is het aantal Instagrammende toeschouwers in de Orangerie dat in actie schiet van zodra Reid ‘Hey now, letters burning by my bed for you/ Hey now, I can feel my instincts for you, hey now’ zingt, terwijl haar stem zweeft op een bedje van gitaren en keyboardklanken. De vocale intro “Hey Now” is akelig perfect getimed met de versie van de plaat.
Gitarist Dan Rothman is de reden waarom we aan The XX denken; zowel qua uiterlijk als speelstijl. Hannah Reid heeft dan weer iets van Florence Welch, op vlak van stembereik dan. Ze is immers geen bombastisch gevaarte. De beats van multi-instrumentalist Dominic ‘Dot’ Major — op het einde van een alles verzengend “Metal & Dust” bewijst hij ook zijn drumtalent — zorgen dan weer voor de referenties naar vooral Massive Attack, James Blake en, in mindere mate, Burial. Al deze invloeden komen samen in een voor deze tijden vernieuwend geluid.
Dat klinkt iets minder geslaagd in “Darling Are You Gonna Leave Me”en “Shyer”. Tot zover de flauwere nummers. De herkenbare piano-zang-gitaar-beat-combinatie klinkt in “Interlude” wél ijzersterk. In het Massive Attack-achtige “Strong” beuken de bassen tegen het plafond terwijl de ijzingwekkend mooie stem van Reid (en de hitte in de zaal) ons bijna doen flauwvallen.
“Sights” benadert van alle nummers het meest het pompeuze van Florence and the Machine. Daartegenover staat de ingetogen schoonheid die mede door de sfeervolle belichting zijn climax bereikt in “Flickers” en “Wasting My Young Years”. De belangrijkste kanttekening bij London Grammar is dat hij voorlopig (nog?) niet de aandachtszuigende machine zoals die van de eerder vernoemde Florence is. Daarvoor klinkt de band te weinig begeesterend, al zal dat ook liggen aan de toestand van Reid. Maar dat het grote publiek op Rock Werchter zal vallen voor deze wondermooie band, daar twijfelen we niet meer aan.
