Grootse, hol klinkende maar elektrisch geladen statements. Tribale percussie. Blues. EDM-beats. Wat Ellery Roberts, voormalig frontman van Wu Lyf, zondagavond presenteerde met zijn nieuwe groep Lost Under Heaven leek bij momenten wel de schroothoop na een wel heel bizar muzikaal accident. Maar dan wel een waar je je ogen – hoe hard je ook probeerde – niet van af kon houden.
Vier jaar geleden is het dat Ellery Roberts abrupt de stekker uit Wu Lyf trok. Hoe boeiend en veelbelovend die groep ook was, nauwelijks een jaar na het debuut van de band zag hij er al niets meer in. “Meer dan een rockband zou het nooit kunnen worden, en ik haatte hoe we meedraaiden in een cultuur waarin muziek enkel oppervlakkig werd geconsumeerd”, vertelt hij ’s middags als we hem interviewen.
En toch staat hij vandaag opnieuw in de Botanique. Wat er in tussentijd veranderd is, dan? De liefde, meneer. Die klopte aan de deur in de vorm van de Nederlandse Ebony Hoorn, de 21-jarige jongen van toen werd een man, en vond zijn passie voor muziek terug. Maar een rockband? Dat is LUH in elk geval niet geworden. Aan de hand van zijn geliefde, een studente audiovisuele kunst, moet LUH immers tot een breder project uitgroeien, waarvan het net verschenen debuut Spiritual Songs For Lovers To Sing hoogstens het lanceerplatform moet zijn. “Misschien willen we meer richting performance gaan”, droomt Roberts. En zo blijkt ’s avonds op de planken van de Orangerie.
Een veelzijdige drummer en een man die laptop en toetsen bedient; dat is de muzikale basis waar Roberts af en toe wat gitaar over, tussen en onder gooit. Maar met zijn kenmerkende rauwe schreeuwzang is het moeilijk om herinneringen aan Wu Lyf uit te bannen. Dit is nog steeds diezelfde jongen, die te veel gelezen heeft, te veel grootse ideeën over onze maatschappij heeft, te veel wil vertellen. En zonder het harnas van de klassieke rockcanon loopt hij in die wirwar verloren. Wat LUH live presteert valt nog het beste samen te vatten als een fascinerend rommeltje.
Op plaat werkt het nochtans, en aanvankelijk ook op het podium. Single “Unites” is een amalgaam van kreten en uithalen, over schijnbaar willekeurige drumslagen en een elektronische onderlaag, maar de lijm en het spuug houden stand. “Beneath The Concrete” is zelfs een echte song, zij het dan één die een diepe EDM-baslijn meekrijgt vooraleer een heus refrein – vanavond eerder zeldzaamheid – mag losbarsten. En dan is er nog het door Hoorn gezongen “Future Blues” – een atmosferisch rustpunt tussen alle hectiek.
De hooggestemde ideeën van Roberts vallen echter in duizend stukken in “$oro”, een song die ook op Spiritual Songs For Lovers To Sing een keerpunt is; het moment waarop de monoloog van een kapitalist in pure lelijkheid ontaardt vooraleer de tweede helft de brokken lijmt. De groep pompt het nummer van opzwepende uithaal naar trancestuk naar dat borstkloppend “you know I deserve a life like this”, maar ook hier komt die gabberbeat – “ik wilde echt iets mottigs”, aldus de frontman – volstrekt uit het niets, om vervolgens ondraaglijk lang aangehouden te worden.
Het slaat nergens op, en is een getuige van de richtingloosheid die LUH langzamerhand begint uit te ademen: nu eens speelt Roberts een oude bluesman (“The Great Longing”), dan krijgen we weer banale scheurende rock (“Lost Under Heaven”) of iets ingetogens (“Loyalty”). En almaar meer valt op hoe Hoorn de zwakke schakel is. Zeker in de hardere nummers gaat ze vocaal ongenadig uit de bocht, en stelt zich de vraag of de liefde zich wel muzikaal moest vertalen. Gelukkig is er ook “Lament”; een monumentaal rocknummer, dat culmineert in de uiterst scandeerbare mantra “To the powers of old, to the powers that be / You fucked up this world, but you won’t fuck with me”. LUH laat het rondtollen tot de boodschap niet meer te negeren is.
Wanneer de laatste klanken van “First Eye To The New Sky” zijn weggestorven, heeft LUH niettemin veel van de pluimen verloren die Spiritual Songs For Lovers To Sing hen heeft gewonnen. Moet dit ooit performance worden, als het niet eens een steekhoudend concert was? We hebben flarden van genialiteit gehoord, momenten waarin Roberts zinnige dingen over deze verloren gelopen wereld zingt, maar vooral veel half afgewerkte songs en hoogstens flarden van ideeën. We zagen een groep die vijftien muzikale richtingen om beurten en tegelijk wilde uit stormen, en nog niet heeft ontdekt wat hij precies wil zijn in de illusie dat hij alles kan hebben. LUH houdt een belofte in zich, maar mag zichzelf niet tevreden stellen met dit soort halfbakken optredens.
