Ook de elfde editie van het Franse ‘Les Femmes S’en Mêlent’ maakt
een ommetje richting België met twee pitstops in de Botanique.
Eerder deze week vergastte het rondreizende festival ter ere van de
zangeres in de alternatieve muziek ons daar al op Scout Niblett;
deze avond viel de eer te beurt aan enkele minder bekende namen.
Een must van de avontuurlijke liefhebber van de vrouwenstem!
Onze eerste date was er een met Lonely Drifter
Karen, het nieuwe project van Tanja Frinta, een
Oostenrijke deerne die na een ommetje Göteborg in Barcelona terecht
kwam, waar ze de Spaanse pianist Marc Meliá Sobrevias en de
Italiaanse drummer Giorgio Menossi leerde kennen. Samen maken ze
bijzonder lieve deuntjes die nog het best te vergelijken vallen met
minder theatrale versies van musicalklassiekers als ‘The Wizard Of
Oz’, ‘Mary Poppins’ en ‘The Sound Of Music’. Met andere woorden:
een combinatie in zonnestralen badende retropop (‘This World Is
Crazy’) en zachte, lichtjes melancholische sprookjes (‘Professor
Dragon’). Frinta zelf moest in de eerste minuten nog een beetje
acclimatiseren, maar maakte van deze schijnbare schuchterheid een
extra troef om haar publiek te laten smelten. Charmante songs met
een tijdloze uitstraling in een tot in de puntjes uitgewerkte
orkestratie: een betoverend begin van dit driegangenmenu!
Waar Lonely Drifter Karen erin slaagde om de Rotonde om te toveren
tot een gezellige huiskamer, leek de afstand tussen de tribune en
het podium nooit groter dan tijdens de set van
Tangtype. Dit Brusselse duo experimenteert met een
barre combinatie van gitaar en electronica-samples waarin de ijle
stem van Julie Cambier een houvast moet vormen. Een intrigerende
premisse, maar live te arty farty en op het met zwoele
fluisteringen doorspekte ‘Je Te Parlerai De Ma Mère’ na te klinisch
om in op te kunnen gaan. Dit zijn geluidscollages die een perfecte
ondersteuning voor een performance, installatie of experimentele
kortfilm kunnen vormen, maar in een concertzaal niet tot hun recht
kunnen komen. Bovendien leek de Brusselse tandem ook te weinig
voorbereid op deze set waardoor er tussendoor te veel getwijfeld en
geprutst moest worden. Resultaat: een beetje amateuristisch
aandoende set met op de aardige afsluiter ‘The Other Side Of The
Moon’ na een chronisch gebrek aan songs.
Aan songs heeft Duchess Says dan weer geen gebrek.
Dit viertal geflipte Canadezen is integraal lid van de obscure
‘Church of Budgerigars’ en wil de adoratie voor de zogenaamde
Duchess sinds 2003 verspreiden via hun chaotische punk rock met een
infuus van eighties synths. Dergelijke semi-sektarische shit
terzijde gelaten zagen we na de muffe electronica van Tangtype de
Rotonde ontploffen op een combinatie van meer rockgerichte Chicks
On Speed en dansbaarder Jack Off Jill. De grootste verdienste
daarbij is de compleet geflipte frontvrouw Annie-C, die haar
spastische dansjes afwisselde met briesende schreeuwpartijen.
Wanneer ze middenin de set zich met haar micro in het publiek
begeeft om daar persoonlijk in de oren van enkele nietsvermoedende
jongemannen te krijsen en tussen de benen van haar toeschouwers
over de grond te sidderen zijn we er van overtuigd: Duchess Says is
de incarnatie van de oorspronkelijke riot grrl! Dat deze
performance nog eens gepaard ging met catchy songs – ‘Black Flag’
zou gerust in de hoge regionen van de Afrekening kunnen parkeren –
maakt dat wij nu al uitkijken naar een volgende verschijning van
dit viertal op Belgische bodem.
Een mooie staalkaart van genres en sferen dus. Drie femmes later is
het rapport dan ook overwegend positief: eentje wist ons niet te
raken, maar Lonely Drifter Karen ging recht naar het hart en
Duchess Says stimuleerde zowat alle andere spieren in ons
lichaam.
