Er zijn weinig uitgeverijen waar het verschil tussen de Frans- en Nederlandstalige publicaties zo groot is als bij Casterman. Zo beschikt die over de collectie Un Monde, waarin jonge auteurs de kans krijgen om naast gevestigde waarden een volwaardig album te publiceren, helaas enkel in het Frans. Enkele jaren geleden was ook de Fransman Nicolas Dumontheuil nog een van die debutanten.
Le Roi Cassé, zo heet zijn nieuwste boek, en het straalt ambitie uit op elk gebied. Sinds 1996 publiceert hij geregeld een one-shot, waarvan de laatste in twee delen verscheen onder de titel La Femme floue (2003-2004). In Le Roi cassé neemt Dumontheuil de Eerste Wereldoorlog als uitgangspunt voor zijn verhaal.
Simon Virjusse is een gewone soldaat die op een hoogst absurde manier aan zijn einde komt. Zowel hij als zijn Duitse tegenstander blijken uitgekozen te zijn om de laatste dode van deze oorlog te worden. Het vervolg van dit album vertelt de voorgeschiedenis van dat bizarre gegeven. Wanneer de duivel een bezoek brengt aan de president van Frankrijk en hem zegt dat op 11 november de oorlog ten einde zal zijn, gelooft de president hem meteen op zijn woord. Wat meer is, is dat de duivel ook al een persoon heeft uitgekozen om de laatste dode van deze oorlog te worden. Simon Virjusse groeit zo uit tot een symbolisch uithangbord, een held tegen wil en dank.
Via dit vreemde verhaal neemt de auteur de gelegenheid te baat om het krankzinnige van de oorlog op een indirecte maar beklemmende manier aan te tonen. De extreme verafgoding van Simon ontaardt meer en meer en toont de absurditeiten van de menselijke geest. Le Roi cassé biedt met andere woorden een complex verhaal met tal van boeiende thematieken die door Dumontheuil vakkundig in zijn vertelling ingepast worden.
Grafisch lijken de pagina’s op een amalgaam van Tardi, Blain en Sfar en anderzijds beschikt Dumontheuil toch over een volledig eigen stijl. Hij stopt zijn album ook vol met teksten die steeds van een hoog niveau zijn. Tekeningen en verhaal zijn perfect op mekaar afgesteld en maken van Le Roi cassé een geslaagd album. Dumontheuil toont op een tragikomische manier de absurditeiten van de oorlog en menselijke gedragingen. Zonder ergens in oppervlakkige moraliseringen te vervallen, houdt hij de lezer een bijzonder wrange spiegel voor.
Eens te meer blijkt dat uitgeverij Casterman niet goed weet van welk hout pijlen te maken. Met parels van collecties als Un Monde, maar ook Ecritures (met boeken van ondermeer Jiro Taniguchi, Craig Thompson en Chester Brown) zou ze een belangrijk aandeel van de graphic-novelmarkt in handen kunnen krijgen, maar toch beperken de vertalingen zich veelal tot de klassiekers en de op mediafiguren gebaseerde strips. Le Roi cassé is een prachtig album dat de vertalers nu al bij bosjes verleidt. Die Nicolas Dumontheuil komt er wel, zoveel is zeker.
