Heeft iemand John Frusciante tijdens de laatste vier jaar gemist? Wij denken eerlijk gezegd van niet, want Frusciante’s lawine van releases in 2004 en 2005 was eerlijk gezegd geen kleine boterham. Intussen zijn wij echter al vier jaar verder, wat tegenwoordig de gemiddelde periode is die een band nodig heeft om een nieuwe plaat te maken.
Indien er iets is dat men Frusciante moeilijk kan verwijten, dan is het wel dat hij geen apart geluid heeft. Het maakt niet uit welke plaat u van hem beluistert, overal trekt zijn aparte stem, zijn typische gitaar en het dromerige sfeertje de aandacht. Het is echter eveneens een feit dat de gitarist van The Red Hot Chili Peppers nog nooit een echte klassieker heeft gemaakt. Met To Record Only Water For Ten Days bracht hij iets dat heel oprecht, maar verre van perfect klonk en met Shadows Collide Of People probeerde hij dan weer te veel op één plaat te verzamelen. Er kwam even hoop toen hij aankondigde dat hij op een jaar tijd maar liefst vijf obscure platen zou uitbrengen, maar uiteindelijk bleken The Will To Death, DC EP, Inside Of Emptiness, A Sphere In The Heart Of Silence en Curtains maar in de nuances te verschillen van Frusciante’s vorige platen en van elkaar. Met zijn typische gitaarspel, een plezante stemvervorming links en een speciaal geluidseffect rechts waren het ongetwijfeld leuke uitstapjes voor Frusciante’s fans, maar wat had het grote publiek eraan?
Met The Empyrean lijkt Frusciante er voor het eerst in te zijn geslaagd een plaat op te nemen waar zowel het grote publiek als de vaste schare fans iets aan heeft. Daar zijn meerdere redenen voor, maar één van de belangrijkste is ongetwijfeld dat The Empyrean tegelijkertijd heel avontuurlijk en toch coherent klinkt. Frusciante begint de plaat met een traag instrumentaal nummer van negen minuten, waardoor hij allerminst als een commercieel zwijn klinkt, maar wanneer hij even later met “Song To Siren” toch op een zachte manier met zijn vocalen besluit in te vallen, klinkt dat niet als een schok, maar net als de soort verlossing waar hij met het instrumentale “Before The Beginning” reeds heel de tijd op zat te broeden.
Met “Unreachable” gaat Frusciante rustig verder op dat elan: het is een nummer waarin hij het publiek nog maar eens op zijn bijzondere vocalen trakteert om toch niet compleet over the top te gaan. Het resultaat van een dergelijke aanpak is dat Frusciante niet geforceerd klinkt, maar er net in lijkt te slagen om zijn volledige muzikale spectrum op een natuurlijke manier op één plaat tentoon te spreiden. En het is daar dat het interessant wordt voor het grote publiek, dat Frusciante op Shadows Collide With People met te veel verschillende stijlen zag knutselen, en vervolgens niet goed wist wat het met al zijn genreplaten aan moest.
Dat The Empyrean een conceptplaat is, tilt de plaat naar nog hogere niveaus. Het woord ‘Empyrean’ is afgeleid van het Latijnse ‘Empyreus’ wat ongeveer neerkomt op “de hoogste hemel”. Dat concept werd naar het artwork vertaald met een tekening van een lijk in de grond met een trap naar de hemel erboven, maar het concept vindt eveneens een verlengstuk in Frusciante’s muziek. Titels als die van het openingsnummer “Before The Beginning” en het slot “After The Ending” wijzen hier al op, maar het is wachten op liedjes als “Dark/Light” en “Heaven” voor het echt duidelijk wordt hoe goed Frusciante erin is geslaagd om het concept naar muziek te vertalen: “Dark/Light” klinkt met zijn bezwerende koren alsof er engelen staan te zingen terwijl Frusciante zijn laatste reis naar de hemel maakt, terwijl “Heaven” klinkt alsof hij eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Het grappige hierbij is dat zo’n concept perfect bij de bijzondere, dromerige stijl van Frusciante past en dat men zich bij het beluisteren van The Empyrean eenvoudigweg gaat afvragen waarom hij het album nooit eerder heeft gemaakt.
Het enige juiste antwoord op een dergelijke vraag is maturiteit. Zo hebben wij Frusciante op zijn vorige platen reeds vaak met stemeffecten horen experimenteren, maar het is pas nu dat hij er een eerste keer volledig mee weg komt. Hij haalt er op het juiste moment de juiste zang en het juiste gitaarspel bij en dat is uiteraard iets wat heel wat meer haalbaar lijkt als je er vier jaar over doet om een plaat op te nemen, dan als je op één jaar tijd zes verschillende platen moet uitbrengen. Dat Frusciante uit The Empyrean nu de nodige lessen mag trekken die nodig zijn om nog veel meer van dat lekkers voort te brengen!
