Wanneer puberende meisjes liefdesverdriet van zich afschrijven, is een plaatsje op het lokale talentenpodium, georganiseerd door een jeugdhuis of jeugdbeweging, vaak zowat het verste dat ze geraken, en gelukkig maar. Niet zo voor de negentienjarige Jessica Lea Mayfield die de AB Club aangenaam vol laat lopen.
{image}Met maar één plaat onder de arm, we vergeten gemakshalve de onder het pseudoniem Chitlin uitgebrachte White Lies even, is het uiteraard niet meer dan logisch dat zowat de hele set opgebouwd is rond het wondermooie With Blasphemy So Heartfelt, al valt er ook een knappe cover van Buddy Hollys “Words Of Love” te horen en zelfs enkele nieuwe songs, waaronder “Grown Man”. Ontdekker, vriend en mentor Dan Auerbach (The Black Keys) is er deze avond niet bij. Haar broer David (een kloek gebouwde Midwesten-type inclusief baard en onverzorgd haar) op bas, Richie Kirkpatrick (een extra uit My name is Earl) op gitaar en Blondie-afficiniado Anne Lillis op drum dan weer wel.
Maar vooraleer de band aantreedt, brengt Mayfield eerst “Hold Me Close” solo, halfweg de set zal ze overigens opnieuw enkele nummers alleen brengen. Hoe wondermooi deze akoestische versies ook mogen zijn, toch is het een verstandige zet om slechts een deeltje van de set op deze manier te brengen. Net als op de plaat vertoeven alle songs immers in eenzelfde sfeer, waardoor de verveling na een tijdje zou kunnen toeslaan bij een pure akoestische set.
In tegenstelling tot de plaat, waar Mayfield met haar akoestische gitaar ondanks de andere instrumenten centraal staat, klinkt de band live veel meer door in de nummers (bijvoorbeeld “Bible Days”, “We’ve Never Lied” en “I’m Not Lonely Anymore”), waardoor het geheel automatisch steviger klinkt zonder aan de essentie van de songs te raken. Ook de interactie tussen de muzikanten en broer en zus Mayfield in het bijzonder, die zich elkaars beste vrienden noemen, draagt bij tot het geheel. Want Mayfield mag dan wel al sinds haar achtste op de planken staan, tot een zelfverzekerd podiumbeest heeft ze zich vooralsnog niet ontpopt, getuige de vaak verlegen bedankjes aan het enthousiaste publiek.
Wanneer Mayfield als bisnummer helemaal alleen en zonder versterker “White Lies” uit de gelijknamige plaat brengt, krijgt ze bijna de hele zaal stil (op elk optreden vind je wel vervelende klieren die zichzelf onnoemelijk interessant vinden) en wordt een laatste maal bevestigd waarom Jessica Lea Mayfield ondanks haar negentien jaren — in zoverre leeftijd een rol zou mogen spelen — al in de AB Club als headliner aantreden mag. Dan Auerbach mag haar dan wel een duwtje in de rug gegeven hebben, deze avond staat ze helemaal alleen (lees met en zonder band) haar mannetje.
