AB Club, Brussel, 6 februari 2006
De opwarming van het klimaat zorgt niet enkel voor een stijgende
zeespiegel en ontluisterende VN-rapporten, het brengt ook
contradicties teweeg tussen het weer en muziek. De vele
winterplaten die de laatste paar maanden uitgekomen zijn, krijgen
namelijk niet de klimatologische omstandigheden toebedeeld waarin
ze het best gedijen. Als een beer die zijn winterslaap maar niet
kan aanvatten, is het dan ook soms moeilijk om even hard van
glaciale soundscapes te genieten wanneer in december gegoocheld
wordt met temperaturen boven de 10 graden Celsius. Gisteren
predikten de weergoden echter een andere filosofie, want op weg
naar de AB Club vielen de sneeuwvlokken met bakken uit de hemel en
werd de gedachte om de handen te warmen aan meeslepende melancholie
des te aantrekkelijker. De AB verwelkomde met Jason Molina immers
een singer-songwriter pur sang in wiens donkere, troebele gedachten
we ons graag wikkelen. Nadat The Album Leaf zijn toerplanning
verknoeid had, was het aan het Vlaamse, veelbelovende The Bony King
Of Nowhere om het haardvuur in gang te steken.
Als vijftal won The Bony King Of Nowhere al de
Gentse talentenjacht ‘De Beloften’, maar in de AB bleef de
bezetting beperkt tot singer-songerwriter Bram Vanparys, begeleid
door Cleo Janse op gitaar en piano. Het was exact een jaar geleden
dat de groep voor het eerst optrad, maar dat was er in de
bindteksten niet aan te merken. Zowel Vanparys als Janse prevelden
zachtjes een dankwoordje en de vraag om meer piano in de monitor
kreeg Vanparys amper over de lippen. Zo onzeker als The Bony King
Of Nowhere tijdens de pauzes was, zo overtuigend was het duo
tijdens de songs. Er werd af en toe een klein foutje gespeeld, maar
de samenzang was hemels en de nummers gloeiden als vuurvliegjes. In
het beschermende kleed van zijn songs leek Vanparys de
assertiviteitscursus gevolgd te hebben die hij in de kille
realiteit miste. Hoewel The Bony King Of Nowhere om de haverklap
vergeleken wordt met Devendra Banhart en Will Oldham dachten wij
bij dit optreden eerder aan Iron & Wine, Timesbold en een
vleugje Damien Rice. Het halfuurtje vertederend songwerk bewees
onomstotelijk dat met een nuttig bestede groeimarge The Bony King
Of Nowhere kan uitgroeien tot een uitstekende vertegenwoordiger van
het Vlaamse songwriterschap.
‘I have to work hard to suffer alone‘ en ‘Give me one
single reason to live’: het zijn slechts twee quotes uit songs
van Jason Molina. Of de man nu zompige, aan Neil Young & Crazy
Horse verwante countryrock of naakte blues brengt, de weemoed
parelt steeds als zweet op zijn vermoeide voorhoofd. In de AB Club
bracht de man zijn The Magnolia Electric
Co niet mee, maar dompelde hij ons met zijn stem en gitaar
onder in existentiële vraagstukken en zielenpijn die geen enkel
integer persoon koud kunnen laten. ‘What comes after the
blues’, vroeg Molina zich filosofisch af in het tweede nummer,
wat meteen het sein was om een paar songs uit die gelijknamige
plaat van The Magnolia Electro Co op te diepen. Zonder een
therapeutische vrouwenstem klonken ‘The Dark Don’t Hide It’, ‘Hard
To Love A Man’ en ‘Hammer Down’ nog intriester en ontwapenender.
Uit Molina’s met een rood sjaaltje bedekte hals stegen natrillende
zanglijnen op als cirkelende rookwalmen en de manier waarop zijn
gezicht vertrok bij bepaalde gitaarnoten deed je niet twijfelen aan
de oprechtheid waarmee de man zijn songs stond te brengen.
Zoals vanouds bracht Molina enkel recent werk (‘What Comes After
The Blues’ aangevuld met zijn soloplaat ‘Let Me Go, Let Me Go, Let
Me Go’) en werden de plichtplegingen tussen de nummers beperkt tot
een beleefd ‘thank you kindly’. Wanneer mentale
getormenteerdheid leidt tot dergelijke prachtsongs kunnen wij
echter leven met gebrek aan interactie tussen publiek en artiest
buiten de realiteit van de muziek. De nummers waren immers al
voldoende voer voor dialoog.
De combinatie van aanstormend talent en ervaren klasse zorgden voor
een aangename, hartverwarmende affiche die uiterst welkom was op
een dergelijke winterse avond. Zowel The Bony King Of Nowhere als
Jason Molina brachten een overtuigende set en deden ons huiswaarts
keren met een warme emotionele gloed waar de sneeuw geen verhaal
tegen had.
