De Nederlandse strip herleeft. In het geval van January Jones mag u dat zelfs letterlijk nemen. De horens van de stier is een grootse terugkeer.
In 1988 verscheen het eerste verhaal van January Jones, Dodenrit naar Monte Carlo, als album. Zowel critici als publiek waren enthousiast over deze nieuwe stripreeks van de hand van successcenarist Martin Lodewijk (Agent 327, Storm, De Rode Ridder). Hij introduceerde hiermee de jonge tekenaar Eric Heuvel, die een feilloze klare lijn-stijl hanteerde. Die stijl paste perfect bij de jaren ’30 van het verhaal en in de traditionele avonturenstijl van de reeks. Nadien volgden nog drie delen, waarna het stil werd. Lodewijk had te veel om handen na de herlancering van Agent 327, een reeks die hij overigens schrijft én tekent. Wanneer enkele jaren geleden het tijdschrift Eppo opnieuw gelanceerd werd, groeide ook de vraag naar nieuwe avonturen van January Jones. Na een eerste korte vingerproef waagden de auteurs zich aan dit vijfde lange verhaal. De tijd lijkt te hebben stilgestaan.
Pilote January Jones bevindt zich met haar mecanicien Rik in Dakar. Daar wordt Rik ontvoerd door Spaanse criminelen die hem willen inzetten als afpersingsmiddel tegenover Riks broer Gerrit, die als El Toro Blanco een centrale rol speelt in de heersende Spaande burgeroorlog. January waagt zich in dit kluwen van internationale spionage om Rik te bevrijden. In de gekende stijl van Martin Lodewijk ontspint zich een orkaan van wendingen die de plot voortstuwen naar de ontknoping.
Met een scenario van Martin Lodewijk krijg je altijd kwaliteit. In al zijn verschillende reeksen voelt hij prima aan welk type verhaal de personages vragen. Hij injecteert elke stripmet tal van vondsten, zodat de lezer nergens de kans krijgt zich te vervelen. Bij een klassieke heldin als January Jones past die aanpak perfect. De horens van de stier mengt het wat naïeve avontuur met historische achtergronden, zoals dat in de vorige delen ook al het geval was. January Jones was al van bij het begin een reeks die op nostalgie mikt en haar eigen gedateerdheid voor een deel cultiveert. In dat opzicht is er ten opzichte van de jaren negentig niets veranderd.
Eric Heuvel tekent nog steeds in een vlekkeloze klare lijn. Hij bespaart nergens op details in de decors, enkel de cover had wat ons betreft wat strakker gemogen. De gekozen afbeelding is niet echt representatief. Het binnenwerk is van een veel hoger niveau. Sinds de eerste January Jones-verhalen is Heuvel echt doorgebroken, vooral met zijn educatieve historische strips, waarvan De Ontdekking en De Zoektocht de bekendste zijn. De achterkaft van De horens van de stier maakt gewag van een zesde verhaal, Het graf van de zeppelin. De vaart zit er duidelijk weer in en dat is meer dan goed te noemen.
