AB, Brussel, 16 februari 2011
Het was als een god dat Sam Beam, alias Iron &
Wine, door de uitverkochte AB ontvangen werd, toen hij hen
nog een bisnummer gunde. Het was als een god dat hij ‘Flightless
Bird, American Mouth’ solo bracht, nagenoeg a capella, waarbij de
zaal met ingehouden adem menig armhaar omhoog voelde komen.
Niet dat iedereen vol lof was over wat ze hadden gezien, want wie
voor de intimiteit van Iron & Wine was gekomen, heeft ofwel nog
niet goed naar zijn nieuwste ‘Kiss Each Other
Clean‘ geluisterd of heeft verkeerd gedacht. Met achten stonden
ze op het AB-podium, waaronder twee percussionisten, een pianist,
een backing vocaliste, drie gitaristen en een veelzijdige
koperblazer. Het was dus eerder de bezettting voor een feestje,
waar mocht gedanst worden, iets waar Beam het publiek meermaals
voor uitnodigde, al bleef het wat publieksbeweging betreft allemaal
best braafjes.
Beam begon zijn set met het bewonderen van de zaal, waaraan hij
goede herinneringen heeft, begroette de mensen op het tweede
verdiep en had het al snel over het goede geluid van de AB:
“beseffen jullie wel wat jullie hier hebben?” Aftrappen deed het
achttal met het leuke ‘Woman King’ van de gelijknamige ep,
opgevolgd door het nieuwe ‘Me And Lazarus’, dat zich opgevrolijkt
zag door enkele folietjes met voor het eerst een dominante rol voor
saxofoon. Een vroeg hoogtepunt kwam er met een warm en ingetogen
‘The Sea And the Rhythm’, waarbij het collectief aantoonde in al
hun subtiliteit ook intimiteit te kunnen creëren.
Om daarna weer door te gaan met een swingend en vrolijk ‘House by
the Sea’, wat meteen de veelzijdigheid van deze ruim anderhalf uur
durende set aantoonde. Beam gaf het zelf al aan, dat hij nummers
met hun nieuwe jasje zou verprutsen (in de ogen van het publiek),
maar andere misschien beter zou maken. Zo kreeg ‘Cinder And Smoke’
iets te veel tropicalisimo in het ritme naar onze zin, maar een
gebrek aan creativiteit kan je Beam niet verwijten. Een gebrek aan
humor ook niet, toen hij met een cover van ‘Free Bird’ begon om die
na een halve minuut af te breken met de mededeling aan het
suggesties roepende publiek dat hij de kerstman niet is. In de
plaats kregen we een schitterende, erg lange versie van ‘Wolves
(Song of the Shepherd’s Dog)’, waarin het gezelschap nog eens hun
kunnen etaleerde.
Niet iedereen zal fan zijn van de nieuwe Iron & Wine-stijl,
maar in de AB toonde Sam Beam zich eens te meer een bijzonder
creatief muzikant, die niet voor niets AB’s doet vollopen.
Iron & Wine speelt op 10 juli op het Cactusfestival
(Brugge).
