Alles komt altijd terug. Zeker als het ooit populair was in de jaren tachtig. Case in point: de komische roadtrip-film, waarin twee tegenpolen elkaar de loef proberen af te steken, terwijl ze enkele dagen lang met elkaar zitten opgescheept in een auto. In de eighties had je Planes, Trains and Automobiles en vooral het uitstekende Midnight Run. Sindsdien steekt het genre sporadisch nog wel eens de kop op (enkele jaren geleden nog in Due Date, met Robert Downey Jr en Zach Galafianakis als odd couple), maar nergens wordt er zo openlijk geknipoogd naar die voorbeelden van toen als in Identity Thief. Echt bijzonder origineel beloofde de film dus sowieso al niet te worden, maar in de juiste handen had het nog wel een plezierige anderhalf uur kunnen opleveren. Helaas. Die handen horen immers toe aan Seth Gordon, de man die ook in Horrible Bosses en de kerststinker Four Christmases al bewees dat vlijmscherpe, goed getimede humor niet bepaald zijn specialiteit is.
Jason Bateman speelt Sandy Patterson, een brave bankier en huisvader die de komst van zijn derde kindje afwacht. Op een dag krijgt hij een telefoontje van bedriegster Diana (Melissa McCarthy), die hem zijn persoonlijke gegevens weet te ontfutselen en zo fake credit cards op zijn naam kan aanmaken. Zonder dat hij het in de gaten heeft, loopt Sandy, dankzij Diana, al gauw een schuld van ettelijke tienduizenden dollars op. De politie kan hem, om redenen waar de film bewust vaag over blijft, niet verder helpen – we krijgen iets te horen over jurisdicties die niet ver genoeg reiken, omdat Diana in een andere staat zit, maar is daar de FBI niet voor gemaakt? Om criminelen te kunnen vatten die de staatsgrenzen oversteken? Niet in deze film, blijkbaar. Anyway, Sandy trekt er zelf op uit om Diana te vatten en mee naar huis te nemen, wat leidt tot de gebruikelijke kolder. Je wint geen punten als je kan raden of Sandy en Diana tegen het einde van hun rit toevallig vrienden zijn geworden.
Dat Identity Thief van de eerste tot de laatste minuut voorspelbaar is, is op zich niet eens zo erg. Maar er zijn twee dingen die je wél mag verwachten, en dat is a) dat de plot van de film op zijn minst een klein beetje steekhoudt binnen de grenzen van het genre; en b) dat het allemaal wat grappig is. Identity Thief, daarentegen, straalt van de eerste tot de laatste minuut een slordigheid en gemakzucht uit die echt zwaar op de zenuwen gaan werken. Jonathan Banks, beter bekend als de onnavolgbare Mike uit Breaking Bad, duikt hier op als Paolo, een zware gangster die twee huurmoordenaars achter Diana aanstuurt. De enige functie daarvan is om toch maar iemand achter Sandy en Diana aan te sturen en zo het tempo in de prent te houden. Voor de rest slaat heel deze plotlijn absoluut nergens op. Hij wordt ook nooit fatsoenlijk uitgelegd en krijgt aan het einde van de prent geen clou. Ik beeld me een vergadering tussen de schrijver en de regisseur in, waarin het script wordt besproken. “Oké, dus ze zitten in hun auto en ze moeten drie dagen rijden voor ze thuis zijn. Dan moeten we wel iets hebben dat er wat spanning in brengt, dat er af en toe iets gebeurt.” – “We kunnen er misschien huurmoordenaars in steken, die hen achtervolgen?” – “Ja, dat is het, doén!” Waarbij de vraag: “Huurmoordenaars? En waar moeten die dan ineens vandaan komen?” totaal niet werd gesteld.
Voor de rest is Identity Thief een episodische road movie waarin echt geestige situaties worden ingeruild voor makkelijke slapstick. In plaats van scènes op een natuurlijke manier te laten ontwikkelen of scherpe dialogen te schrijven, nemen Gordon en scenarist Craig Mazin continu hun toevlucht tot “dikkerdje meppen”. Melissa McCarthy mag gerust een humanitaire prijs krijgen voor de tolerantie waarmee ze de makers toestaat om constant grappen te maken over haar gewicht. McCarthy wordt neergemept met een gitaar en dat is geestig, want zie dat dikkerdje eens vallen! Ze springt uit een politieauto en wordt op een bepaald moment zelfs steenhard aangereden door een wagen, maar dat is allemaal grappig, want zie dat dikkerdje eens de klappen incasseren. Het meest smakeloze moment komt er echter wanneer McCarthy in bed duikt met Eric Stonestreet (Cam uit Modern Family): dikke mensen die seks hebben! Oh, de hilariteit!
Het zal allemaal niet slecht bedoeld zijn, maar uiteindelijk wordt McCarthy’s fysiek constant gebruikt als punchline voor de grappen. Ja, we wéten dat McCarthy dik is, maar moet je daar je hele film aan ophangen? Is dat nodig? Jason Bateman speelt ondertussen de straight man in het hele verhaal, en doet dat professioneel. I guess. Veel uitdaging zal er allicht niet aan geweest zijn. Amanda Peet duikt op als Batemans echtgenote, en krijgt dan ook geen bal te doen – zij mag thuisblijven bij de kinderen en zo om de 15 minuten een bezorgd telefoontje doen met haar man. En dat is het dan.
Identity Thief is vooral een luie film. Het is overduidelijk dat het niemand van de cast of de crew kan verdommen wàt ze aan het fabriceren zijn, zolang er aan het einde van de rit maar een film ligt die ze kunnen verkopen aan het publiek (en verkopen deed het – in de VS was Identity Thief een enorme hit). Nu goed, als het hen niet kan schelen wat ze maken, waarom zou het dan ons dan moeten interesseren? Gewoon links laten liggen, die onzin, en dan verdwijnt hij wel weer.
