Wat maakt een goede sequel? In 22 Jump Street geeft Ice Cube het volgende advies aan Channing Tatum en Jonah Hill: “doe gewoon hetzelfde als vorige keer”. Dat is vaak het idee achter vervolgfilms. Door hetzelfde stramien te volgen speel je op veilig en trek je je publiek aan met de herkenbaarheid van de plot en de personages. Maar een goede sequel maak je door af te wijken van het betreden pad en nieuwe wegen in te slaan. How to Train Your Dragon 2 doet een beetje van beide: het behoudt de succesingrediënten uit de eerste film, maar bouwt ze verder uit en hanteert een verhaallijn die met gemak op zichzelf kan staan. Viking Hiccup en zijn draak Toothless klieven weer door het luchtruim en stellen allesbehalve teleur.
De film neemt ons terug mee naar het Vikinggehucht Berk. Er zijn enkele jaren voorbijgegaan sinds het einde van de vorige film, maar de inwoners van het plaatsje leven nog steeds in peis en vree samen met de lokale drakenpopulatie. Hiccup, die nu een volgroeide tiener is, profileert zich samen met zijn drakenmaatje Toothless als een ware ontdekkingsreiziger en gaat vanuit het luchtruim op zoek naar nieuwe gebieden. Tijdens deze avonturen ontdekt de jonge Viking dat er meedogenloze drakenjagers aan het werk zijn, die aangevoerd worden door de angstaanjagende Drago Bludvist. Die ongure figuur wil alle draken onderwerpen aan zijn wil. Samen met zijn vrienden en een onverwachte bondgenoot gaat Hiccup de strijd aan met onsympathieke lelijkaard.
How to Train Your Dragon viel vooral op omdat hij niet bang was om volwassen uit de hoek te komen en zich niet enkel richtte tot een jeugdig publiek. Een animatiefilm waarin het hoofdpersonage zijn onderbeen verliest kom je dan ook niet elke dag tegen. Dragon 2 bouwt lustig voort op die relatief volwassen toon. Dean DeBlois legt gewicht in zijn film en bewijst onmiddellijk dat hij gepassioneerd is door deze personages en de hele wereld van de film. De personages en de relaties tussen hen komen op de eerste plaats en worden met veel zorg geconstrueerd. Door een bepaald onverwacht karakter te introduceren – oké, de trailer geeft het weg – transformeert de film naast een avonturenverhaal ook in een volwaardig familiedrama. De ware sterkte van deze film ligt dan ook in de zorg waarmee dat drama wordt uitgewerkt en welk effect het heeft op de belangrijkste personages. DeBlois geeft zijn verhaal een emotioneel hart dat met veel overgave klopt, wat maakt dat wanneer de emotionele stabiliteit in gevaar komt je met ingehouden adem zit te kijken. Probeer maar eens om niet mee te leven met Hiccup en co.
Maar naast een tevreden glimlach of de occasionele glinsterende traan (gevoelige zieltjes bij enola!) weet de film ook met verve de adrenaline te doen stromen. Het is niet overdreven als we zeggen dat How to Train Your Dragon 2 een paar van de indrukwekkendste actiesequenties uit de animatiegeschiedenis bevat. Het drakenrelaas wordt met verbazingwekkende beelden en een adembenemende mise-en-scène verteld. De virtuele camera klieft samen met Hiccup door het luchtruim, zwalpt over gigantische slagvelden en geeft intiemere scènes dat ietsje meer. Dat is te danken aan de regisseur, maar vooral aan adviseur-cameraman Roger Deakins, één van de belangrijkste directors of photography van het moment, die als vaste cameraman van de gebroeders Coen al bewees dat hij knappe beelden kan schieten. Zijn oog voor detail is te herkennen in talrijke scènes en shots in Dragon 2 en brengt de film op zich naar een hoger niveau. De scènes waarin Hiccup en Toothless door de wolken scheuren worden zo opwindend gebracht dat je wenst dat je erbij was.
De mooie plaatjes fungeren als leuke rustmomenten voor je ogen, want het verhaal raast voorbij als een sneltrein. Niet dat de ene actiesequentie de andere afwisselt, maar er moet heel wat verteld worden, wat soms wel een hinderpaal kan zijn. Dat voel je het sterkst wanneer de film stil moet staan bij een dramatische gebeurtenis, maar niet veel later weer over moet gaan tot de orde van de dag en er nog een spetterend slotstuk aan moet breien, want hey, noblesse oblige. Voor de jongere kijkers zal dit geen problemen vormen, maar voor de meer aandachtige kijker mocht de film al eens meer op de rem gaan staan. Maar geen vrees, het is nooit zo erg als het moordende tempo van The Lego Movie. Verder kan je ook nog de wisselvallige humor met de vinger wijzen. Het is niet het belangrijkste onderdeel van de film en is ook vooral gericht naar het jongere publiek. De interacties tussen Hiccup en Toothless blijven kostelijk, de noodzakelijke side-kicks iets minder.
De stemmencast doet nog steeds wat hij moet doen. De wat vreemde en zagerige stem van Jay Baruchel past nog steeds perfect bij de schriele Hiccup. Gerard Butler lijkt nog steeds weggelopen uit een spotje voor een bepaald Whiskymerk, terwijl Cate Blanchett misschien iets te hard haar best doet om een accent uit haar longen te persen. De meest indrukwekkende nieuwe toevoeging aan de cast is Djimon Hounsou, die er geen moeite mee heeft om van Drago een gevreesd personage te maken. Let vooral op de kreet die hij slaakt wanneer hij zijn draken laat aanvallen. Die klinkt zo onbewerkt en rauw, dat je nekharen er even van steigeren.
De film kent dus wel enkele schoonheidsfoutjes, maar loopt zo over van liefde voor het verhaal en de personages, dat het onmogelijk is om niet als een blok te vallen voor dit geweldige drakenvervolg. De denderende soundtrack van John Powell is de perfecte kers op de filmtaart in een blockbuster die in onze bescheiden mening de drukke filmzomer helemaal naar zich toetrekt. Laat je meevoeren door dit bewonderenswaardige staaltje vakmanschap en je zal de zaal kirrend van plezier verlaten. Puur spektakel dat al doet watertanden voor de derde film.
