“Part of the weekend never dies”, proclameerde Soulwax twee zomers terug, en of ze nu gelijk hadden of niet: afgelopen weekend duurde het feesten toch tot zondagavond. Hot Chip tekende zondagavond in een uitverkochte AB voor het feestje van het jaar.
Nochtans keken we niet bepaald uitbundig uit naar dit optreden. One Life Stand, de jongste plaat van Hot Chip, bleek vorige maand hun slechtste te zijn en met zeker drie trage songs te veel, was de vrees groot dat frontman Alexis Taylor ook live zijn hang naar zoetsappigheid zou botvieren. Niets daarvan echter; van bij opener “One Pure Thought” wordt op de benen gemikt. Hoezo, Hot Chip zou de dancetenten op de festivals beu zijn? Het optreden dat volgt is een onverholen sollicitatie om die te mogen headlinen.
Het probleem met die paar te softe nummers op de nieuwe wordt dan ook efficiënt opgelost: grondig verspreid over de set, zijn het niet-storende rustpunten. En zie: “Brothers” blijkt plots zelfs een erg mooi nummer, dat van gitarist Al Doyle zelfs een erg mooie bugelbegeleiding krijgt. Goed, “Alley Cats” is nog altijd een overbodig nummer, en we slaken opgelucht adem dat het vreselijke “Slush” op stal is gelaten, maar toch: zo kan het wel. Blij ook te horen dat Taylor die verkoudheid van ’s middags onder controle heeft gekregen. Zijn stem klinkt zijdezacht als steeds.
Ook “Boy From School” krijgt aanvankelijk een erg zachte, ingetogen pianobehandeling, maar dan mogen de beats los, en weten we opnieuw waarom Hot Chip precies zo goed is: geen andere groep kan house en techno zo mooi zonder haperen aan soulvolle songs paren. Op zijn best — zoals vanavond — voelt een optreden van Hot Chip aan als een avondje in de hipste discotheek waar toevallig ook een ijzersterke songschrijver de plaatjes naar zijn wil mag plooien. Geen wonder dat de groep vaak voor remixes wordt gevraagd; de band begrijpt beide werelden.
Zoals in “One Life Stand” bijvoorbeeld, de single waarin Taylor zijn huwelijk bezingt, maar dat over zo’n dwingend marsritme doet dat het nummer de zaal langzamerhand op stoom doet komen. “Over & Over”, van op het puike The Warning dat de groep op de kaart zette, is het binnenkoppertje. Het publiek weet met zichzelf helemaal geen blijf. Waarop de groep dan maar even druk van de ketel laat, met dat flauwe “Alley Cats”.
Met “We Have Love” en “Outside” krijgen we het soort finale dat elk concert zou moeten hebben. Onweerstaanbaar beukt en dendert het laatste nummer door; elke stop blijkt een valse, elke keer kan er nog wel een minuut dansen bij. Overweldigend. Een eindnoot die in de bissen toch net nog wordt overklast door die geheide volgende single “I Feel Better”: het betere Pet Shop Boys-werk, gebracht met de verve van een liveband. Het past perfect in de herwaardering van de dansmuziek uit de vroege jaren negentig. Een bruisend “Ready For The Floor”, alweer zo’n sterke housy dansvloerkraker dat Kylie zelfs even overwoog met de jongens in zee te gaan (zij weigerden), maakt het feestje af.
Het is een beetje ironisch dat Hot Chip net met zijn slechtste cd op doorbreken staat, maar het is niet meer dan terecht. Het grondwerk is met drie geweldig sterke platen al lang gedaan, en de groep verdient alleen al op basis van het drietal wel uitstekende singles dat One Life Stand ook bevat, een hete festivalzomer. Als we even een voorschot op de toekomst mogen nemen: op basis van dit concert kan dat alvast niet mislopen.
