Op 78 jaar won Hermann de Grote Prijs van Angoulême voor zijn ganse oeuvre. Uitgerekend nu start hij nog een nieuwe reeks op met zijn zoon Yves H.Duke is zonder twijfel een van de meest geïnspireerde verhalen wat beide heren in recente jaren produceerden.
De voorbije jaren leek de dosis nieuwe Hermann-strips te bestaan uit een nieuw deel van Jeremiah en een one-shot met zijn zoon Yves H. als scenarist. Jammer genoeg is de harde en relevante SF-reeks Jeremiah al minstens een tiental delen vergleden tot een schim van zichzelf, waarbij elk nieuw album te duidelijk de sporen draagt van het sjabloon dat Hermann voor de reeks gaandeweg uitgewerkt heeft. De one-shots met Yves H. zijn altijd al wisselvallig geweest. Enkel het winnen van de oeuvreprijs op het meest recente festival van Angoulême bracht nog eens de klasse en grandeur van de auteur Hermann in herinnering. Met reeksen als Comanche en De Torens van Schemerwoude produceerde hij jarenlang toppers in het genre van de avonturenreeksen.
Toen Hermann aankondigde op zijn 78ste nog een nieuwe reeks te willen starten, werden dan ook her en der wat wenkbrauwen gefronst. Hij zou voor Duke werken met Yves H. en het zou gaan om een western, het genre waarin hij eerder al formidabele toppers en missers produceerde. Tegelijk zorgde het lanceren van een nieuwe reeks voor nieuwe interesse in zijn werk. Het blijft immers zo dat het gemiddelde lezerspubliek in Vlaanderen wacht op reeksen, waarvan dan liefst minimaal eens per jaar een nieuw deel verschijnt.
We kunnen de conclusie kort houden: met Duke leveren Hermann en Yves H. kwaliteit af. Dit eerste deel zet in de beste westerntraditie de setting perfect op. Het verhaal heeft een afgeronde plot met geweld en donkere scenes, wat ten volle op de kwaliteiten van Hermann inspeelt. Tegelijk geeft het scenario aan hoofdpersonage Duke Finch voldoende weerhaakjes om voor enkele delen zoet te zijn met het klaarheid brengen in diens verleden. In Modder en bloed zit er alleszins dubbel zo veel energie en verteldrang als in de laatste drie Jeremiahs samen.
De tekeningen blijven vintage Hermann. Op zijn leeftijd moeten geen artistieke ommezwaaien meer verwacht worden. Hermann produceert op de manier waarop hij het best kan. Toch lijken in Duke iets te veel statische figuren met een wat lege blik op de pagina’s te figureren. Misschien kan het hernieuwde enthousiasme voor zijn werk Hermann in het volgende deel nog meer inspireren om opnieuw sterker te zoeken naar de emoties in zijn figuren.
Wij hebben alleszins één goede raad voor Hermann: laat die Jeremiah vanaf nu maar op stal of maak desnoods nog één afrondend deel om de reeks een einde te gunnen. Zo kan hij zich ten volle toeleggen op zijn nieuwe speelgoed in de wereld van Duke Finch. Ook scenarist Yves H. kan dan verder werken aan Duke, wat toch één van zijn meest geïnspireerde en sterkst opgebouwde verhalen in jaren is. Tegelijk stillen ze zo de honger van het grote Hermann-publiek dat hunkert naar een jaarlijks album uit een reeks van zijn hand.
