Nog een paar flauwe bochten en we zitten in de laatste rechte lijn
van 2006, voor de ene een jaar van Grote Ontdekkingen, voor de
andere misschien een degelijk rockjaar zonder meer. Eén van de
bands die ons het meest kon bekoren was Guillemots. Over de ep
‘From the Cliffs’ waren we al zeer te spreken, toen we hun
langspeeldebuut Through the Windowpane hoorden, wisten we
meteen dat dit een serieuze kandidaat was voor ons
eindejaarslijstje. Om die kandidatuur kracht bij te zetten brachten
Fyfe Dangerfield, Greig Stewart, Aristazabal Hawkes en MC Magraõ
dinsdagavond een bezoek aan leen ang niet volgelopen Orangerie in
de Botanique. Jammer, want de afwezigen hadden weer eens
ongelijk.
Op de site van de Botanique en op concertkalenders werden ze niet
aangekondigd, maar ze waren er wel: Mrs. Hyde, een
groep van bij ons, mocht het voorprogramma doen. Mrs. Hyde bracht
vorig jaar ‘Spare Key’ uit, een ep met vijf mooie songs waarin de
warme stem en het pianospel van Esther Lybeert een centrale rol
vertolken. Iets over achten verscheen Lybeert in haar eentje op het
podium, vanaf het tweede nummer kreeg ze het gezelschap Liza
Verhaeghe en Eva Schampaert. Zo stond (zat, in feite) ineens het
trio op de planken dat ook de backing vocals doet bij An Pierlé.
Verhaeghe en Schampaert verleenden niet alleen vocale steun, ze
zorgden er ook voor dat de songs dankzij de aanwezigheid van
melodica, toetsen en percussie meer body kregen. Nog
mooier werd het wanneer even later ook gitarist Tom Wolf, één van
onze meest onderschatte (zeg maar miskende) singer-songwriters,
zich bij de dames voegde.
Omstreeks tien over negen was het de beurt aan
Guillemots. Het was de derde keer dat we hen live
aan het werk zagen; de eerste keer was in april, tijdens het
Dominofestival in de Ancienne Belgique, toen de band in de Club
stond, als voorprogramma van het New Yorkse postpunktrio We Are
Scientists. In augustus speelde Guillemots ook nog op Pukkelpop
(in de Marquee) en tekenden ze in de vroege namiddag voor één van
de eerste hoogtepunten van de eerste festivaldag. In het najaar
verscheen eindelijk de eerste full-cd, die ons leerde dat
Guillemots een groep is met twee gezichten: enerzijds de lichtjes
ontsporende live-band die overal waar ze optrad een lap
verschroeide aarde achterlaat, anderzijds het creatieve,
veelzijdige gezelschap dat op plaat de meest uiteenlopende stijlen,
gevoelens en stemmingen verpakt in ontroerende en opzwepende
songs.
Openen deed Dangerfield solo met ‘My Chosen One’, vanaf het tweede
nummer (een ijzersterk ‘Go Away’) was ook de rest van de groep van
de partij. Zoals gewoonlijk waren ook nu weer enkele bandleden nog
gauw in de verkleedkoffer gedoken: altsaxofonist Alex J. Ward kwam
verkleed als ijsbeer uit de coulissen, terwijl drummer Greig
Stewart er bij liep als een Romeinse slavenverkoper.
Na ‘My Chosen One’ en ‘Go Away’ (van de ‘From the Cliffs’) putte de
band vooral uit Through the Windowpane. Deze songs vielen dan
ook het meest in de smaak, en met ‘Made-Up Lovesong #43’ en
‘Through the Windowpane’ zaten er dan ook al vroeg twee
hoogtepunten in de set. Maar ook de uitvoeringen van ‘Redwings’
(zelfs zonder Joan Wasser), ‘Blue Would Still Be Blue’
(Dangerfield alleen, met speelgoedsynthesizer en zonder versterkte
zang) waren ronduit mooi en hartverwarmend, net als het akoestische
‘We’re Here’, dat later als bisnummer werd gebracht.
We kregen ook een aantal nieuwe songs te horen. ‘Words’ vonden we
niet meteen een meerwaarde bieden aan het oeuvre van de groep
(misschien is het wel een ‘groeier’), ballad ‘Sea Out’ en ’21st
May’ (“They’re coming, they’re coming, and they want to take my
face!”) waren daarentegen indrukwekkend. Maar echt
verpletterend werd het naar het einde toe, met ‘Annie, Let’s Not
Wait’ (inclusief salsa beat naar het einde toe), en vooral met
‘Trains to Brazil’ en ‘São Paulo’. Het concert kreeg zo een
zinderend slot mee waarbij alle trukendozen nog maar eens werden
opengetrokken, en zelfs de roadies werden ingeschakeld als extra
percussionisten.
Omdat de groep deze keer niet gebonden was aan het strakke
tijdsschema van een festival, kende dit optreden meer rustpunten
dan we (live) tot nog toe van hen gewoon waren. Een sterk concert,
waarbij we alles te zien en horen kregen waar we op voorhand op
hoopten, inclusief de slordigheidjes en schoonheidsfoutjes die een
wezenlijk onderdeel uitmaken van de charme van deze groep.
