Het rustige Meerhout wordt naar goede gewoonte weer wakker geschud voor twee volledige festivaldagen. Terwijl de omwonenden hun huizen afzetten en naar andere oorden trekken, doet de plaatselijke supermarkt gouden zaken bij de punkers, hardcore kids en rockers die jaarlijks de buurt onveilig maken. Toch is deze angst niet volledig gegrond: de moshpits, de zuippartijen en het luide gezang beperkten zich toch voornamelijk tot de festivalweide zelf.
Dag 1
De aftrap op de Monster Stage wordt gegeven door de Antwerpse band The Rocket. Het is duidelijk nog vroeg voor de jongens in hun schooloutfit, want ze staan er nogal statisch bij. Toch weet hun pop-punk, die met momenten vocaal wat vals klonk, het relatief kleine publiek te verleiden om volop mee te zingen.
Snelle raggende gitaren, een blazende drum en schor geschreeuw: dat moet het geluid van het Deense Crushing Caspars zijn. Hun snelle hardcore sound weet het slaperige Groezrock te verleiden tot de eerste moshpitjes en zorgt voor veel interactie bij de vroege vogels. Het publiek wordt aangespoord door zanger/gitarist Snoopy, die, als hij niet aan het zingen is, voor een komische ondertoon zorgt met de gekke bekken die hij trekt.
Crossfaith is een naam die in punk- en metalmiddens steeds vaker in de mond wordt genomen, en dat is aan de toestroom te zien. De Japanners brengen ons hun versie van moderne metalcore, die wat te vergelijken valt met die van Attack Attack!. De zware beatdowns, die doorheen heel de tent weergalmen, worden bijgestaan door een hoop elektronische effecten. Na verloop van tijd worden deze geluidjes toch een ietwat storende factor, maar de hyperactieve jongens blijven onvermoeid doorgaan en weten heel wat reactie te oogsten bij het publiek.
Het zware lompe geluid van Six Ft Ditch stoomt uit de tent van de Etnies Stage. “Murdercore” is de genrenaam die er op gekleefd wordt, maar beatdown klinkt bekender in de oren. De gangsterattitude van de groepsleden past perfect bij de in moord en doodslag handelende teksten en bij hun muziekstijl. Zoals te verwachten kregen we hier geen muzikale hoogstandjes of vernieuwende dingen; het gaat de groep immers enkel om de agressiviteit in de nummers, niet om de kwaliteit.
Het zestal Chelsea Grin komt ons om de oren slaan met zware beatdowns en bij momenten erg technisch gitaarspel. Voor dat laatste mag Jason Richardson tekenen, die met zijn komst als gitarist een meerwaarde geeft aan de eerder cliché deathcore. Zanger Alex Koehler heeft een typerende stem die hier niet altijd even goed door komt, en als het wel gebeurt is dit niet bepaald een verbetering.
Hoewel het weer op de weide maar niet wil beteren, weet Streetlight Manifesto toch de zon te laten schijnen. Hun ska punk maakt het gebrek aan zon bijzaak en tovert een lach op de gezichten van alle toeschouwers. Een gitaar, een trombone, een sax, een trompet en het snelle gebrabbel als zang geven je een zeer blij gevoel en doen de grote wei voor de Monster Stage goed in beweging komen. Een zeer leuke afwisseling op het aanwezige gitaargeweld.
Obey The Brave is een zeer snel opkomende Canadese hardcore/metalcore band. Het is het nieuwe project en speeltuin van Alex Erian (ex-Despised Icon), die hier zijn hip hop/hustle attitude volledig laat gaan. De frontman krijgt het publiek compleet op zijn hand en wordt beloond met stagedives, moshpits en meezang. Toch laat de groep op Groezrock wat steken vallen. De set is rommelig en bij momenten wat onsamenhangend. Wanneer de groepsleden hun set een kwartier voor tijd al beëindigen, laat dat het publiek met heel wat vraagtekens achter.
Pulley is één van de bands die al jaren meedraait in de scene. Al van midden jaren negentig, meerbepaald, en de groepen is duidelijk nog steeds niet zonder benzine gevallen. Het enthousiasme druipt van het podium af en de muzikanten krijgen hun fans dan ook in geen tijd van rust tot feeststemming. Ex-baseball pitcher en frontman Scott Radinsky heeft een zeer zuivere stem waarmee er volop wordt meegezongen. Wanneer in de set ook nog eens plaats wordt gemaakt voor oldies als “Second Chance” gaat het publiek dan ook volledig uit zijn dak.
Snelle punkrock met duidelijk hardcore riffs uit Zweden: niet Refused maar AC4. Deze ex-leden van tal van Zweedse grootheden hebben duidelijk zin om de kleine Etnies Stage volledig op zijn kop te zetten. Hyperactieve zanger Dennis Lyxzén is zo uitgelaten dat hij zelfs meerdere malen in zijn kabel verstrikt geraakt. De set komt wat chaotisch over, maar dit lijkt de fans niet te deren. Songs als “Breakout” en “Let’s Go To War” worden volledig beantwoord, ook al klinkt het live nogal eentonig.
Belgische bands zijn dit jaar weinig talrijk aanwezig op Groezrock, maar The Kids zijn er wel bij. De vaderlandse punklegendes worden al een dagje ouder, maar zijn het rocken nog niet verleerd. Hun bij momenten funky rock ‘n roll muziek weten de, voornamelijk oudere, toeschouwers wel te smaken en zelfs de valse zang van Ludo Mariman wordt hem graag vergeven. De nummers worden los aan elkaar gespeeld, zoals dat wel meer gebeurde in den ouden tijd. Een aangename pauze in ons drukke schema.
De prijs voor de meest foute kostuums op het podium gaat ongetwijfeld naar The Aquabats. De groepsleden komen op met een al even foute superhelden-intro, die perfect past bij hun lichtblauwe spandex pakjes met bijpassende zilveren pilotenmutsen. Ze brengen (naast een lach op het gezicht) punk rock met duidelijke ska elementen. Het feestje dat ze op het podium beginnen wordt overgenomen in het publiek, waar meerdere mensen spontaan beginnen dansen. Hun nummers worden aan elkaar gepraat met ludieke opmerkingen en conversaties. Op een bepaald moment verdwijnt er zelfs een groot aandeel aan opblaasmateriaal in het publiek. Erg grappige set.
Er mag weer plaats gemaakt worden voor een zeer agressieve band op de Impericon Stage, want Emmure brengt ons deathcore met een overvloed aan beatdowns. De agressieve muziek zorgt ervoor dat sommige toeschouwers de controle over ledematen volledig verliezen en blijkbaar ook het besef dat ze midden in het publiek staan. Hoewel dit geen unicum is op dit soort optredens wekt de arrogantie van de frontman dit soort gedrag extra op. Maar ach, je komt niet naar een Emmure show om te kijken, je komt naar een Emmure show om slaag te geven en te krijgen.
Frank Turner And The Sleeping Souls is het solo project van Frank, die met zijn backing band The Sleeping Souls een moeilijk te labelen geluid neerzet met akoestische gitaar, mandoline, piano en drum. Dit is feel good music die een enorm intieme, warme sfeer creëert in de grote tent. Over het algemeen zijn de nummers aan de rustigere kant, maar af en toe zit er toch wat meer juice in de nummers waardoor het publiek met enorm veel plezier meezingt en meedanst met onder andere “Plain Sailing Weather” van op het recente Tape Deck Heart.
Het legendarische Hatebreed is geen onbekende meer op de Belgische hardcore en metalfestivals. Deze cross-over hardcore metal band brengt ons een zeer strakke show en laat zien waar de groep zijn machtige reputatie heeft gehaald. Frontman Jamey Jasta wordt door het publiek aanbeden en hoe kan dat ook anders? Zijn warme en sterke persoonlijkheid zorgt ervoor dat het publiek volledig uit zijn hand eet. Op de setlist treffen we veel nummers uit het recentste album The Divinity Of Purpose aan, maar uiteraard wordt er ook plaats gemaakt voor nummers als “I Will Be Heard”, “Destroy Everything” en “Doomsayer”. Het publiek wordt voor zijn enthousiaste reactie beloond met evergreen “As Diehard As They Come”.
Naar welke muziek je ook luistert, de naam Pennywise zal bekend in de oren klinken. De “whoohoohoos” van lijflied “Bro Hymn” zijn dus niet van de lucht, zelfs al moet de eerste noot nog gespeeld worden. Jammer dus dat de opkomst van de band wordt verknald door geluidsproblemen: er is geen noot te horen. De groep gaat er ludiek mee om, en eenmaal die technische problemen van de baan, gaan ze van start met “Wouldn’t It Be Nice”. Er is enorm veel ambiance op het podium, met veel interactie naar hun publiek toe. Er wordt een fantastisch feestje gebouwd met “Pennywise” “Fuck Authority”, “Perfect People” en als afsluiter het nummer waar de show al mee begon: “Bro Hymn”.
Hoewel Texas Is The Reason toch wel een grote naam is, is de opkomst niet echt groot. De emoband is er een lange tijd tussenuit geweest en heeft een enorme invloed op hedendaagse bands in het genre nagelaten. De set opent traag en opzwepend. De podiumverlichting, die voor een groot deel uit kleine lichtjes bestaat, zorgt voor een zeer fragiele en ingetogen sfeer. Niettemin overheerst na verloop van tijd de verveling, wanneer er weinig verandering blijkt te komen. De leegloop volgt dan ook snel. Het ziet er dus naar uit dat de heren toch wat te lang hebben gewacht met die comeback.
Groezrock 2013 lijkt wel vaker een editie waar de terugkerende bands nogal hoog op de affiche staan. Ook de 90’s surfrock groep Rocket From The Crypt is er één van. De bij elkaar passende kledij, in combinatie met de sax en de trompet, geven je meteen het surfgevoel van in hun gloriedagen. Ondanks bekende nummers als “On A Rope” en “Straight American Slave” krijgt de groep het publiek toch niet mee. Jammer.
Comeback Kid, een Canadese formatie, mag de Etnies Stage afsluiten. Hun energieke hardcore met punkrock elementen zorgt ervoor dat het publiek blijft toestromen. Een stampvolle tent met enorm veel beweging, die de koude avond toch onaangenaam warm maakt. Voor het podium vormt zich een hoop toeschouwers en stagedivers. Het is dus een echte hardcore show, met veel energie en een enorm broederlijk gevoel. Nummers als “Something Less, “Always” en “Biting Tongue” zorgen voor heel wat meegeroep van het publiek.
Een hele dag waren ze er al: de Turbojugend, de hevige fanbase van het Scandinavische Turbonegro. Visueel is Turbonegro een moderne versie van The Village People, en hun rock ‘n roll met hoog punk-gehalte doet de jugend volledig de controle verliezen. Naast de diehards blijft het publiek er echter relatief rustig bij. Er wordt goed meegezongen met “All My Friends Are Dead”, maar het is duidelijk dat het feestje niet volledig op gang gaat komen, ondanks andere favorieten als “Sailor Man” en “Wasted Again”.
En dan is het eindelijk tijd voor hoofdact Rise Against. De emo/punkrock band weet vanaf opener “Collapse (Post-Amerika)” sfeer te creëren en laat dat niet meer fout lopen. De sterke, zuivere stem van Tim McIlrath heeft al meerdere vrouwenharten veroverd, maar ook de mannen zingen uit volle borst mee. Hun oeuvre bestaat vooral uit snelle, recht doorzee punkrock nummers, maar af en toe wordt er in hun set ook ruimte gemaakt voor nummers zoals — weer pijnlijk actueel de laatste tijd — “Hero Of War”. Gasten Geoff Rickly (Thursday) en Dave Hause (The Loved Ones) komen op het einde van de set elk een nummertje meespelen.
Dag 2
We beginnen onze dag met Masked Intruder, een ludieke punkrock opener. Deze mannen hebben elk een eigen kleur die hen typeert en ze noemen elkaar dus ook gewoon simpelweg Red, Blue, Green en Yellow. Zelfs hun instrumenten en schoenen zijn passend bij hun kleur. De leuke riffs en het snelle gebrabbel in de micro zorgen voor heel wat pogos en veel plezier.
While She Sleeps begint ook meer en meer bekendheid te vergaren in het metalcore wereldje. Muzikaal blijft de band bij de standaard metalcore met de occasionele beatdown. Hun set wordt kort, krachtig en strak gespeeld. De opkomst is ook aan de hoge kant, zeker als je het vroege uur mee in acht neemt.
Als ADHD een genre was, Midnight Souls was hun vaandeldrager. Hun postpunk is nogal chaotisch, maar laat u niet misleiden, het past allemaal zeer goed in elkaar. De gitaren vliegen alle kanten uit en de hyperactieve zanger is letterlijk overal, maar vooral in het publiek. Dit maakt het een super ervaring voor het handvol fans in een zo goed als lege tent. Misschien moet iemand aan deze jongens van eigen bodem toch maar eens duidelijk maken dat ze geen RedBull meer in hun koffie mogen doen.
Stick To Your Guns heeft zijn weg al goed gevonden naar de Belgische podia, maar heeft nog niet zo heel veel festivals op deze bodem op hun kerfstok. Frontman Jesse Barnett heeft zoals gewoonlijk het publiek in de hand en zorgt voor de nodige speeches tussen de nummers heen. Ondanks de grote energie op het podium en in de tent kunnen ze ons niet volledig overtuigen. De set komt wat rommelig over en de achtergrondzang staat zelfs behoorlijk stil.
Het Zweedse Adept is ook terug van de partij. Hun vrij strakke metalcore geluid dreunt doorheen de hele tent en mag soms plaatsmaken voor de nodige clean vocals. Er wordt heel wat materiaal gespeeld van op het nieuwe Silence The World dat wat zachter is voor hun normen, zeker als we kijken naar hun oudere werk.
Toen Frank Carter liet weten dat hij vertrok bij Gallows, kondigde hij kort erna al aan dat hij met een nieuw project zou beginnen. Dat werd Pure Love, samen met Jim Carroll (ex-Hope Conspiracy en Suicide File). Gezien hun achtergrond is het wel even schrikken bij Pure Love. Hun muziek heeft een meer rustig punkrockachtig geluid met zeer zuivere cleans. Maar Carter is in elk geval zijn wilde haren nog niet kwijt en organiseert onder ander een race met gitarist Jim Carroll op een luchtmatras doorheen heel de tent. Echt puur genieten en lachen met deze show.
Het krachtige Strung Out brengt ons snelle punkrock met een duidelijke rock ‘n roll attitude. De snel swingende gitaren en de krachtige stem van Jason Cruz zorgen voor goed wat interactie in het publiek en zeer toeschouwervriendelijke pogopits. Tijdens hun vele jamsessies wordt het soms wat rommelig, maar dit doet zeker geen afbreuk aan de sfeer van deze powermusic.
Na het lezen van de omschrijving leek Old Man Markley een vreemde eend in de bijt. Toch heeft hun country/blue grass een moderne toets, wat hen volledig doet thuishoren op dit festival. Het is de tweede keer dat ze hier op Groezrock mogen staan, en hun grote verscheidenheid aan instrumenten en artiesten maakt dat deze muziek je een echt goed gevoel geeft. Buiten een viool, gitaar, contrabas en banjo hebben ze ook minder courante instrumenten mee, zoals een wasbord en een contrabas gemaakt van een waskuip.
Attack Attack! is ook al even aan hun weg aan het timmeren met hun moderne metalcore. Door de samples en de vele mechanische geluiden spreekt de band slechts een select publiek aan, en ook de erg melodramatische cleans zijn niet voor iedereen weg gelegd. Dat de band voor deze zanglijnen ook een aparte zanger heeft, zorgt voor een komisch contrast. Waar de “screamer”, met de vele tatoeages en langer haar, het standaard metalcore uiterlijk aanhoudt, zou je de andere eerder situeren in een holebibar voor laaggeschoolde arbeiders.
De true hardcore band van San Francisco First Blood mag de Etnies Stage ook op zijn kop zetten. De band windt er geen doekjes om en wisselt zijn erg snelle hardcore gitaarspel af met zware breaks, waardoor de aanwezige hardcore kids volledig de controle verliezen. De teksten bulken van de antiracistische statements; dat is hardcore! Wel niet zo hardcore: een kwartier te vroeg ophouden.
Less Than Jake, een punkrock band met ska elementen, komt erg enthousiast op aanzet voor het publiek om ook volledig loos te gaan. Met twee zangers zorgt de groep voor veel duozang, wat meezingen heel aanstekelijk maakt. Misschien niet de beste band met ska invloeden van het weekend, maar ze deden de zon toch een beetje schijnen op deze frisse lentedag.
August Burns Red heeft zijn naam te danken aan de ex-vriendin van de zanger (August) en zijn hond (Red). Het andere sleutelwoord voor dit tragische verhaal is wraak. De bijhorende live act is echter niet zo tragisch. Integendeel: de strak gebrachte metalcore act doet de tent daveren onder het geluid van de slagende gitaren en knallende drums. Van bij de opkomst op een eerder fout dancenummer laten de groepsleden weten dat ze hier zijn om er een feestje van te maken en dat doen ze ook. We weten dan ook dat we geen vernieuwende metalcore moeten verwachten van deze jongens uit Pennsylvania. Afgezien van die dancemix en een sample hier en daar blijft het bij oerdegelijke, standaard metalcore.
Hoe meer we naar het einde van de dag komen, hoe meer de tijdschema’s van Groezrock in de war lopen. Na een wat late start weet The Used toch te kunnen beginnen. De groep bracht recent nog en nieuw album uit en uiteraard is Groezrock het uitgewezen moment om dit aan het Belgische publiek voor te stellen. De set start eerder traag, maar naarmate de show vordert begint de emocore toch op dreef te geraken. De eerder valse zang van Bert McCracken kan het relatief kleine publiek toch overtuigen om mee te zingen. Nummers als “The Taste Of Ink”, “Take It Away” en “A Box Full Of Sharp Objects” zijn er uiteraard ook weer bij.
De laatste deathcore band op het programma is het alom bekende Bring Me The Horizon met frontman en ladykiller Ollie Sykes (vaak verward met wijlen Mitch Lucker). Ook deze jongens brachten recent een nieuw album uit en het was al snel duidelijk dat dit het hoofdonderwerp ging zijn van hun set. Het brutale gitaargeweld met agressieve drum, die zeer typerend is voor standaard deathcore, wordt zeer goed uitgevoerd. Hoewel Sykes een typerende stem heeft die niet bij iedereen in de smaak valt, weet hij zijn teksten beter dan gewoonlijk te brengen. De Amerikanen hebben een reputatie een ietwat brutale band te zijn, maar hun nieuwer werk is wat rustiger met meer synths en clean vocal, al laat de zanger die laatste voornamelijk zingen door het publiek.
Één keer om de drie jaar laat Billy Talent eens van zich horen met een nieuwe cd. De laatste was Dead Silence in het najaar van 2012. Toch gaat de groep meteen dieper terug om te openen met een explosief “Devil In A Midnight Mass”. Zanger en frontman Benjamin Kowalewicz heeft een zeer typerende stem die live vaak enorm storend wordt. Ook hier doet hij soms denken aan Alvin And The Chipmuncks, maar de fans blijken er geen last van te hebben. Klassiekers als “Fallen Leaves” en “Red Flag” mochten uiteraard niet vergeten worden op hun setlist.
Heel veel fans van Kilswitch Engage zijn zeer blij met het terugkeren van originele frontman Jesse Leach. De band opent loeihard met het openingsnummer van het nieuwe Disarm The Descent. De straffe metalcore wordt erg strak gespeeld en ook de cleane vocals worden sterk uitgevoerd. Het lijkt goed dat Leach terug is, want ook de fans beantwoorden elke vraag van de frontman zonder enige twijfel. De opkomst is enorm en nummers als “My Last Serenade” en “Rose Of Sharyn” lokken veel reactie uit.
De oude rockers van Bad Religion krijgen dit jaar de eer voor Groezrock te mogen afsluiten. Drie jaar geleden mochten ze hier ook al afsluiten op hun 30-jarige bestaan, dit jaar zijn ze duidelijk van plan een even groot feestje te bouwen. Ze komen op zonder al te veel toeters en bellen. Hun show is simpel, maar dit doet geen afbreuk. Ze zijn de rust zelve en heel openhartig naar hun publiek toe. Er word volop mee gezongen met klassiekers als “Against The Grain”, “Generator” en “Suffer”. Geen bruistablet van energie, maar toch een optreden om niet te vergeten.
De 22ste editie van Groezrock zit erop. Het was een editie met veel variatie, oude gezichten en nieuwe projecten. Opkomende bands hebben de kans weer gehad met hun helden het podium te mogen delen en al de bezoekers hebben ondanks het koude weer een super goede editie van Groezrock gekregen. Ondanks de crowdsurfers die op het festival nog hun ding mogen doen, zijn er geen grote ongevallen gebeurd. Zoals de vriendelijke security agent het zei: “Wij zijn er hier voor ze op te vangen hé. Het zou stom zijn moesten ze het hier ook al gaan verbieden.”
