Dag twee van Les Nuits Botanique brengt Jamie Lidell naar Brussel. De flamboyante artiest bracht met Jim net een funky soulplaat uit die schreeuwt om live gespeeld te worden. De omstandigheden zijn alvast ideaal: een kwartet geweldige muzikanten als ruggensteun, zwoel zomerweer en een uitverkochte Chapiteau.
Het zijn verwarrende tijden voor Jamie Lidell. Zijn nieuwe album wordt overal goed tot zeer goed onthaald, maar is hij nu de nieuwe Otis Redding, de nieuwe Stevie Wonder of de nieuwe Prince? Vanavond laat de bebaarde Brit horen dat hij vooral een meer dan uitstekende Jamie Lidell is. En dat er slechts weinigen de zwarte muziek van de jaren zestig-zeventig zo soepel vertalen naar de eenentwintigste eeuw.
Wanneer voorprogramma Gotye het podium betreedt, valt niet te merken dat het concert uitverkocht is. Voor drie man en een paardenkop vat de Australische Belg zijn set aan. De andere bezoekers verkiezen voorlopig een plaatsje in de zon, op de trappen van de Botanique. Ongelijk kunnen we ze niet geven; Gotye schipperde veel te braaf heen en weer tussen meeslepende pop (“Hearts A Mess”), electrofunk op zijn Hot Chips (“Thanks For Your Time”) en gedateerde triphop (“Night Drive”). Bovendien staat de begeleiding van de nummers vaak integraal op een bandje. Pas bij afsluiter "Learnalilgivinanlovin” komt de artiest helemaal los en toont Gotye dat hij wel degelijk een zaal kan ontroeren, waardoor we hem alsnog het etiket beloftevol opspelden.
Een etiket waar Jamie Lidell met zijn nieuwe plaat duidelijk van af wil. “Ik kom eraan en ik wil proberen uit de marge te geraken”, vertrouwde hij ons onlangs toe. Waar Lidell tijdens zijn vorige tour enkel vergezeld door een batterij elektronica optrad en vooral de Warpliefhebber plezierde, wordt hij nu begeleid door saxofoon, bas, drums en toetsen. Vakmannen, zo bewijzen ze wanneer “Another Day” ingezet wordt. De lont zit in het kruitvat, het publiek komt los en de temperatuur in de tent overstijgt die van erbuiten. Wanneer Lidell het podium opstapt, explodeert de tent. De zanger heeft zijn pyjamabroek nog aan, maar schudt iedereen wakker met zijn overweldigende stem. Jamie heeft er zin in: even excentriek als energiek bespeelt hij het publiek, gezwind heen en weer rennend.
Tijdens “Out Of My System” schakelt het kwintet nog een versnelling hoger. Lidell duikt het publiek in, alwaar hij een norse fotograaf imiteert, wellicht de enige in de zaal zonder dampende okselvijvers. Via de laptop loopt het nummer naadloos over in “Little Bit More”, waarover Lidell live zijn eigen stem loopt. Het publiek lust er pap van en pas na een kwartier valt de band terug in voor een stomende versie van “Little Bit of Feel Good”. “Please don’t make my feel good go away”, klinkt het oprecht. Een oorverdovend applaus is het logische gevolg.
Ook de overige nummers van Jim klinken live zo mogelijk nog straffer dan op plaat. Tijdens een up-tempo versie van “Green Light” plukt de bassist zijn instrument net niet aan flarden. De groep ademt soul en belichaamt funk. Pas na een uur wordt er gas teruggenomen en krijgt het publiek de kans om even naar adem te happen tijdens een ingetogen versie van “All I Wanna Do”. De bisronde brengt de klassieker “Multiply”, na drie jaar eindelijk in de versie die het verdient. Aangevuld met live-instrumenten wordt het nummer omgetoverd tot een blakende brok withete funk. Er zijn er maar weinig die zulke oude negermuziek anno 2008 meer relevant laten klinken dan deze blanke Brit.
Lidell is nog maar net het podium af wanneer onze iPod “I Know You Got Soul” van Eric B & Rakim tevoorschijn shufflet. Toeval of niet, dat is precies wat wij op dat moment denken. Want soul speel je niet, dat heb je.
