Soms hoeft men niet buiten de landsgrenzen te kijken om een
getalenteerde groep te ontdekken. Het Brusselse Ghinzu bezorgde de
enola-redactie met ‘Blow‘ in 2004 al een
klap in het gezicht: een fabuleuze plaat die terecht zijn stek
kreeg bij de beste platen van dat jaar. De groep mikte de afgelopen
jaren vooral op een internationaal publiek terwijl de interesse
(voornamelijk) boven de taalgrens slechts geleidelijk doorsijpelde.
Het nieuwe ‘Mirror Mirror‘ en de
nakende reeks aan optredens in onze contreien geven hopelijk de
doorslag om na Wallonië en Frankrijk ook Vlaanderen warm te maken
voor deze bijzondere mix van elektronica en rock.
In een uitverkocht Depot kreeg Soldout (niet
opzettelijk bedoeld, qc) de kans om voornamelijk hun tweede
album ‘Cuts’ aan het Leuvense publiek voor te stellen. Het duo
bestaande uit Charlotte Maison en David Baboulis brachten gedurende
een klein uurtje electropop voorzien van stevige electrobeats. ‘The
Cut’ onderscheidde zich van de andere nummers door het leuke
repetitieve deuntje. Ondertussen werden leuke visuals op de
achtergrond geprojecteerd in combinatie met fel flitsende lichten
om een spanningseffect te creëren. Het Belgische duo bewoog
uitvoerig maar een groot deel van de nummers had naast een hoog
aantal decibels net te weinig om het lijf om echt indruk te maken
op het star bewegende publiek. De lyrics van Maison waren vaak ook
te onduidelijk gearticuleerd om te begrijpen waardoor het minder
interessant was om echt geconcentreerd te luisteren. Afsluiter ‘I
Don’t Want To Have Sex With You’ was de single waar ze enkele jaren
terug mee doorbraken. Leuk entertainment, maar het was net iets te
eenzijdig om te blijven boeien.
Het overgrote deel van het publiek was Franstalig (en het was
geen weerwraak voor Leuven ’68, qc) en dat viel duidelijk op
door het enthousiasme toen Ghinzu het podium
betrad. Ghinzu startte indrukwekkend met een lange en sfeervolle
intro (‘Mother Allegra’) die uitmondde in het explosieve
titelnummer ‘Mirror Mirror’. Achteraan het podium stonden
lichtbalken opgesteld die de onverwachte hartslagversnelling door
de muziek nog een extra push toebrachten.
De Brusselaars kozen vooral het meest recente werk met onder andere
‘Dream Maker’, dat uitblonk door de leuke afwisseling van stemmen
en de intrigerende klankkleur van John Stargasm. Zowel de melodie
(de afwisseling tussen piano en de rest van de instrumenten) als de
lyrics konden het publiek bekoren. Het gedempte slot bood de
mogelijkheid voor Stargasm om het publiek (in meerdere talen) te
verwelkomen. Daarna kwam ‘Cold Love’ aan de beurt, dat ondanks de
goede sfeerbepaling niet volledig wist de overtuigen. ‘Take It
Easy’ was daarentegen wél een nieuwe voltreffer dankzij de
krachtige gitaren en energetische orgel een geheel vormde dat sterk
aan het werk van ‘Dead Man Ray’ deed denken.
Naast de nummers van ‘Mirror Mirror’ kwam verder in de set ook wat
ouder materiaal aan bod. Het nummer ‘Dragon’ stond op debuutalbum
‘Electronic Jacuzzi’ en stelde Ghinzu in een ander daglicht door de
bluesrock-geïnspireerde melodie. Stargasm maakte zelfs van de
gelegenheid gebruik om even een atypische twist op het
podium te voltrekken. Verder ook nog muziek van het album ‘Blow’
met ’21st Century Crooners’ en ‘Dragster Wave’, waarbij vooral
laatstgenoemde een intens en omvattend genotsmoment was.
De aankondiging van ‘Do You Read Me’ werd op groot gejuich
onthaald. Niet verwonderlijk want deze uptempo rock met een ruw
kantje bleek de ideale gelegenheid voor Stargasm om even de remmen
los te gooien. Een stijlvolle frontman met veel allures, en toch
een schijn van coolness over zich. Allemaal welverdiende
complimenten, want bij ook ‘The End Of The World’ en ‘Sweet Love’
was er weinig aan te merken op ’s mans zangcapaciteiten. Dat
laatste nummer ontpopte zich als een leuke intermezzo voor het
krachtige ‘Kill The Surfers’, waarbij nog even alles uit de kast
werd gehaald. Stargasm nam nog even de tijd om op zijn piano te
gaan staan en te eindigen met een vocale en muzikale
crescendo.
Tijdens de twee bisrondes kwamen nog heel wat ander materiaal aan
bod: het dramatische en indringende ‘This War Is Silent’ en het
vertederende ‘This Light’ dat uitmondde in totaalspektakel dat alle
resterende twijfels wegnam. Het mysterieuze ‘Blow’ werd gespaard
als sluitstuk voor een een avond waarvan de kwaliteit makkelijk de
communautaire spanningen van ons land oversteeg.
Het internationale karakter van het Brussels gewest heeft duidelijk
zijn weerspiegeling gevonden in de groep Ghinzu, een begeesterend
collectief dat stilaan de erkenning krijgt die het verdient. Voor
de enkelingen die hen nog steeds niet kennen, laat jezelf door een
welverdiend gevoel van schaamte overvallen, wanneer je nog eens in
de spiegel kijkt, en haast je als de bliksem naar de plaatselijke
cd-winkel om ‘Mirror Mirror’ te halen!
