Doug TenNapel debuteert in het Nederlands met een frisse kinderstrip, Geestenburg. Silvester ontdekt hiermee nog maar eens een groot talent.
{image}Geert is ongeneeslijk ziek. Door een dom toeval wordt hij door geestenjager Frank Van der Galg naar Geestenburg getoverd. Frank gaat hem uit schuldgevoel achterna en wil Geert terugbrengen naar zijn moeder. Samen met zijn ex Sarah gaat hij naar de wereld van de geesten. Daar ontdekken ze een wereld die geregeerd wordt door de wrede Valkema. Geert lijkt dan weer voorbestemd voor grote daden in Geestenburg. Hun zoektocht naar huis wordt een tocht naar een betere toekomst voor Geestenburg en de hele wereld van de doden.
Geestenburg is een van de meest recente stripverhalen van de Amerikaan Doug TenNapel. Met zijn graphic novels is hij al meer dan tien jaar een vaste waarde bij de alternatieve striplezers in de Verenigde Staten. Titels als Tommysaurus rex of Creature tech staan steeds garant voor bijzonder leesbare verhalen voor fantasie. Zijn werk is meestal gericht op volwassenen, maar ook toegankelijk voor jongeren. In Geestenburg richt hij zich expliciet tot de jongere lezers. TenNapel durft in zijn verhalen nogal eens zijn streng religieuze opvattingen verwerken, wat sommige van zijn verhalen voor Europese lezers wat moeilijker verteerbaar maakt. In Geestenburg blijft die maatschappelijke ideologie grotendeels aan de kant.
Oorspronkelijk waren TenNapels tekeningen heel wat donkerder en ruwer van aard en sloten die meer aan bij de echt alternatieve zwart-witstrips uit de VS. Doorheen de jaren heeft zijn grafiek zich verder ontwikkeld, met als resultaat een wat gladdere maar meer leesbare variant op het vroegere werk. Niet alle pagina’s in Geestenburg zijn even overtuigend, maar door de voortdurende dynamiek in het verhaal en de omvang van deze strip, valt dat nauwelijks op. Over de kleuren zijn we dan weer helemaal niet te spreken. Een hele batterij aan inkleurders (12!) werkte aan dit album. Het resultaat is jammer genoeg niet navenant. De vlakke pagina’s vol felle kleuren zonder veel nuance volgen elkaar op. Daar zat meer in. De kleuren geven geen toegevoegde waarde aan de kale en sobere tekeningen van TenNapel. Met een album van 270 pagina’s trad bij ons dan ook gaandeweg concentratieverlies op.
Geestenburg is alleszins een aangename kennismaking met werk van deze productieve auteur. Het album spreekt zeker en vast een jong publiek aan, zoals ook Amulet, eveneens van Silvester, dat doet. We zouden graag een album van TenNapel zien dat zijn werk in volle zwart-witglorie laat zien. Wanneer hij een volgend album laat inkleuren, raden we hem aan met andere mensen samen te werken. In Geestenburg doen de kleuren de vele kwaliteiten van het werk immers te weinig eer aan.
