Mocht er een toptien bestaan van meest ridicule genrebenamingen
ooit, dan bekleedde stonerrock ongetwijfeld een ereplaats, samen
met ander hilarische benamingen als ‘nintendocore’, ‘powerviolence’
en ‘jumpstyle’. Desondanks gaf dit genre in het begin van de jaren
’90 een nieuwe impuls aan de luidere muziek door terug te grijpen
naar de oerhardrock van bands als Black Sabbath, Hawkwind en Blue
Cheer, en op die manier het buikgevoel weer centraal te stellen.
Letterlijk dan. Bij stonerrock draait alles namelijk om luide,
bijzonder laaggestemde gitaarklanken en slome, repetitieve riffs.
Wij hadden dus al zo’n vermoeden dat we, om onze maag wat te
sparen, beter niet teveel aten voor we vertrokken naar het optreden
van Fu Manchu, samen met Kyuss één van de grondleggers van het
genre. Dat bleek uiteindelijk een goed idee te zijn.
De eerste band van de avond, Truckfighters,
moesten we helaas missen. We waren echter wel op tijd om nog een
behoorlijk stuk van de set van de tweede supportband,
Valient Thorr, te zien, een collectief dat bestaat
uit Viking-lookalikes met namen als ‘Voiden Thorr’ en ‘Eidan
Thorr’, en claimt van Venus te komen. De eerlijkheid gebiedt ons
wel te zeggen dat een eerste luisterbeurt op de Myspace van deze band het
ergste deed vermoeden. De groep heeft dan wel een fantastische
naam, maar de tracks die op het internet te vinden zijn, klinken in
ieder geval niet bepaald veelbelovend. Muzikaal zit hun sterk door
Motörhead beïnvloede hardrock wel goed in elkaar, maar met name de
zang zorgt ervoor dat de muziek van deze baardige bonken niet echt
boven de middelmaat uitsteekt. Enfin, dit is wat we dachten nadat
we de bewuste tracks beluisterd hadden. We zaten er lichtjes
naast.
Valient Thorr blijkt namelijk een liveband pur sang te
zijn. De woeste energie die deze mannen aan de dag legden tijdens
hun show was ongeëvenaard. Hoewel er nu ook niet zoveel plaats was
op het podium, vond de bassist, een man met een afro waar Omar
Rodriguez-Lopez jaloers op mag zijn, toch nog de ruimte om zijn
gitaarhals vervaarlijk heen en weer te zwaaien. De drummer op zijn
beurt ging tekeer als een soort Animal op speed, en de zanger,
wiens stem live trouwens veel minder irriteert dan op plaat, had
zelfs niet genoeg aan het podium, kroop gewoon in het publiek en
liet uiteindelijk iedereen op de grond zitten om vervolgens een
soort speech te geven over het feit dat mannen en vrouwen gelijk
zijn aan elkaar. Dat laatste had voor ons niet echt gehoeven, maar
het feit dat de meeste mensen in de zaal effectief gingen zitten,
bewijst wel dat Valient Thorr zonder moeite overtuigt. Laat het dan
ook duidelijk wezen dat deze band live ontdekt moet worden. Ga dus
alsjeblieft niet af op de tracks op hun Myspace, maar ga gerust
kijken als ze nog eens naar België komen.
Ook Fu Manchu staat bekend als een band die leeft
om te toeren. Zanger/gitarist Scott Hill zei ooit dat hij en zijn
band eigenlijk vooral platen maken om ze live te kunnen brengen, en
dat zie je wel. Na een tijdje dan toch. Toen Hill en zijn kompanen
het podium opsloften en het publiek begroetten met een droog
“Hello hello”, leek het alsof ze niet echt in vorm waren.
Gelukkig kwam daar gauw verandering in.
Al van bij het weerklinken van de eerste riff zag je dat Hill en co
geboren podiumbeesten zijn. Vooral drummer Scott Reeder amuseerde
zich rot. Deze man, die toevallig dezelfde naam heeft als de
bassist die Nick Oliveri opvolgde bij Kyuss, gooide tijdens zijn
spelen zijn sticks in de lucht alsof het niets was, én slaagde er
bovendien steeds in om ze net op tijd op te vangen. Een beetje show
gaat er natuurlijk altijd wel in. Ondertussen wisselde Hill tijdens
een klein Spinal Tap-moment zijn plexiglazen (!) gitaar om voor een
andere, die er exact hetzelfde uitzag, en gaf ook gitarist Bob
Balch het beste van zichzelf. Enkel bassist Brad Davis bleef er
onwaarschijnlijk koel bij en speelde zonder ook maar één spier te
verrekken.
Fu Manchu’s set was mooi uitgebalanceerd. Ze hebben net een nieuwe
plaat uit, We
Must Obey, en bijgevolg bestond een groot deel van de set uit
nummers van deze plaat. Songs als ‘We Must Obey’, ‘Hung Out to Dry’
en ‘Let Me Out’ waren duidelijk al bekend bij de meeste
toeschouwers en gingen erin als zoete koek. Ook de oude nummers
werden echter niet vergeten. Er werd lustig loosgegaan op oudjes
als ‘Evil Eye’, ‘California Crossing’, ‘King of the Road’ en
‘Grendel, Snowman’, en toen Hill aankondigde dat de Blue Öyster
Cult-cover ‘Godzilla’ hun laatste song zou zijn, was de zaal even
te klein.
Met hun optreden in de VK bewezen de veteranen van Fu Manchu dat ze
nog lang niet uitgerockt zijn, en dat ze nog steeds, na 8 albums,
verschroeiende optredens kunnen geven. Dit was een show met weinig
tot geen minpunten, of het moesten de uren in de wind stinkende
dreads van het jongmens voor ons geweest zijn. Al bij al nog een
geluk dat we niet veel gegeten hadden…
