Nog tot zaterdag vindt u (mvs) en fotografen Joris Bulckens en Philippe Denayer op het Groningse Eurosonic. Van daar brengen ze u dagelijks verslag uit van het reilen en zeilen van Belgen en anderen in het aanschijn van de Europese muziekbusiness. Wie en wat er dit jaar heet zal zijn aan Europese artiesten? U leest het waarschijnlijk hier.
Of dat is althans de bedoeling van dit festival. Eurosonic is immers een showcasefestival; een get together voor iedereen – festivalorganisatoren, platenlabels, boekers, pers,… — die van ver of dichtbij iets met het muzikale leven van dit continent te maken hebben, en dus de ideale plek om als band de verovering van Het Buitenland aan te vatten. Vandaar ook de grote Belgische delegatie elk jaar, maar net zo goed een Noorse, Deense, en ga zo maar door. Meer dan 288 acts dingen de komende dagen naar onze aandacht. Tijd dus, om aan het werk te gaan.
Woensdag 11 februari
Een-teen-in-het-waterdag: slechts op vier van de 32 podia zijn vandaag in gebruik, een handvol groepen die de komende dagen aantreden, mogen vandaag al eens hun ding doen. Ideaal om op te warmen, en de afstand centrum-Vera al eens in te wandelen.
20u. De Spieghel. Vier negentienjarige Noorse meisjes. Ska zoals we dat kennen van vroeger, maar dan zonder het feestgevoel. Dat het een fout was om Razika op ons programma aan te duiden, is meteen duidelijk. En dan is er nog die zonde tegen regel zes uit het Grote Rockhandboek: “gij zult niet aankondigen dat gij ook nummers in het Engels zult spelen als gij meteen weer een song in het Noors aansnijdt.” Wég van hier, en snel.
20.15u. Grand Theatre. Na het eigen land is Intergalactic Lovers klaar om ook Europa op de knieën te dwingen, en daarom staat de groep komende dagen twee keer op de affiche. In de mooie zaal van het Grand Theatre blijven de Lovers echter op haar eigen beperkingen botsen. Goed, de stem van Lara Chedraoui blijft een grote troef, maar nog steeds missen songs als “Howl” en “Delay” muzikale tanden. Het resultaat is vlakke poprock die nergens echt beklijft, maar ook nooit onaangenaam. Net iets te weinig om een veroveringsaanval mee in te zetten, vrezen we.
21.40u. Vera. Ze hebben zichzelf vernoemd naar hun favoriete moment in een Melvinsnummer. Niet de uitbarsting, maar het moment er net voor. En dat is de stilte voor de storm waarin het Britse 2.54 (foto) zich bevindt. Denk aan de onderhuidse dreiging van Warpaint, zonder de lieflijke meerstemmigheid. “All noise” omschrijven de zusjes Hannah en Colette Thurlow hun muziek, maar dat had net zozeer “All tension” kunnen zijn. Live wordt het duo aangevuld met een bassist en een drummer die de rauwe, ingehouden rock van wat meer vlees voorzien. Met een half uur is het optreden veel te kort: wij willen meer zien van deze band, en snel.
22.30u. Vera. Blijven hangen, want met referenties als Animal Collective en Vampire Weekend, en een veelkleurige line-up die bestaat uit twee Italianen, één Mexicaan, een Brit en een Oostenrijker belooft Vadoinmessico ondanks zijn tongkruller van een groepsnaam toch interessant te worden. Dat blijkt slechts matig zo, wanneer het eerste nummer al meteen een regelrecht doorslagje van Vampire Weekend blijkt, en elders het minder boeiende van Animal Collective anno Feels moeiteloos wordt nageaapt. Goeie coverband, dus, maar we hebben het graag iets origineler.
23.30u. Vera. En biertje later is het tijd om te dansen. You Say France & I Whistle (foto), uit Zweden, zorgt voor een half uur good times met een vrolijke, zorgeloze set vol punky dansstuff dat ons voortdurend aan iets anders doet denken, maar nooit zoveel dat we kunnen zeggen waaraan precies. Het aanstekelijk enthousiasme van toetseniste Ida Hedene in “Animal” en het afsluitende “OMG” is charmant, en geeft deze pittige would-be-radiohits net dat extra je-ne-sais-quoi. Wij trekken shakend de nacht in, terug naar ons hotel in de periferie van de stad. Tot morgen!
Donderdag 12 januari
Het echte werk vandaag. Honderden bands op het programma, podia die over de hele stad verspreid zijn,… zorgvuldig selecteren en plannen is dus de boodschap. We smeren onze benen in, en sjezen van hot naar her. Te beginnen bij:
17.30u. Plato. Iedereen doet mee aan Eurosonic, dus ook de grootste platenzaak van de stad. Een hele middag lang kun je in Plato naar korte in store optredens. Ook Still Corners stelt er even de instrumenten op voor een korte set wazige elektronica die erg aan Beach House doet denken. Ook in de koffiezaak een deur verder zit het overigens afgeladen vol voor Lianne La Haves. Te vol zelfs, voor uw dienaars is geen plek meer en dus wordt er maar eten gezocht.
20u. Stadsschouwburg. “Zo schoon“: dat zijn de eerste woorden die we noteren na twee nummers Amatorski. Alles klopt dan ook aan dit optreden, zelfs de locatie. Met de balkons van de theaterzaal op de achtergrond speelt de Gentse groep één van de knapste concerten van het festival. Als geen ander slagen de muzikanten er in om de ijlheid van The XX te omringen in weldadige warmte. “Our name has polish roots, be we are from Belgium; from the country with the government”, giechelt Inne Eysermans, voor ze “8 November” inzet. “Same Stars We Shared” klinkt daarna als een plaat uit de jaren vijftig, die ons nu pas bereikt via een eenzaam in de ruimte zwevende satelliet. Huiveringwekkend mooi.
21u. Vera. Nog snel een kwartier God Is An Astronaut meepikken aan het ander eind van de stad, maar dat gehaast wordt beloond. Vijftien minuten lang levert de Ierse groep interstellaire “spacerock” die je binnen de paar seconden bij je nekvel heeft om niet meer los te laten. Het is de bruutheid van Mogwai, gepaard aan de lyriek van Explosions In The Sky. Onbegrijpelijk dat er platenbazen waren die hier zang vereisten; songs als “Suicide By Star” of “Route 666” zitten zo al eivol, en vertellen ook zonder woorden meer dan genoeg.
21.30u. Stadsschouwburg. Eurosonic, dat is ook: ellenlange wachtrijen voor een zaal, hopen dat je nog binnenraakt. Wat ons niet lukt bij Jamie N Commons. Dan maar vroegtijdig post gaan vatten elders, in de hoop daar wel een optreden te kunnen zien.
22.15u. De Spieghel. Helaas maakt Mojo Fury weinig van zijn naam waar. We krijgen weinig vuur, en van die beloofde Nine Inch Nailsklanken is ook al niets waard. Eerder serveert dit viertal behoorlijk tamme dertien-in-een-dozijnrock die op alle vlakken onder de lat schiet.
23.15u. Stadsschouwburg. Ooit zullen er boeken worden geschreven over het belang van Arcade Fires Funeral, maar voorlopig beginnen we nog maar een vermoeden van de impact ervan te krijgen. Met Team Me staan zes Noorse jongeren op het podium die met die plaat zijn opgegroeid, en dat laat zich horen. Het verbazende gemak waarmee de muzikanten rond Marius Hagen instrument na instrument op elkaar stapelen tot een constructie die wonderwel in evenwicht blijft dwingt bewondering af. Dat alles wordt gebracht met aandoenlijke onbezonnenheid, is van het soort hartverheffendheid waar ook Flaming Lips graag mee uitpakken. Met een sturm und drang dat zich van puur enthousiasme in de gekste bochten wringt, wordt een nummer als “Dear Sister” tot een regelrecht anthem uitgebouwd. In maart komt dat alles in plaatvorm naar een winkel in uw buurt, en vervolgens naar de planken van de Botanique. Doe er uw voordeel mee, maar mis dit niet.
23.30u. Grote Markt. In het voorbijlopen – we dachten even in Huize Maas te moeten zijn, maar ook daar: aanschuiven zonder eind — zien we hoe Selah Sue van op het grote Eurosonic Airpodium Nederland vakkundig inpakt. Twee jaar geleden zagen we Sanne Putseys hier nog in een klein zaaltje solo haar eerst buitenlandse stappen zetten, vandaag is duidelijk dat ze de belofte die ze toen was ruimschoots heeft ingelost.
00.15u. Muziekschool. We gaan eerlijk zijn: we staan hier ook alleen maar met een onsmakelijke Heineken in de hand omdat er elders nog minder te beleven is. Over de ska van het Moldavische Mahagon hebben we echter volstrekt niets te melden. Behalve dus dat het bestaat: Moldavische ska. Ja, wij stonden daar ook van te kijken.
01.15u. De Spieghel. The Suicide Of Western Culture begint met wat een Russich-communistische hymne lijkt. Het is helaas zowat het interessantste van de set, want wat de twee Spanjaarden nadien uit hun knoppen toveren is weinig boeiend. De sonische intensiteit van Fuck Buttons is nergens te vinden, de fixatie op beats maakt het allemaal weinig gelaagd. Jammer.
Vrijdag 13 februari
Vrijdag de dertiende, dat moet wel ongeluk brengen. En zie: twee van de als “potentiële ontdekkingen” aangekruiste groepen blijken dat allesbehalve te zijn. Met de steun van wat Belgen, en een onverwachte Franse verrassing, wordt het toch nog leuk.
17u. Vera. Even langslopen bij Studio Brussel, dat op de bovenverdieping van Vera zijn studio heeft opgeslagen. Waarom ze hun aanwezigheid op Eurosonic belangrijk vinden? “Wij maken er sowieso een erezaak van om voor jonge groepjes, en zeker de Belgische, een platform te zijn”, zegt presentator Bram Willems. “Op dit festival kun je heel veel nieuwe namen op erg korte tijd zien, wat wel zo handig is. Elk jaar pikken we wel wat groepen op hier, die we vervolgens aandacht geven. Daarnaast hebben wel als lid van de organiserende European Broadcasting Union (EBU) ook het engagement genomen om hier concerten te capteren, en er aandacht aan te besteden. Vandaar dat we er ook een All Areas-achtige uitzending aan ophangen. Uiteindelijk is dit ook een festival.”
20u. Huize Maas. Van Cashier No. 9 hadden we op basis van het programmaboekje wel één en ander verwacht. “Stone Roses! Beach Boys! The Byrds! The Flaming Lips!” strooit dat gretig namen in het rond. Wij hoorden echter vooral één goed openingsnummer en daarna veel eenheidsworst.
20.45u. Vera. Grappig hoe zelfs wij – notoire antichauvinisten – toch een tikje trots worden als we zien hoe School Is Cool het podium van Vera inneemt, en de Nederlanders enthousiast voor de bijl gaan. Geweldig hoe de hele groep loos gaat op percussie in het einde van “Dead Surfer”, of hoe het geweldige “Warpaint” elektronische hoeken verkent. “New Kids In Town”, de huidige single in Nederland, zorgt voor het camera’s-in-de-luchtmoment, en met de Pixiescover “Levitate Me” wordt de laatste aanwezige overtuigd.
“En toch had ik – zoals bij elk belangrijk optreden – het gevoel dat er iets miste”, zegt frontman Johannes Genard een dag later. “Niet dat er fouten werden gespeeld, dat niet. Maar goed, het ziet er naar uit dat onze passage op Eurosonic wel wat heeft opgeleverd. Ik heb van ons management gehoord dat er een aantal grote Franse festivals interesse hebben om ons te programmeren, en ook de hoofdprogrammator van Glastonbury zou naar verluidt het publiek van een panelgesprek hebben bezworen ons te komen zien. Dat is wel fijn. Er is ook een groot Brits label komen kijken, omdat ze onze plaat hun interesse had gewekt. Of dat tot iets zal leiden, weet ik niet, maar het is alvast goed nieuws.”
21.30u. Stadsschouwburg. Nog een ontgoocheling: van de beloofde referenties aan Björk en Mew maakt Ram’s Pocket Radio geen noot waar. Dit is pompeuze en inhoudsloze pianorock op zijn Sioen’s. Wanneer zanger Peter McCauley vervolgens een kleffe song over hometown Belfast — was daar geen verbod op sinds “Belfast Child” van Simple Minds? – inzet, houden we het voor bekeken.
22.15u. Vera. Ha, een Franse band op ons scoreblad; dat hadden we nog niet gehad. The Bewitched Hands maakt meteen veel indruk. Met potige en strakke rock, die meer dan eens naar glamrock verwijst, weten de muzikanten een niet echt gevulde zaal toch op zijn kop te zetten. Hell, zelfs uw dienaar kan aan een danspasje niet weerstaan, wanneer het heerlijke “Work” tot meezingen noopt of “Bye Bye Girl” helemaal de stomp van T-Rex overneemt.
23u. De Spieghel Het feest gaat verder, want ook The Rumour Said Fire uit Denemarken is een uitschieter. “Sanctuary” koppelt het vanzelfsprekende popgevoel van een groep als Travis aan gitaren uit The Cureschool, en mooi gevoel voor melodie. Ook het afsluitende “Vessels” pakt ons moeiteloos in. En we noteren in ons boekje “in de gaten te houden”.
23.45. Vindicat. Net op tijd in de Vindicat voor wat Belgenlawaai. Steak Number Eight kiest voor de aanval, en opent verwoestend met “The Sea Is Dying”. Wat een monster, dit nummer; ook vier jaar na de eerste kopstoot slaat het ons nog altijd met verstomming. Wanneer de groep in “Dickhead” nogmaals alle versterkers tot elf draait voor dat waanzinnige “Banana! Banana!” is ook Nederland mee, en bewegen er dan toch hoofdjes. Frontman Brent Vanneste besluit meteen om voor het laatste nummer het publiek in te duiken, en zijn groep van daar aan te vuren.
01.15u. Vera. Tijd voor hipsterpunk? Enkel omdat u aandringt. Iceage is de naam van het moment; iets waar u bij moét zijn geweest, zo wordt gefluisterd. Al lijkt dat net als bij The Libertines of Babyshambles toch vooral als ramptoerist te zijn. Vorige maand maakte de groep naar verluidt allesbehalve indruk in Gent en Brussel, vandaag vinden kenners dat het nog meevalt. Laten we dat vooral voor hun rekening en die van het handvol geweldenaars in de pit houden; dronkemansgebral is wat ons betreft eloquenter dan deze bandwerkpunk zonder enige zin voor melodie of song. Over het paard getild? Over een volledige stoeterij, ja.
Waarmee onze Eurosonic er op zit met een stijve nek (dat Steak Number Eight, toch) en een hoofd dat wat groggy aanvoelt (niet snel genoeg weg uit de pit bij Ice Age). Groningen, u was een fijne stad, maar nu zien we even op tegen die vier uur durende rit huiswaarts. En avant, en tot volgend jaar.
