Vooruit, Gent, 6 december 2008
Alle fans van Wolf Parade, René Lussier of Hrsta ten spijt, als er
één klepper op de affiche van het vierdaagse Étoiles Polaires
stond, dan was het wel degene die op de afsluitende dag de
Concertzaal (in volledige omvang) uitverkocht. Neen, we hebben het
hier niet over Land of Talk maar over Justin Vernon, al bestaat Bon
Iver al wat langer uit meer dan zijn frontman.
Laten we beginnen bij het begin en dat bleek niemand minder dan de
in een bloemenjurk uitgedoste Sarah Siskind. Ja,
haar muziek is zo braaf als haar naam doet vermoeden. Sarah heeft
een aardige en heldere stem en lijkt wel een goede Amerikaanse
huisvrouw die als hobby af en toe een lied maakt. Haar songs zijn
zeker het luisteren waard, maar als je iets meer wil dan erg
conventionele folky countrypop en kleffe lyrics, dan zal je niet
bij Sarah moeten zijn. Een eerlijk kind, dat is het zeker.
Land of Talk dan, het hier en daar richting hemel
geprezen trio met Elizabeth Powell als bassiste en frontvrouw. We
merkten beterschap, dus tot daar al goed. Land of Talk bracht zelfs
een aangename set, die geregeld klonk alsof The Cardigans wat
uitdagender waren geworden en hun Nina Persson hadden ingeruild
voor Olivia Merilahti van The Do. Ons hoor je niet klagen. Niet
over het leuke ‘Got a Call’, of het sterke, instrumentale
slotgedeelte van ‘All My Friends’. Als je dan toch gezeur wil
horen: ‘It’s Okay’, het nummer waarvan Powell ons zei lang
gehunkerd te hebben het in Gent te brengen, was ons toch een brug
meligheid te ver.
De enige niet-Canadees op dit Canadese festival was daar niet
alleen als producer van de laatste Land of Talk, Bon
Iver heeft zelf een plaat uitgebracht die zo goed onthaald
is dat je binnen een aantal weken in allerhande lijstjes zijn naam
zal zien opduiken. Bon Iver kan je zonder problemen een 2008-hype
noemen, al is ‘For Emma, Forever Ago’ officieel vorig jaar
uitgebracht. We zullen niet moeilijk doen en eenzijdig knikken met
bijna elke ziel die in de grote zaal richting podium stond te
kijken: het was goed. Sta ons toch toe enkele kanttekeningen te
maken.
Zo subliem als het gratis optreden
in de Balzaal, zo’n half jaar geleden, wordt het wellicht nooit
meer. Als gevolg van zijn steeds stijgende populariteit werden de
zalen waarin Vernon optrad steeds groter, en werd de roep naar een
volwaardige band dat ook. Wat zijn de gevolgen? De nummers die we
van het debuut kennen, verliezen live een stuk van hun intimiteit
(en waarde). ‘The Wolves (Act I and II)’ bleek ook in Gent
fantastisch maar die plotse, veel te luide drumbeats verknalden het
feestje bijna. Gelukkig was u er nog om uit volle borst “what
might have been lost” mee te brullen. Toch valt het al te vaak
op dat de bijdragen van de drie begeleiders op de bekende songs er
wat bijgesleurd zijn. Het solo gebrachte ‘Re: Stacks’ toonde enkel
aan dat de ware kracht van deze songs in Justin zelf zit en niet in
het viertal Bon Iver. De nieuwe songs ‘Beach Baby’, ‘Babies’ and
‘Blood Bank’ zijn duidelijk wel voor een band geschreven maar
brengen dan weer minder Justin, de eigenlijke reden waarom Bon Iver
zo populair is.
Nog even over de twee covers: Bon Ivers versie van ‘I Believe In
You’ (Talk Talk) werd een sterke collectieve prestatie, met
dominante orgel. Bij ‘Love Is For Fools’ kwam de oorspronkelijke
uitvoerder Sarah Siskind anderhalve strofe meezingen, maar meer dan
vriendelijk kan je dit niet noemen want Sarah haalde het niveau
eigenhandig naar beneden. Van haar eigen song dan nog.
Bon Iver had Gent beloofd terug te keren na het magische
Balzaal-optreden en heeft de stad verblijd met een sterke
prestatie, al bleek de aanpak van zijn fantastische songs met band
niet probleemloos. Het is ook altijd iets.
