Vooruit, Gent, 3 december 2008
Voor het kruim van de alternatieve Canadese muziekwereld moet je
dezer dagen in de Oost-Vlaamse hoofdstad zijn, waar enola je
dagelijks op de hoogte zal houden hoe kruimig dit kruim wel is. Op
de eerste dag zag de affiche er alvast veelbelovend uit en keken we
vooral uit naar wat Mike Moya voor ons in petto had. We begonnen
onze tocht door Montréal echter in de gezellig gemaakte concertzaal
waar drie wolven dit festival in gang mochten duwen.
Bandnamen met wolven erin, ze blijven maar komen, al zal dit
We Are Wolves worst wezen. Wat het trio vooral
wilde, was de beuk er van in het begin stevig in zetten en dit
liefst zo luid mogelijk. Het leek wel een geflipte bende, met hun
berenmutsen en hun spastische trekken maar er zat wel degelijk lijn
in hun door stevige synthbeats gedreven indierock. Vaak leek het of
frontman/bassist Alexander Ortiz een fikse dosis wartaal door zijn
met echo’s opgesmukte microfoon stuurde, en wellicht was het dat
ook, maar dit paste uitstekend bij het gekke imago dat de band zich
wilde aanmeten. Het is niet dat we echt fantastische songs te horen
kregen, al gingen nummers als ‘Fight and Kiss’ en afsluiter ‘Total
Magique’ er vlot in.
We hadden al wat aardige dingen van en over The
Stills gehoord maar waar verwachtingen naar boven komen,
komt een mogelijke teleurstelling om de hoek kijken. Jammer maar
helaas, The Stills bleken de meest kleurloze band op deze eerste
festivaldag. Letterlijk ook want het vijftal had zich volledig in
het zwart uitgedost. Hun postpunk was ons iets te geolied om er een
bevredigend gevoel aan over te houden en frontman Dave Hamelin
wilde te hard de (zang)stijl van Matthew Bellamy imiteren. Het
licht hitgevoelige ‘Being Here’ was best in orde maar waar de lijn
zat in ‘Panic’ wisten we ook niet meteen.
Dan maar richting Balzaal voor een vleugje (zeg maar vleug)
experiment met Gambletron. Gambletron is eigenlijk
Lisa Gamble, die bij Hrsta achter de drums gaat zitten, maar hier
solo haar stem door een vervormer haalt en daarmee aardige
pretelektronica en andere rare geluiden combineert. Het lijkt ons
straf dat een volledig optreden van Gambletron voldoende boeiend
kan zijn, maar gelukkig kwam daar het Belgische The Tribe
Band na het openingsnummer op het podium gewandeld en de
samenwerking die ontstond was beslist de moeite. Vooral
zanger/violist Edwyn Vanvinckenroye maakte indruk en soms hadden we
zelfs het gevoel dat Lisa best even stopte om de bezwerende lijnen
van het Belgische trio niet te verwarren. Maar het ging hier
uiteraard om Gambletron, dat ons zeer aangenaam wist te verrassen,
met dank aan The Tribe Band.
Mike Moya, oprichter van Godspeed You! Black Emperor, maar de
laatste jaren vooral frontman van Hrsta, had last
van een verkoudheid en kon zijn toch wel bijzondere stem niet
altijd even veel kracht bijzetten, maar gelukkig kon hij het
hoesten houden voor die momenten tussen de songs waarin dergelijke
dingen toegelaten zijn. Waar Hrsta normaal gezien als trio toert,
kwamen voor dit optreden basisleden Eric Craven (drums) en Harris
Newman (bas) enkele songs meespelen, waardoor we dit optreden
gerust uniek kunnen noemen. Betoverend kunnen we het ook noemen,
want dat was deze Hrsta regelmatig. ‘The Orchard’ was sterk,
‘Hechicero del Bosque’ werd een hoogtepunt. Hrsta koos voor een
vrij ’toegankelijke’ set met weinig ruimte voor hun louter
instrumentaal werk maar dit kon niet beletten dat Étoiles Polaires
hier ondanks een verkouden frontman een eerste topmoment beleefde.
We zijn nog aan het nagenieten.
De eerste dag van Étoiles Polaires, editie Montréal, kenmerkte zich
door een grote diversiteit, twee leuke luistermomenten met een
tegenvaller ertussen en een bij momenten grootste afsluiter. Morgen
Wolf Parade!
